Η πράξη του Ιερέα από την Εύβοια κόντρα στην ανθρώπινη λογική

«Με τι λόγια να περιγράψω την ψυχή αυτού του μάρτυρα ιερέα που έχασε το παιδάκι του ετών 7 μόνο.
Με τι λόγια να περιγράψω την τραγικότητα της στιγμής που το παιδί του, ετών 7 μόνο, έπεφτε βαριά τραυματισμένο την ώρα της Ανάστασης του Kυρίου.

Με τι λόγια να περιγράψω ότι την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο ιερέας ανέγγελε την πανηγυρική ανάσταση του Κυρίου μας το ίδιο του το σπλάγχνο έπεφτε ανεπανόρθωτα τραυματισμένο και λίγες μέρες μετά νεκρό.

Με τι λόγια να περιγράψω το μεγαλείο της ψυχής του, που μόνο ένας Άνθρωπος του Θεού με Α κεφαλαίο μπορούσε να κάνει, να συγχωρέσει τον φονιά, έστω και ακούσιο, του μικρού του παιδιού. Να αρνηθεί την δίωξή του.

Με τι λόγια να περιγράψω τι Πάσχα έκαναν όλοι αυτοί που ασχολούνται με τα ανούσια και λιγότερο σημαντικά, πόσα πήγε το αρνάκι φέτος, τον οβελία, τις κροτίδες, τα άσχετα με το Πάσχα «Χρόνια Πολλά», αλλά και τι Πάσχα έκανε ο μακρόθυμος αυτός ιερέας που την στιγμή που του παρουσιάστηκε απέδειξε αν είναι του Χριστού ή του αντιθέτου.
Όλα αυτά που λέει το ευαγγέλιο ο Χριστός μας, συμπυκνωμένα σε μια πράξη, σε έναν άνθρωπο. Να η ευκαιρία, η ομολογία. «Είσαι μαζί μου τέκνον; Απόδειξε το. Είσαι με τον αντίθετον, δεν είσαι μαζί μου. Δεν μπορείς να δουλεύεις σε δύο αφέντες» [βλ. κατά Ματθαίον 6, 24].

Άραγε ένας άνθρωπος καλός, όπως η κοινωνία μας τον χαρακτηρίζει, θα μπορούσε να συγχωρέσει αλλά και να ζητήσει να μην διωχθεί ο φονιάς του παιδιού του;
Κατηγορηματικά σας λέω όχι, εκτός πολύ λίγων εξαιρέσεων. Η πράξη αυτή είναι γνώρισμα ανθρώπου που έχει βιώσει και βιώνει τον Χριστό μέσα του. Έχει αγαπήσει πρώτα τον Θεό του, όπως άλλωστε είναι και η πρώτη εντολή που λέει να αγαπήσουμε Κύριο το Θεό μας εξ΄ όλης της υποστάσεως μας. Μετά έπεται το να αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν. Γιατί αν αγαπήσεις πρώτα το Θεό σου, σημαίνει να τηρήσεις όλες τις εντολές του, όχι φοβικά, δουλικά, αλλά από την αγάπη που έχεις προς Αυτόν. Η αγάπη προς τον Θεό σε ωθεί στην τήρηση των εντολών Του, αλλά και η τήρηση των εντολών του σε ωθεί και πάλι σε αγάπη προς τον Θεό. Έτσι αναπόδραστα τηρώντας όχι με βία αλλά εν ειρήνη τις εντολές του, συγχωρείς τον φίλο αλλά και τον εχθρό σου, υπομένεις το κακό που ο άλλος σου προξένησε, προσεύχεσαι γι΄αυτόν, δεν τον φθονείς δεν τον μισείς, δεν λογίζεσαι το κακό, πάντα υπομένεις και αγαπάς όλους και όλα άνευ όρων και ορίων. Να πώς ο τραγικός αλλά και συνάμα άγιος αυτός ιερέας κατάφερε να μην επιτρέψει στην ψυχή του να στραφεί ούτε δευτερόλεπτο εναντίον του ακούσιου φονιά του παιδιού του. Έδρασε ως άλλος άγιος Διονύσιος, ο οποίος όχι μόνο συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του αλλά τον έκρυψε και ψευδομαρτύρησε για να μην συλληφθεί και εκτελεστεί. Τι μπορεί να χωρίζει τον άγιο Διονύσιο από τον ιερέα. Τίποτα, έδρασαν με τον ίδιον τρόπο. Μια η διαφορά ο ένας είναι κεκοιμημένος και ο άλλος εν ζωή. Άγιος ο ένας άγιος ο άλλος.

