Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος εργασία σε ppt

Μια καταπληκτική δουλειά από τη μαθήτρια του Γ2 του 11ου Γυμνασίου Πατρών, Παντελή Αντωνία, με θέμα <<Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος>>

To filanthropiko ergo ths ekklhsias tis Ellados from stz1167

Το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας

Δραστηριότητα 9, σελίδα 85, του Φακέλου Μαθήματος της Γ Γυμνασίου

 <<Σε ρόλο δημοσιογράφου, ομαδοσυνεργατικά ή ατομικά, ετοιμάστε ένα σύντομο άρθρο γύρω από το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας,με αποκλειστικό στόχο την ενημέρωση ανθρώπων που έχουν ανάγκη, όπως παρουσιάζεται (κλικάρετε επάνω στους συνδέσμους)

1. στηνιστοσελίδα «ecclesia.gr»,
2. στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών 
3. Μπορείτε εναλλακτικά να επισκεφθείτε και να συζητήσετε με τον ιερέα της ενορίας σας>>

Καταθέστε την εργασία σας στα σχόλια

Τι είναι η αγάπη, αδερφοί μου;

    <<Τι είναι η αγάπη, αδερφοί μου; μας έλεγε κι ανοιγοκλειούσε τα χέρια του σα να θελε να μας αγκαλιάσει· τι είναι η αγάπη, αδερφοί μου; δεν είναι μονάχα συμπόνια μήτε καλοσύνη· στη συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει· στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται· μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν· το εγώ κι εσύ αφανίζουνται · αγαπώ θα πει χάνουμαι>> 

                                                                                                 Καζαντζάκης Ν. Ο Φτωχούλης του Θεού

 Θα πλησίαζε Πάσχα σε λίγες μέρες κι εμείς αδημονούσαμε  να προαναγγείλουμε τη χαρά της Αναστάσεως. Ποιος μπορεί να συγκρατήσει τις καρδιές, όταν αυτές έχουν ήδη αποφασίσει; 

18 Απρίλη 2019, 25 μαθητές του Γ2, του 11ου Γυμνασίου Πατρών, 25 ταχυδρομικά περιστέρια της Αγάπης του Χριστού και δυο συνοδοί, πετάξαμε για το Άσυλο Ανιάτων Πατρών, να δώσουμε αυτό που έχει ο καθένας στην καρδιά του, λίγο από το περίσσσευμα της αγάπης του. 

 Προσφέραμε τα δώρα μας, ευχηθήκαμε Καλό Πάσχα, 

περιηγηθήκαμε στους θαλάμους, 

 γνωριστήκαμε, 

τραγουδήσαμε με όλη τη δύναμή μας για να δηλώσουμε την παρουσία μας ακόμη και σ αυτούς που ζουν βυθισμένοι στην άνοια, μόνοι...

Ήταν η πρώτη φορά. 

Πάντα υπάρχει αυτή η πρώτη φορά, που θα τη θυμάσαι, γιατί είσαι μόλις 15 χρονών και τον πόνο δεν τον είχες νιώσει, ούτε την αρρώστια, ούτε τη μοναξιά της ζωής που δεν έζησες. 

<<Συμπόνια · στη συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει·στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται· μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν· το εγώ κι εσύ αφανίζουνται · αγαπώ θα πει χάνουμαι>> 

Τα λόγια του Καζαντζάκη ηχούσαν ξανά και ξανά, όταν έβλεπα μάτια δακρυσμένα και χέρια να γίνονται μια μεγάλη αγκαλιά, έτοιμα να αγκαλιάσουν όλον τον κόσμο. 

μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν· το εγώ κι εσύ αφανίζουνται · αγαπώ θα πει χάνουμαι>> 

Ευχαριστώ από καρδιάς τους μαθητές μου γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία, να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο!

Χριστός Ανέστη!