ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

Αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος σε όλους τους γονείς, τους μαθητές και τις μαθήτριες του 21ου, 22ου, 12ου,4ου, 2ου Εσπερινού Γυμνασίου, 1ου ΕΠΑΛ, 6ου ΕΠΑΛ, , 2ου Λυκείου Πατρών, του Γυμνασίου και Λυκείου Κλειτορίας , του Γυμνασίου Ψωφίδας, Λακκόπετρας και Σαγαιίκων,του 6ου , του 17ου,του 11ου ,του 18ου Γυμνασίου Πατρών,του Γυμνασίου Λάππα, του 16ου Γυμνασίου Πατρών κκαι από φέτος του 2ου Γυμνασίου Παραλίας και του ΕΠΑΛ Παραλίας!


Αγαπημένοι μου μαθητές και γονείς, εδώ θα ενημερώνεστε για τις δραστηριότητες που θα πραγματοποιούμε στο πλαίσιο του μαθήματος των Θρησκευτικών καθώς και για άλλα πολλά θέματα που μας αφορούν.

Η Θεολόγος σας
Σταυρούλα Ζευγαρά















Σελίδες

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

«Τι σοι προσενέγκωμεν Χριστέ» ; Τι να σου προσφέρουμε Χριστέ μου; Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν...



Εισαγωγικά στον ύμνο
Ένα από τα υπεροχότερα τροπάρια της Υμνογραφίας μας είναι ο ύμνος, που αναλύεται εδώ. Κάθε ύμνος ονομάζεται τροπάριο, διότι ψάλλεται με ορισμένο «τρόπο» (ήχο).
Ποιητής του ύμνου είναι ο Ανατόλιος, μοναχός της ιεράς μονής Σταδίου Κωνσταντινουπόλεως.



β) Ο ύμνος


δείτε οπτικοποιημένο τον ύμνο


Εικόνα
Τι να σου προσφέρουμε, Χριστέ, που φανερώθηκες στη γη σαν άνθρωπος για χάρη μας; Διότι καθένα από τα δημιουργήματα, που εσύ έπλασες, σου εκφράζει (με το δικό του τρόπο) την ευχαριστία και ευγνωμοσύνη του: οι Άγγελοι σε υμνολογούν οι ουρανοί δίνουν τον αστέρα (που οδηγεί τους μάγους) οι Μάγοι σου προσφέρουν τα δώρα τους οι βοσκοί δείχνουν το θαυμασμό τους• η γη (προσφέρει) το σπήλαιο• η έρημος τη φάτνη• εμείς δε οι άνθρωποι (σου δίνουμε) μια Μητέρα Παρθένο. Εσύ που είσαι ο προαιώνιος Θεός, ελέησέ μας.

Ακούστε τον ύμνο εδώ







Με συγκίνηση παρακολούθησα το βίντεο που είχαμε ετοιμάσει ακριβώς δέκα χρόνια πριν τέτοιες μέρες, πλησίασμα Χριστουγέννων, με τα παιδιά του 22ου Γυμνασίου Πατρών.


Οι επισκέψεις αγάπης και Αλληλεγγύης επαναλαμβάνονται και πληθαίνουν στο πέρασμα του χρόνου, μα πιο πολύ πληθαίνει ο αναγεννημένος Χριστός στις καρδιές των παιδιών μας. Φέτος για άλλη μια φορά, έχουμε προγραμματίσει με τους μαθητές του 11ου Γυμνασίου Πατρών, φιλανθρωπική επίσκεψη στο άσυλο Ανιάτων και αν τα καταφέρουμε και με τους μαθητές του 17ου Γυμνασίου.
Ο Χριστός μας που θα γεννηθεί σε λίγες ημέρες, δε ζητά ανταλλάγματα υλικά. Δεν αναγκάζει σε τίποτα τον άνθρωπο. Το μόνο που ζητά είναι η καρδιά μας «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. κγ’ 26).
Μια καρδιά γεμάτη αγάπη και ελεημοσύνη, καθαρή από εγωισμούς, με ανιδιοτελή προσφορά και αλληλεγγύη στο συνάνθρωπό μας.
Ο Αυξέντιος Καλανγκός, Ο Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος η Μητέρα Τερέζα η Γερόντισσα Γαβριηλία είναι μερικά φωτεινά παραδείγματα αγάπης προς το συνάνθρωπο. 


Πρόσκληση για τις γιορτές
Αξιοποιώντας τις πηγές που σας δόθηκαν αλλά και συζητώντας με την οικογένειά σας, είτε ατομικά είτε δημιουργώντας ομάδες, καταγράψτε στο σχολιασμό με συντομία προσωπικές εμπειρίες, η και γεγονότα ή πρόσωπα που γνωρίζετε που πρόσφεραν την καρδιά τους ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Κυρίου μας «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν».
Ποια συναισθήματα γεννήθηκαν μέσα σας και κατά πόσο αυτές οι εμπειρίες σας βοήθησαν να αλλάξετε στάση ζωής;

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους!
η καθηγήτριά σας
Σταυρούλα Ζευγαρά









80 σχόλια:

Ιωάννα Τ. είπε...

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου έχω ακούσει για ελάχιστα γεγονότα κοντινών μου προσώπων ή γνωστών μου οι οποίοι έδρασαν για το καλό του συνανθρώπων τους.Σκεπτόμενη λοιπόν αυτές τις λίγες ιστορίες μία ήταν αυτή που θυμήθηκα αμέσως και που με άγγιξε και ήταν αυτή που μιλάει για πραγματική αλληλεγγύη.Αυτή η ιστορία,λοιπόν,αναφέρεται σε μία γυναίκα η οποία ζούσε πριν από πολλά χρόνια με την οικογένεια της σε ένα χωριό.Κάθε βράδυ,αργά,αυτή η γυναίκα έφευγε από το σπίτι της έχοντας στη ποδιά της τυλιγμένα τρόφιμα που κανείς όμως δεν τα έβλεπε.Τα παιδιά της απορούσαν για αυτή τη καθημερινή συνήθεια της αλλά αδιαφορούσαν και μόνο όταν ενηλικιώθηκαν κατάφεραν να μάθουν τι πραγματικά συνέβαινε.Έχοντας στην ποδιά της κρυμμένα τρόφιμα,λοιπόν,αυτή η γυναίκα πήγαινε κάθε βράδυ σε φτωχές οικογένειες βοηθώντας με ό,τι μπορούσε,αφού είχε περάσει και αυτή χρόνια πείνας και φτώχειας και έτσι ένιωθε αυτό που ένιωθαν οι συνάνθρωποι της.Φυσικά, το άτομο που μου εκμυστηρεύτηκε αυτή την ιστορία δεν ήταν άλλο από την μία από τις τέσσερις κόρες που είχε η συγκεκριμένη γυναίκα. Ακούγοντας αυτή την ιστορία ένιωσα συγκινημένη και κατάλαβα ποιο είναι το μεγαλείο της συνεισφοράς,το οποίο είχε διδάξει ο Ιησούς και το οποίο λίγοι μπορούν να καταλάβουν και να εφαρμόσουν σωστά όπως αυτή η γυναίκα.Ανώνυμα.
Η μαθήτρια σας,
Τόγια Ιωάννα

Πέτρος Δίπλαρος είπε...

Ένα γεγονός που με συγλόνισε ήταν όταν ένας άνθρωπος που αγάπαγε τον θεό ήταν σε δίλημμα αν πρέπει να πάει να γίνει μοναχός ή να μείνει στην φυσιολογική ζωή ενός ανθρώπου.Μια μέρα τα Χριστούγεννα πήγε σε ένα μοναστήρι για να μείνει για λίγες μέρες εκεί.Όταν η διαμονή του στο μοναστήρι τελείωσε και πήγαινε προς την έξοδο του μοναστηριού τότε ο θεός του έδωσε την απάντηση στο δίλημμα του.Ο άνθρωπος αυτός δεν έβρισκε την έξοδο ενώ ρώταγε τους μοναχούς να τον βοηθήσουν να την βρεί αυτός παρά τις βοήθειες των μοναχών εξακολουθούσε να μην βρίσκει την έξοδο.Εκείνη την ημέρα πήγε στον ηγούμενο του μοναστηριού και του είπε τα πράγματα που του συνέβησαν.Τότε ο ηγούμενος του εξήγησε πως Ο Θεός τον θέλει στο μοναστήρι να γίνει μοναχός.Αυτός ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι ακόμα μοναχός μετά από πέντε χρόνια.Αυτό το γεγονός μου έκανε εντύπωση και με στιγμάτισε διότι αυτό που έγινε ήταν πραγματικά ένα θαύμα.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΑ είπε...

Μπράβο Πέτρο και Ιωάννα για την αμεσότητα και τις όμορφες ιστορίες που μοιραστήκατε μαζί μας!
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!

Unknown είπε...

Μάντζιου Ελένη.
Σύμφωνα με την εργασία που μας έχετε αναθέσει θα ήθελα να σας για έναν σύγχρονο άγιο τον π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο του οποίου η αγιοκατάταξη δεν έχει γίνει ακόμα αλλά εμείς εδώ στην Πάτρα τον θεωρούμε και τον πιστεύουμε ως άγιο. Ο π.Γερβάσιος από μικρή ηλικία αγαπούσε τον Θεό και θα έκανε τα πάντα για την αγάπη Του.Θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει την <> ζωή όμως επέλεξε να αφιερωθεί στον Θεό. Το 1912 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Πατρών Αντώνιο.Το 1923 συνέλαβε την ιδέα της συστάσεως Εκκλησιαστικών Κατηχητικών Νηπιαγωγείων.Εκοιμήθει το 1964 στις 30 Ιουνίου στα 50 του χρονια. Ο π.Γερβάσιος είχε πολλά χαρίσματα ένα από αυτά ήταν το Προορατικό χάρισμα και το χάρισμα της θαυματουργίας.Και για τα δυο αυτά χαρίσματα τα οποία του πρόσφερε ο Θεός έχουμε μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι μας της έχουν διηγηθεί έτσι ώστε να δούμε ότι η πίστη μας είναι αληθινη. Ο π.Γερβάσιος είχε θεραπεύσει ακόμα και δεμονισμένο και αυτό το κατάφερε με την βοήθεια του Θεού αλλά και την αληθινή πίστη του.Ακούγαντας ή διαβάζοντας αυτές τις μαρτυρίες ανθρώπων νιώθεις και σκέφτεσαι ότι η πίστη είναι ολοζώντανη ακόμα και στις μέρες μας. Υπάρχουν και άλλοι άγιοι οι οποίοι είναι σύγχρονοι όπως ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης και ο άγιος Πορφύριος.Αυτές οι εμπειρίες με βοήθησαν να βελτιώσω την ζωή μου και να πιστέψω περισσότερο.

Ανώνυμος είπε...

Κυριάκος Χριστοδουλόπουλος,
Καθημερινά, έρχομαι αντιμέτωπος με διάφορες ιστορίες και γεγονότα τα οποία αφορούν και εμπλέκονται με την θρησκεία μας και την ορθόδοξη μας πίστη. Ένα όμως γεγονός που με συγκλόνισε όχι μόνο για το ανατριχιαστικό του περιεχόμενο αλλά και το ότι το θαύμα όπως χρειάζεται να αποκαλούμε την συγκεκριμένη εμφάνιση του κυρίου πήρε μέρος σε μια όχι κατά παράδοση χριστιανική χώρα. Συγκεκριμένα, στην Συρία, πριν 2 χρόνια εν καιρώ πολέμου έλαβε χώρα το συγκεκριμένο συμβάν το οποίο θα αναφέρω. Δύο θύματα- τραυματίες πολέμου βρέθηκαν ζωντανοί Χάρης την παρέμβαση του Ιησου. Η μητέρα και η κόρη, τα δύο αυτά θύματα, είχαν ανυπέρβλητα τραύματα τα οποία με την λογική δεν θα θεραπεύονταν ποτέ εάν λάβουμε υπόψη μας και το νεαρό της ηλικίας του ενός από τα δύο θύματα, την μικρή κόρη. Όμως όπως χαρακτηριστικά η μικρή κόρη αναφερει, ένας λευκά ντυμένος άνδρας με δύο ουλέ αίματος στα χέρια τους ερχόταν συνεχώς και φρόντιζε την μητέρα αλλά και την κόρη. Από εκείνη την ημέρα λοιπόν τα δύο θύματα του πολέμου της Συρίας άρχισαν να πιστεύουν στον τριαδικό Θεό. Κατά την δική μου λοιπόν αποψη, αυτό είναι ένα από τα πιο τρανά αποδεικτικά στοιχεία ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και δεν εγκαταλείπει ποτέ κανέναν. Ο μαθητής σας Κυριάκος.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΑ είπε...

Ελένη Μάντζιου και Κυριάκο σας ευχαριστώ!Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα κι ευτυχισμένη η νέα χρονιά που έρχεται.

Ανώνυμος είπε...

Γιάννης Δαγιαμάς
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για να την περάσουν με τους αγαπημένους ους ανθρώπους και να κάνουν διακοπές στο εξωτερικό. Έχουν αυτή την λανθασμένη διότι τα Χριστούγεννα έχουν γίνει μια εμπορευματοποιημένη γιορτή χωρίς να διαδίδονται μηνύματα αλληλεγγύης και προσφοράς προς το συνάνθρωπο. Πηγαίνω κατηχητικό εδώ και 6 χρόνια και μαθαίνω ενδιαφέρουσες ιστορίες από τους βίους διάφορων αγίων της εκκλησίας μας. Ο βίος που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και με έκανε να αλλάξω την στάση μου στους ανθρώπους που χρειάζονται την βοήθειά μου ήταν αυτός του Μέγα Βασιλείου. Ό Μέγας Βασίλειος ήταν Έλληνας επίσκοπος Καισαρείας στη Καππαδοκία.Ένα χαρακτηριστικό της μεγαλοψυχίας του είναι ότι μετά την βάπτιση του,δώρισε στους φτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Όταν γύρισε στον Πόντο μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του και αποσύρθηκε στο κτήμα του επιθυμώντας να ζήσει ως μοναχός. Ο Άγιος Βασίλειος, βοηθούσε πάντοτε τους αδικημένους και κουρασμένους, τους πεινασμένους και τους αρρώστους, ανεξάρτητα από το γένος, τη φυλή και το θρήσκευμα. Έτσι το όραμά του το έκανε πραγματικότητα ιδρύοντας ένα πρότυπο και για τις μέρες μας κοινωνικό και φιλανθρωπικό σύστημα, τη «Βασιλειάδα». Ένα ίδρυμα που λειτουργούσε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας για την φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών αρρώστων και ξένων. Τις υπηρεσίες του τις πρόσφερε το ίδρυμα δωρεάν σε όποιον τις είχε ανάγκη. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού ήταν εθελοντές που προσφέρανε την εργασία για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Ήταν ένα πρότυπο και σε άλλες επισκοπές και στους πλουσίους ένα μάθημα να διαθέτουν τον πλούτο τους με ένα αληθινά χριστιανικό τρόπο. Πραγματικά είναι άξιο θαυμασμού η έμπνευση που είχε ο Άγιος Βασίλειος ,τον 4ο αιώνα μ.Χ. να ιδρύσει και να λειτουργήσει ένα τέτοιο ίδρυμα - πρότυπο.Κατα την δικήμου άποψη πιστεύω πως όλοι , όσο μπορεί ο καθένας να του μοιάσει.
Ο μαθητής σας,
Γιάννης Δαγιαμάς τάξη Β'2

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΑ είπε...

Καλή κι ευλογημένη χρονιά Γιάννη! Ο Μ. Βασίλειος αποτελεί πρότυπο ανθρωπισμού, αλληλεγγύης και αγωνιστικότητας. Τι πιο όμορφο, την ημέρα της γιορτής του, ένας έφηβος να προβάλλει την προσωπικότητα και τη βιωμένη αγάπη του Χριστού στο πρόσωπο του Μεγάλου μας Ιεράρχη, ως παράδειγμα προς μίμηση. Να έχουμε την ευχή του και να μας εμπνέει πάντα στο δύσκολο αυτό αγώνα της ζωής!

Μαρία Μπούσια είπε...

Κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων γίνονται όλο και πιο έντονες οι εθελοντικές δράσεις χιλιάδων ανθρώπων και ανθρωπιστικών οργανώσεων που προσπαθούν να χαρίσουν χαμόγελα και ανακούφιση σε ανθρώπους που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις στην καθημερινή τους ζωή, κάτι που μας υπενθυμίζει το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, την αλληλεγγύη και την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Μία γνωστή σε όλους μας ανθρωπιστική οργάνωση είναι " Γιατροί χωρίς σύνορα " η οποία εδώ και πολλά χρόνια βοηθάει αφιλοκερδώς ανθρώπους σε υποβαθμισμένες χώρες που έχουν πληγεί από ένοπλες συγκρούσεις, επιδημίες, αποκλεισμό από την παροχή ιατρικής φροντίδας και φυσικές καταστροφές. Βλέποντας τις δράσεις οργανώσεων σαν και αυτής και την ανακούφιση που προσφέρουν εθελοντές σε χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά μου δημιουργείτε έντονη συγκίνηση, καθώς και καταλαβαίνω την σημασία της προσφοράς.
Η μαθήτρια σας,
Μπούσια Μαρία

Ανώνυμος είπε...

Κωνσταντινοπούλου Εμανουέλα
Κρότσε Θεοδώρα
Κωνσταντινοπούλου Δέσποινα
Τα τελευταια χρονια εχουν υπαρξει ανθρωποι, οι οποιοι, χαρη στην εμπρακτη αγαπη και τη βοηθεια που προσφερουν στους συνανθρωπους τους, εγιναν Αγιοι. Ενας απ'αυτους ηταν και ο Γεροντας Σιμων Αρβανιτης.
Ο Γεροντας Σιμων Αρβανιτης γεννηθηκε ανημερα της Πρωτοχρονιας το 1901. Το πραγματικο του ονομα ηταν Παναγιωτης. Ο Παναγιωτης λοιπον, ειχε επισκεφθει πολλες φορες το Αγιο Ορος και μια απο αυτες τις φορες συναντησε τον μητροπολιτη Νεκταριο Κεφαλα, ο οποιος του ειπε οτι θα γινει πνευματικος και θα σωσει πολλες ψυχες. Μια μερα, αυτος και αλλοι δυο φιλοι του πηγαν σε μια σπηλια κρυφα για αγιασμα χωρις κανενα εφοδιο. Οι φιλοι του δεν αντεξαν ουτε δυο μερες και αποφασισαν να φυγουν. Αλλα ο Παναγιωτης τους ακουσε και εφυγε πρωτος απο αυτους και πηγε στην μονη Αγιου Χαραλαμπους. Οταν ο μητροπολιτης πληροφορηθηκε για αυτον του εδωσε το ονομα Σιμων. Ο ίδιος αργότερα έλεγε: «Στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου έπινα ένα ποτήρι του κρασιού αγίασμα μετά την δύση του ηλίου επί τριάντα μέρες. Είχε φύγει όλο το σώμα μου. Ζύγιζα γύρω στα τριάντα κιλά».Ο μητροπολίτης βλέποντας τις αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα παρά τις αντιρρήσεις του το 1936 και τον έστελνε σε διάφορες εκκλησίες για την Θ. Λειτουργία.Το 1942 εστάλη στην Μονή Μεταμορφώσεως ως πνευματικός.Το 1943, ηταν μια εποχη που οι ανθρωποι πεινουσαν λογς της Κατοχης. Ο Γεροντας μολις ειδε τον κοσμο αυτον ειπε να ετοιμασουν γρηγορα φαγητο.πήρχε μόνο ένα τσουβάλι κρεμύδια και έδωσε εντολή να τα καθαρίσουν όλα, ενώ εκείνος άρχισε να προσεύχεται. Ξαφνικά ένας μεγάλος λαγός σαν αρνί κατέβηκε από το βουνό και μπήκε μέσα στο μαγειρείο μόνος του, με αποτελεσμα να υπαρχει φαγητο για ολους.Το 1946 ο Γέροντας αποφάσισε να φύγει από την Κύμη για την Αθήνα λόγω μεγάλων προβλημάτων με τα μάτια του. Στη συνεχεια, αποφασισε να χτισει εναν μεγαλυτερο ναο, αλλα υπηρξαν πολλες δυσκολιες λογω της ελλειψης χρηματων. Η αγια Βαρβαρα παρουσιάστηκε στον Γέροντα και του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει. Πράγματι, όταν τα χρήματα τελείωναν βρίσκονταν εντελώς ξαφνικά πρόσωπα πού πρόσφεραν το συγκεκριμένο ποσό πού χρειαζόταν για την συνέχιση των εργασιών.Ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού ο Γέροντας κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη.ο διάβολος πολέμησε την ίδυση του μοναστηριού. Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε.Τελος, ο Γιώργος Πανταζής βοηθησε στην ιδρυση του μοναστηριου. Ο Γέροντας ήταν πολύ φιλόξενος και επέμενε να παίρνουν όλοι κάτι για ευλογία στο μοναστηρι. Η μεγάλη διάθεση φιλοξενίας του Γέροντα έγινε αιτία να πλησιάσει πολύς κόσμος το μοναστήρι και να σωθούν πολλές ψυχές!

Ανώνυμος είπε...

Ένα γεγονός που μου προκάλεσε τρομερή εντύπωση είναι ένα θαύμα του Αγίου Παΐσιου του Αγιορειτη σε έναν καρδιακό φίλο του πατέρα μου.Αυτός ο κύριος είναι ένας αρκετά ευεσθητοποιημενος και θρησκευόμενος άνθρωπος.Επιπροσθετα θα ήθελα να αναφέρω ότι εργάζεται ως ξυλογλυπτης και έχει ως βιωμα τη χριστιανική ζωή.Πριν πολλά χρόνια είχε γνωρίσει μια καλοσυνατη κοπέλα και ήθελα να την παντρευτεί,όμως η μοίρα του έπαιξε σκληρό παιχνίδι και προσβλήθηκε από τη νόσο του καρκίνου (στο λαριγγα).Έτσι θεώρησε πως το σωστό ήταν να μιλήσει στην κοπέλα και οι δρόμοι τους να χωρισουν.Πριν λάβει την τελική απόφαση θέλησε να επισκεφθεί τον τότε εν ζωή μοναχό Παΐσιο και να ζητήσει τη συμβουλή του.
Ο Άγιος Παΐσιος ακούγοντας προσεκτικά τον προβληματισμό του νέου είπε:《Μην ανησυχείς για το ιατρικής φύσεως πρόβλημα σου,παντρεψου την κοπέλα και δημιουργήστε μαζί οικογένεια.Ο καρκίνος θα μείνει εδώ》και ακουμπώντας μαλακά το λαιμό του νεαρού ο καρκίνος εξαφανίστηκε και ο φίλος του πατέρα μου γιατρευτηκε επαρκώς.Τωρα το μόνο σημαδι αυτού του θαύματος είναι ένα βαθουλωμα στο λαιμό ακρίβως εκεί που θαυματουργα τον άγγιξε ο Άγιος Παΐσιος.Αυτός ο κύριος σήμερα ζει μια ευτυχισμένη ζωή κοντά στο Θεό μαζί με την γυναίκα του και τα δύο τους παιδια.Αυτό που με συνταραξε είναι η προσφορά του Αγίου Παΐσιου του Αγιορειτη και όχι σε κάτι υλικό αλλά σε κάτι πολύ πιο σημαντικό από την αψυχη υλικη μάζα' η προσφορά της ζωής!
Επίσης στην αλλαγή της στάσης ζωής μου συντελεσαν και άλλα γεγονότα όπως η εθελοντική προσφορά κάποιων συγγενικών μου προσώπων και εκτενεστερα καποιων κοντινών φίλων της οικογένειας μου.
Με εκτίμηση
η μαθήτρια σας Ιωάννα Ρισβά

Ανώνυμος είπε...

Μαρία Κουνάδη
Ένα άτομο στο οποίο αξίζει να αναφερθούμε είναι η Μητέρα Τερέζα. Ήταν ένας άνθρωπος που ανέπτυξε πολυετή ανθρωπιστική δράση και ιεραποστολικό έργο, ειδικότερα στην Ινδία. Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου του 1910 στην Αλβανία. Ταξίδεψε ως το Νταρτζίλινγκ της Ινδίας το 1929 και ορκίστηκε ως μοναχή το 1931. Το 1937 εργάστηκε ως δασκάλα σε ένα σχολέιο στην Καλκούτα. Το 1950, πήρε την άδεια από το Βατικανό για να ξεκινήσει το ιεραποστολικό της έργο. Το 1952 μετέτρεψε έναν παλαιό Ινδουιστικό ναό στην Καλκούτα σε κτήριο για την ίαση των ανθρώπων που πεθαίνουν. Επιπλέον, το 1955 άνοιξε ένα ορφανοτροφείο στην Καλκούτα και στην συνέχεια άνοιξε νοσοκομεία και ορφανοτροφεία σε ολόκληρη την Ινδία,τη Ρώμη,την Τανζανία και την Αυστρία.Το 1979,κερδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ως αναγνώριση της βοήθειας που προσέφερε στους δυστυχισμένους ανθρώπους,τα παιδιά και τους πρόσφυγες για τους οποίους εργάστηκε ανιδιοτελώς τόσα χρόνια. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο προκειμένου να βοηθήσει τους φτωχούς και τους αρρώστους. Πιο συγκεκριμένα,βοήθησε τους πεινασμένους στην Αιθιοπία,τα θύματα του σεισμού στην Αρμενία το 1988. Το 1983, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β'. έπαθε καρδιακή προσβολή και έκτοτε κυκλοφορούσε με βηματοδότη.Τέλος,πέθανε το 1997 στην Καλκούτα της Ινδίας.Μετά το θάνατό της,ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ξεκίνησε τη διαδικασία της αγιοποίησής της και στις 19 Οκτωβρίου του 2003 οσιποιήθηκε φτάνοντας το τρίτο από τα τέσσερα στάδια της διαδικασίας αυτής. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2016, ολοκληρώθηκε η διαδικασία με μία σεμνή τελετή στο Βατικανό όποτε κηρύχθηκε επισήμως από τον Πάπα Φραγκίσκο Αγία της Καθολικής Εκκλησίας.Συνοψίζοντας, μέσα από το έργο και την προσπάθεια που κατέλαβε η Μητέρα Τερέζα για να κατορθώσει να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε όλοι και να προσπαθήσουμε να κάνουμε το ίδιο.Καλή χρονιά!

Ανώνυμος είπε...

Μαριτίνα Μπαλχάση
Κατά την διάρκεια της ζωής μου έχω ακούσει πολλές ενδιαφέρουσες και αξιοπερίεργες ιστορίες οι οποίες δείχνουν την διδασκαλία του Χριστού σε πράξεις. Αυτή που με στιγμάτισε και έχω καταφέρει να συγκρατήσω είναι η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, την οποία και θα διηγηθώ σε συντομία, διότι σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες αλλά το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Ιησούς με αυτήν. Κάποτε, ένας άνθρωπος, κατεβαίνοντας από τα Ιεροσόλυμα προς την Ιεριχώ έπεσε θύμα ληστών. Οι ληστές του έκλεψαν ό,τι είχε μαζί του, τον ξεγύμνωσαν και αφού τον τραυμάτισαν, τον παράτησαν μισοπεθαμένο και έφυγαν. Από τον δρόμο όπου τον παράτησαν οι ληστές πέρασαν δύο άνθρωποι, ο πρώτος ήταν ιερέας και ο δεύτερος λευίτης σε ένα κοντινό ναό. Κανένας από τους δύο δεν τον βοήθησε. Έπειτα τον δρόμο διάβηκε και ένας τρίτος άνθρωπος, ένας Σαμαρείτης που ταξίδευε. Αυτός, λοιπόν, τον είδε και τον λυπήθηκε. Έτσι κατέβηκε από το ζώο του, πήγε κοντά του, άλειψε τις πληγές του με κρασί και λάδι και τις έδεσε καλά. Κατόπιν τον ανέβασε στο ζώο του, τον οδήγησε σε πανδοχείο και φρόντισε γι'αυτόν. Έδωσε κάποια χρήματα στον πανδοχέα για να τον επιμεληθεί μέχρι να γίνει καλά και του είπε πως αν χρειαστεί επιπλέον χρήματα θα του τα δώσει όταν γυρίσει από το ταξίδι του. Με αυτή την παραβολή ο Ιησούς ήθελε να μας πει πως για να κερδίσουμε την αιώνια ζωή πρέπει να βοηθάμε τον πλησίον μας όχι από όφελος, αλλά από αγάπη. Επίσης δεν πρέπει να κάνουμε διακρίσεις και να γινόμαστε ρατσιστές. Πρέπει να βοηθάμε αυτόν που μας χρειάζεται όποιος κι αν είναι, ανεξάρτητα από το φύλο, την εμφάνιση, την εθνικότητα ή την θρησκεία του και όχι μόνο υλικά, αλλά και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μπορούμε.
Η μαθήτριά σας,
Μαριτίνα.

Unknown είπε...

Σπύρος Κοτσώνης
Η φράση «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» που μας δώσατε για προβληματισμό μου έφερε στο μυαλό, ειδικά τις μέρες αυτές , τη δράση μιας εθελοντικής ομάδας που σκοπό έχει την προσφορά σε ανθρώπους που πραγματικά το έχουν ανάγκη.
Τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας βρίσκεται σε οικονομική κρίση, οπως ολοι ξερουμε. Αυτή η κρίση έχει επηρεάσει όλους μας. Κάποιοι όμως βρίσκονται σε τόσο δύσκολες καταστάσεις που δεν έχουν ούτε καν να φάνε. Αυτές οι περιπτώσεις ήταν που οδήγησαν μια ομάδα γυναικών στην Πάτρα να δράσει, με αφορμή ένα περιστατικό λιποθυμίας μιας μαθήτριας γυμνασίου πριν από 4-5 χρόνια. Οχτώ γυναίκες άρχισαν να μαζεύουν απο πέντε ευρώ τον μηνα, ονομάζοντας την ομάδα τους «Η Ομάδα του Πεντάευρου». Στοχος τους ειναι να διαθέτουν τρόφιμα σε οικογένειες που δεν έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν ένα σωστό και καθημερινό γεύμαστα παιδιά τους. Αποφάσισαν να μιλήσουν για την ομάδα τους σε γνωστούς και φίλους για να τους πείσουν να συμμετάσχουν και αυτοί σε αυτήν την προσπάθεια. Τώρα, η ομάδα αυτή αποτελείτε από 600-700 γυναίκες. Τα λεφτά, όμως, δεν δίνονται κατευθείαν στις οικογένειες, αλλά αγοράζουν προϊόντα από σουπερμάρκετ της περιοχής και προσφέρουν αυτά στις οικογένειες.
Θεωρώ, και γι αυτό το ανέφερα ως παράδειγμα, ότι είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας, που ολοι αντιμετωπίζουμε μικρά ή μεγάλα οικονομικά προβλήματα, να υπάρχουν ομάδες που προσφερουν κάποιες φορές από το στέρημά τους. Είναι σημαντικό να μπορούμε να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας οπως μας δίδαξε ο Χριστός.

