Π. Θαδδαίος Απίστευτη χαρά η προσευχή

Μια αληθινή ιστορία Εξομολογείσθε αλλήλοις

Ο Πλάτωνας σαν να είχε κάποια εμπειρία θεού (σπερματικός λόγος), διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο. Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει, είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα.
Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ανέβει πάνω στη γη και κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν κάτω από τη γη. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.
Θεωρώ ότι η σπηλιά εκφράζει ακριβώς το κλείσιμο στον εαυτό μας, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα να πιστεύουμε σαν αλήθεια αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε και με τον τρόπο που εμείς κατανοούμε. Και κανείς φυσικά δεν μπορεί να πιστέψει στο φως, να έχει αποκάλυψη θεού, αν ο ίδιος δεν λυθεί από τα δεσμά, δεν φύγει από τον εγωισμό του, αν δεν έχει καρδία αγαπώσα.
Προσωπικά, από μικρός ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί, καλοπροαίρετο και ιδιαιτέρα ήσυχος. Εξωτερικά ήμουν παχουλός, με ακμή και μυωπία. Όλα αυτά συντέλεσαν στο να μην είμαι εξοικειωμένος με τα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά έκανα παρέα με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Όταν είσαι ευαίσθητος τα παιδιά σε κάνουν ακόμα περισσότερο, και ενώ ήμουν κοινωνικός, άρχισα να μαζεύομαι, να κλείνομαι στον εαυτό μου, μέχρι που περνούσα σχεδόν απαρατήρητος και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν σχηματίσει την γνώμη ότι δεν ήμουν εύστροφος και έφταναν και στο να με χτυπήσουν.
Προσπαθώντας από εσωτερική αναζήτηση να δω τι φταίει και θέλοντας να κοινωνικοποιηθώ και να αναγνωριστώ στο σύνολο του σχολείου, άρχισα να βλέπω και να κάνω ότι πιο αισχρό, πιο διατροφικό, βλέποντας πονηρές ταινίες ήδη από τα έντεκα μου χρονιά. Όλα αυτά όχι μονό δεν με βοηθήσαν να πετύχω την αναγνώριση αλλά κατέστρεψαν το μυαλο μου, την καρδια μου, βλεποντας τα αλλα προσωπα οχι σαν προσωπα αλλα σαν σαρκα. Βεβαια αυτο ειναι απο τα συνηθεστερα στις μερες μας. Κανένας όμως δεν νομίζω ότι θα ήθελε το παιδί του να καταστρέψει την αγνότητα των ματιών του, της σκέψης του, της ακοής του, του στόματος του, από τόσο μικρή ηλικία.
Εκείνη την περίοδο ήθελα να πάω σε ψυχολόγο. Αλλά στην ενορία μας ήταν ένας νέος πνευματικός, που μιλούσαν με θαυμασμό ακόμα και τα άτομα εκτός εκκλησίας. Έτσι κατέληξα σε αυτόν. Εξομολογούμουν δυο φορές το χρόνο, καλοπροαίρετα, χωρίς να εξομολογούμαι στον πνευματικό τις σαρκικές μου πτώσεις.
Από τα θρησκευτικά δεν ήξερα πολλά και από εκκλησιασμό επίσης. Κατηχητικό ούτε καν ήξερα τι σήμαινε. Χωρίς να έχω ανθρώπους να με νουθετήσουν στην πιστή, είχα ένα έμφυτο ζήλο στα θρησκευτικά του σχολείου καθώς και σε καθέναν που βλασφημούσε εναντίον του θεού, ήμουν έτοιμος να απαντήσω, χωρίς ισχυρά επιχειρήματα, προσπαθώντας να μεταδώσω όλα όσα ένιωθα στην εξομολόγηση, και την Κυριακή στην εκκλησιά. Δεν ξέρω αν είχα εμπειρία Θεού, τόσο σκοτισμένος που ήμουν από την πορνεία, όλη αυτήν την λαμπικαρισμένη λαγνεία.
Είχα ακούσει ότι οποίος δεν αγαπάει τους εχθρούς του, δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Προσπαθούσα λοιπόν να μην έχω μισός με όσους με κορόιδευαν. Κοινωνούσα θυμάμαι δυο φορές τον μηνά, όμως όσο η αμαρτία συσωρευόταν, τόσο σκοτιζόμουν και δεν ένιωθα την Θεία Κοινωνία μέσα μου, ενώ αναρωτιόμουν τι να φταίει, μη έχοντας γνώση, επίγνωση. Άρχισα βεβαία κάποια στιγμή να νιώθω την συνείδηση μου, και αποφάσισα οριστικά να σταματήσω οριστικά τις πονηρές ταινίες. Αλλά δεν είχα διάκριση, δεν συμβουλευόμουν τον πνευματικό μου, ο οποίος δεν ήξερε τίποτα.
Αφού έχασα βάρος λοιπόν, και κατά κάποιο τρόπο έφυγα από την ανασφάλεια που είχα, τελειώνοντας το λύκειο, έκανα την πρώτη μου ερωτική σχέση. Με την κοπέλα ζούσαμε σαν παντρεμένοι, δίχως γάμο, δίχως Θεό, σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τα σεξουαλικά μας ένστικτα. Σε αυτή σίγουρα την σχέση δεν υπήρχε πνευματική αγάπη. Πολλά βραδιά δεν μπορούσα να κοιμηθώ, φοβόμουν για τυχόν εγκυμοσύνη, σκεπτόμενος να κάνω, τι πιο εύκολο, από έκτρωση. Συνεχώς είχα άγχος, και μια λύπη που συνήθως συνοδεύεται όπως και οι Άγιοι τονίζουν ύστερα από τα σαρκικά αμαρτήματα. Εκείνη ήταν και η περίοδος που άρχισα να μιλάω αισχρά, με υπονοούμενα, θεωρώντας αυτό σαν δείγμα ευφυΐας.
Αρκετές φορές, προσπάθησα να ξεφύγω, άλλα είχαν εμφυτευτεί μέσα μου οι ιδέες που προσπαθούν να εντάξουν την πορνεία στα πλαίσια του φυσιολογικού. Όπως λέει η παλαιά διαθήκη θα έρθει ημέρα που οι άνθρωποι που ενώ θα πορνεύονται και θα κάνουν τα αίσχη, θα το θεωρούν κάτι αθώο, σα να πίνουν ένα ποτήρι νερό, ένα γλυκό ποτό. «Εβδεληγμένος και ακάθαρτος ανήρ, πίνων αδικίας ίσω ποτώ»
Ασχολιόμουν επίσης και με το διαδίκτυο, σαν ανασφαλής που ήμουν, και γνώρισα εκατοντάδες κοπέλες, προσπαθώντας να βρω σε κάποια κοπέλα το κενό που ένιωθα, μέσω μιας ιδανικής σχέσεως, στα πλαίσια του ρομαντισμού.
Ο Θεός από πριν και πάλι με βοήθησε με το να επιτύχω στο ΤΕΙ στην Κοζάνη. Ένα βράδυ στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου είχε αγρυπνία, καθώς λοιπόν περνούσα, μπήκα στον ναό και με την σκέψη γιατί να μην ψάλω και εγώ, ανέβηκα για πρώτη φορά στο ψαλτήρι. Πήγαινα κάθε μέρα στον εσπερινό. Στην αρχή του επόμενου χρόνου άρχισα και βυζαντινή μουσική. Πήγαινα καθημερινώς σε κάθε εσπερινό. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω, (αν και είχα έρθει «εις εαυτόν») ότι δεν ήμουν έτοιμος να γνωρίσω το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, οπότε στην αρχή είχα ένα έντονο συναισθηματισμό.
Δημιουργήθηκε χάσμα ανάμεσα στην ζωή που έκανα μέχρι τότε και της καινούριας που προσπαθούσα να κάνω. Δεν άντεχα να βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Εκείνη την περίοδο γνώρισα τον πνευματικό μου, έναν μεσήλικα αρχιμανδρίτη, ευφυέστατο, με διδακτορικό στην θεολογία, φιλόλογο, δυναμικό, αλλά πάνω από όλα με ενέπνεε. Από την μορφή του αναγνώριζες ότι ήταν «άνθρωπος του Θεού».
Διάβασα αρκετά βιβλία, ενώ άρχισα να παρακολουθώ κατηχητικά σε δυο ενορίες ρωτώντας συνεχώς απορίες. Έχοντας λοιπόν αυτό το μικρό βίωμα, είτε από προσευχή είτε από επισκέψεις στο Αγ. Ορός (μερικά λουκούμια από το ζαχαροπλαστείο του θεού, όπως έλεγε ο γ. Παϊσιος) ήθελα να μεταδώσω όλα όσα ένιωθα. Έστελνα μηνύματα, γράμματα, βιβλία, σε όλους τους γνωστούς. Κατηχούσα κυρίως νέους μέσω διαδικτύου, τηλεφώνου, συναντήσεων, καθώς και σαν βοηθός του πνευματικού μου στα κατηχητικά, σαν ομαδάρχης σε εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να εντρυφήσω πιο βαθιά στην θεολογία.
Βρίσκομαι λοιπόν σαν νήπιο που είμαι, σε αυτό το ανέβασμα της σπηλιάς και δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώντας να ανεβώ κατρακυλάω και ξανά πίσω. Ευχαριστώ τον Τριαδικό Θεό που είναι μακρόθυμος και με ανέχεται, Τον ευχαριστώ που μου έστειλε ανθρώπους που με καθοδηγησαν. Τον ευχαριστώ για τις (φτιαγμένες για μένα) δυσκολίες, οι οποίες με βοηθήσαν να γνωρίσω Εκείνον. Δεν θεωρώ ότι έχω καταφέρει τίποτα, αλλά νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω στον καθένα , να δώσω την μαρτυρία, να προτρέψω τον καθένα να φύγει από την σπηλιά αν και δύσκολα αλλάζει κάποιος τους ανθρώπους με επιχειρήματα, καθώς κάθε λόγος έχει και τον αντίλογο. Κάθε λογικό επιχείρημα έχει και το αντεπιχείρημα.
Μακάρι να ήμουν άγιος, να μπορούσα να ανεβάσω τους ανθρώπους στον Θεό. Εύχομαι όλοι μας να έχουμε σαν στόχο την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση.

Αμήν

Σε ευχαριστούμε Κωνσταντίνε που μας εμπιστεύτηκες!

http://www.facebook.com/note.php?note_id=72996041488&id=1591700852&index=18#