Μήπως ο ιερέας δεν είναι μάρτυρας, μήπως δεν είναι ομολογητής, δεν ομολόγησε Χριστόν με την πράξη της συγχώρεσης προ το δύστυχο φονιά του παιδιού του;
Πόσοι από εμάς τους Χριστιανούς, αλλά και μη, θα προβαίναμε σε τέτοια πράξη συγχώρεσης. Είμαστε Χριστιανοί του καναπέ , της πολυτέλειας και του «δόξα τω Θεώ» αλλά μόνο όταν όλα μας πάνε καλά. Ασφαλώς θα ωρυόμασταν για παραδειγματική του τιμωρία , θα βρίζαμε , θα καταριόμασταν και για συγχώρεση ούτε λόγος. Είμαστε τις περισσότερες φορές μόνο για το θεαθήναι, για τα φιλανθρωπικά παζαράκια, να δούμε κόσμο , να μας δει κόσμος, χαμόγελα, συνθήματα ανούσια. Κρίνουμε τι έκανε ο τάδε ιερέας τι είπε, τι αυτοκίνητο οδηγεί. Τι φόρεσε η πρεσβυτέρα, μα γιατί η εκκλησία να έχει λεφτά. Κόβουμε εκπομπές Χριστιανικές από την τηλεόραση (βλέπε ΕΤ Αρχονταρίκι) για να βάλουμε πράσινες εκπομπές …και το ποιο βασικό το πετάμε στα σκουπίδια. Πού είναι η αγάπη στο Θεό, που είναι η τήρηση των εντολών του. Πού είναι η συγχώρεση, η ακατακρισία. Ο ήλιος, έλεγε ο γέροντας Παΐσιος την λάσπη την κάνει πέτρα, την σκληραίνει, το κερί το λιώνει, το μαλακώνει. Ο ιερέας απέδειξε , όχι σε εμάς τους δύστυχους αλλά στον Θεό ότι η ψυχή του είναι σαν κερί. Δεν σκληρύνθηκε. Συγχώρησε.

Έχουμε γράψει με τη ζωή μας το αντι-ευαγγέλιο. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, εμείς εξυμνούμε τους υπερήφανους, συγχωράτε τους εχθρούς σας, εμείς μίσος στους εχθρούς σας, μακάριοι οι ελεήμονες, εμείς λέμε ας δώσει η εκκλησία που έχει.

Φυσικά για τους πλείστους που το έχουν συνήθειο να κατηγορούν αδίκως τους ιερείς η πράξη του ιερέα είναι βλακώδης, γι΄ αυτούς είναι κορόιδο. Εάν η ζωή τελείωνε εδώ ίσως ανθρωπίνως να έχουν δίκιο. Όμως αν πραγματικά πιστεύουμε το Χριστό και τον εμπιστευόμαστε τότε είμαστε σίγουροι ότι εδώ είναι ο προθάλαμος της αιωνιότητας.
Με μια τέτοια προοπτική πρέπει να σκεπτόμαστε και να δρούμε στην πρόσκαιρη μας ζωή.

Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα αναπαύσει την αγία ψυχούλα του παιδιού και ας απαλύνει τον πόνο του προσωρινού αποχωρισμού των γονέων του από το σπλάγχνο τους».

Νέαρχος Παναγή, Ορθοδοντικός, Λεμεσός

Πηγή: Ο Νεκρός | LOCKHEART WORLD
φωτο: spudart