Καλή χρονιά με υγεία και οτι καλητερο για ολους.
Ο μαθητής σας
Σπύρος Κοτσώνης
Γ'2 του 17ου Γυμνασίου

Βασιλική πολυζωγοπουλου είπε...

Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους που σατιρίζουν ή γελοιοποιούν την θρησκεία μας όμως η θρησκεία μας είναι τόσο ζωντανή που μπορεί και τους αλλάζει
Θα σα περιγράψω ένα θαύμα που έγινε μπροστά στα μάτια μου και με συγκίνησε.Πριν 4χρονια είχα πάει στην Ζάκυνθο και εκείνη την περίοδο ήταν η γιορτή του Άγιου της πολη του Αγίου Διονυσίου . Αποφασίσαμε με την οικογένειά μου να τιμήσουμε και εμείς τον Αγιο.Μεσα στο τόσο πολύ κόσμο χαθήκαμε έτσι εμεινα εγώ και ο πατέρας μου μόνοι μέχρι να συναντήσουμε τους υπόλοιπους .Έξω από το προαύλιο της εκκλησίας εκεί όπου βρισκόμασταν ήταν ένας κύριος με το παιδί του σε αναπηρικό αμαξίδιο.Ο κύριος μας πλησίασε και άρχισε να μας ρωτά διαφορά κάποια στιγμή εγινε επιθετικός Απέναντι μας προσβάλλοντας μας για αυτό που πιστεύουμε και για το ότι περιμένουμε τόση ώρα για να προσκυνήσουμε τον Άγιο .Άρχισε λοιπόν να μας λεει ότι δεν υπάρχει Θεός και πως αν υπήρχε θα βοηθούσε όλο τον κόσμο να ξεπεράσει τα προβληματα του και όχι να τους αφηνε αβοήθητους Εμείς μείναμε αμέτοχοι στη διάρκεια του μονολογου του .Ο κύριος εξοργισμένος και ολος θυμό είπε πως αν υπάρχει Θεός θα βοηθούσε το παιδί του να ξανά περπατήσει και αυτός για ανταποδώσει θα πιστευε στον θεο και θα βαπτιζοταν κιόλας αλλά αυτα μόνο αν υπηρχε Θεός.Εμες δεν του δωσαμε σημασία ξαφνικά είδαμε το παιδί του να λέει μπαμπά νιώθω ότι μπορώ να περπατήσω το παιδι σηκώθηκε και αυτος γονατισε μπροστα στον ναό και είπε συγνώμη Θεε μου πιστεύω σε εσένα συγχώρησε με .Αυτο το γεγονός μας έδειξε πόσο μεγάλη είναι η θρησκεία μας και μόνο αυτή είναι η αληθινή
Η μαθήτρια σας Πολυζωγοπουλου Βασίλικη 11 γυμνάσιο Πατρών γ2

Ανώνυμος είπε...

Μυλωνά Πηνελόπη & Τσιρώνη Ειρήνη

Μία ιστορία που μας συγκίνησε και μας άγγιξε είναι αυτή της Γερόντισσας Γαβριηλίας, η οποία κατά την γνώμη μας είναι μία παραδειγματική ιστορία αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο. Η Γερόντισσα ταξίδευε απο τόπο σε τόπο προσφέροντας, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα και χωρίς να κρατάει χρήματα για τον εαυτό της –διότι πίστευε, ότι τα χρήματα είναι ανούσια μπροστά στην πραγματική και έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον μας– αλλά και χωρίς να κάνει διακρίσεις. Παρ'όλα αυτά, η Γερόντισσα Γαβριηλία χαρακτηρίστηκε από έναν ιεραπόστολο "άπιστη", διότι ήξερε να μιλάει μόνο την Αγγλική διάλεκτο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ιεραποστόλους, που γνώριζαν αρκετές γλώσσες, ώστε να πραγματοποιήσουν το έργο τους. Αυτή σοφά απάντησε, ότι γνώριζε πέντε γλώσσες: το χαμόγελο, το άγγιγμα, την προσευχή, την αγάπη και τέλος, τα δάκρυα. Αυτή η ιστορία μας διδάσκει να νοιαζόμαστε πραγματικά για τους συνανθρώπους μας και όχι μόνο για να ικανοποιήσουμε τα δικά μας συμφέροντα, γιατί όπως είπε ο Χριστός ερχόμενος στην Γη: "Αγαπάτε αλλήλους".

Ανώνυμος είπε...

Λαλιώτη Κυριακή
Ένα σημαντικό πρόσωπο που αξίζει να αναφερθούμε ήταν ο Άγιος Παΐσιος όπου ήταν Έλληνας μοναχός του 20ού αιώνα που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του.Γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924 στα φάρασα της καππαδοκίας και ήταν γιος του Προδρόμου και της Ευλαμπίας Εζνεπίδη και είχε αλλα οχτώ αδέλφια.Απο μικρός έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό.Το 1945 κατατάχτηκε στον στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατα τον ελληνικό εμφύλιο.Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής,ζητούσε να πολεμά στην πρώτη γραμμή,προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν.Απολύθηκε απο τον στρατό το 1949.Αμέσως μετα πάντρεψε της αδελφές του και εισήλθε στο Άγιο Όρος το 1950.Αρχικά κατέλυσε στην σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος,στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου.Λίγο αργότερα αποχώρησε από την μονή και κατευθύνθηκε στην Μονή Εσφιγμένου οπου ξεχώρισε αμέσως για την εργατικότητα του, την μεγάλη αγάπη και κατανόησει που έδειχνε, την πιστή υπακοή στο γέροντα του και την ταπεινοφροσύνη του.Το 1954 πήγε στην μονή Φιλοθέου και μετα απο δύο χρόνια το 1956 χειροθετήθηκε <> και πήρε το <>.Τότε ήταν που ονομάστηκε Παΐσιος.Το 1958 πήγε στο Στόμιο Κονίτσης ενώ το 1962 πήγε στο Όρος Σινά .Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος και έμεινε στην Σκήτη Τίμιου Προδρόμου Ιβήρων.Το 1966 ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση,με αποτέλεσμα την μερική αφαίρεση των πνευμόνων.Μετα την ανάρρωσή του επέστρεψε στο Άγιο Όρος και το 1967 μετακινήθηκε στα κατουνάκια,και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου.Απο τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις.Ήδη το όνομα του είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό μακρία από το Άγιο Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι πήγαιναν σε αυτόν.Το 1979 πήγε στην μονή Κουτλουμουσίου όπου βρήκε την παναγούδα ένα εγκαταλελειμμένο κελί και εργάστηκε σκληρά για να φτιάξει ένα κελί ομόλογο,όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.Το 1993 παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί.Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Όρος και πήγε στη Σουρωτή για τη γιορτή του Άγιου αρσένιου .Έμεινε λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο θεαγένειο,όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο.Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματος του προς το θεό.στις 4 φεβρουαρίου του 1994 χειρουργήθηκε.Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε ο γέροντας επέστρεψε στο Άγιο Όρος στις 13 ιουνίου.Στο τέλος του ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ.Τη Δευτέρα 11 ιουλίου κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του.Τελικά απεβίωσε την τρίτη 12 ιουλίου 1994 και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο ιερό Ησυχαστήριο του Άγιου Ιωάννη του θεολόγου στη Σουρωτή θεσσαλονίκης.Έκτοτε κάθε χρόνο στις 11 προς 12 ιουλίου,τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο,με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
Η μαθήτρια σας,
Κυριακή Λαλιώτη

Ανώνυμος είπε...

Τα Χριστούγεννα η πρόσφορα είναι κάτι που προβάλλεται πολύ,από διάφορα μέσα είτε την τηλεόραση είτε τα μέσα ενημέρωσης. Παρόλα αυτά , δεν πιστεύω πως πρέπει να προσφέρουμε μόνο τα Χριστούγεννα ή μόνο το Πάσχα επειδή κάποιος μας το είπε αλλά επειδή νιώθουμε μέσα μας την ηθική υποχρέωση να κάνουμε μια καλή πράξη ή πρόσφορα. Προσωπικά, εγώ και η οικογένεια μου, πηγαίνουμε τα Χριστούγεννα σε διάφορες οργανώσεις και προσφέρουμε τρόφιμα, παιχνίδια αλλά και ρούχα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Τον υπόλοιπο χρόνο, κάποιες φορές δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό και έτσι βοηθάμε ηλικιωμένους ή άτομα με αναπηρίες στις δουλείες του σπιτιού, στις αγορές τους και σε γιορτινές περιόδους τους δίνουμε και κάποια δώρα. Το ποιο σημαντικό πράγμα όμως γι΄αυτούς πιστεύω πως είναι η κατανόηση που δείχνουμε απέναντι τους. Τους αρέσει να τους καταλαβαίνουμε και να μιλάμε μαζί τους για διάφορα θέματα. Αυτό φυσικά με βοήθησε στην αλλαγή της στάσης ζωής μου, αφού τώρα βοηθάμε μια ηλικιωμένη κυρία με την κόρη της, η όποια έχει νοητικά προβλήματα. Η χαρά και η αγάπη που εισπράττουμε είναι ανιδιοτελής και μεγαλώνοντας δεν θα ξεχάσω ποτέ ποσό σημαντική είναι η πρόσφορα προς τους συνάνθρώπους μας.

Η μαθήτριά σας,
Εκτορια.

Ανώνυμος είπε...

Κυριακή Λαλιώτη
Ένα πρόσωπο που αξίζει να αναφερθώ είναι η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη που γεννήθηκε στις 2/15 Οκτωβρίου του 1897 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν εύπορος ξυλέμπορος κι έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις στην Πόλη, στο Φανάρι.Το 1923 βρίσκεται οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως Ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή. Μετά το τέλος των σπουδών τις φθάνει στην Αθήνα και η πρώτη της φροντίδα ήταν να πιάσει κάποια δουλειά. Έπιασε λοιπόν δουλειά σε μια ψυχιατρική κλινική όπου παρέμεινε έναν μόνον χρόνο. