Με τη μουσική όλα γαληνεύουν... κλίκαρε, στο αφιερώνω!
Την περασμένη Τετάρτη, αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη...
Μία επίσκεψη διαφορετική από τις άλλες. Την είχαμε προετοιμάσει. Συγκεντρώσαμε 40 τσάντες με τροφίμα και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Και ποιος δε θέλει να ακολουθήσει, όταν είναι να επισκεφτείς παιδιά και μάλιστα μικρούς αγγέλους, πληγωμένους, με σπασμένα τα φτερά και να προσφέρεις κάτι από εσένα;

20 μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Πατρών και καθηγητές, περάσαμε το κατώφλι της <<Κιβωτού της Αγάπης>> και από τότε κάποια πράγματα άλλαξαν μια για πάντα, μέσα μας.
Έχω κάνει πολλές φορές και με διάφορα σχολεία αυτή την επίσκεψη, αυτή τη φορά όμως κάτι διαφορετικό συνέβη. Είδα μαθητές να αφιερεώνουν όχι μόνο λίγο χρόνο από το χρόνο τους, όχι ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά, όχι ένα τραγούδι ή ένα παιχνίδι...
Είδα να αφιερώνουν από την καρδιά τους, αγάπη. Αυτή τη γνήσια αγάπη που σε εκπλήσσει όταν την αντικρίζεις και δε θέλεις να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, φοβούμενος μήπως τη χάσεις μια για πάντα. Αισθάνθηκα πώς τους μαθητές μου δεν τους ξέρω τόσο καλά και πώς να προλάβω άλλωστε, με μόλις μία ώρα Θρησκευτικά στο Επαλ, όμως πιστεψέ με, τους γνώρισα όλους μέσα από εκείνη την επίσκεψη. Είδα νέους και νέες με σεβασμό, με συμπόνια, με αγάπη, γεμάτους χαρά, να γίνονται ένα, με το Δημήτρη, με το Γιώργο, με τον Ανδρόνικο, με τη Διαμάντω, με τη Μαρία, με τη Βασούλα...
Ένα μαζί τους κι εγώ κι ανάμεσά μας ο Χριστός...Ποιος μπορεί να σπάσει τους δεσμούς της αγάπης;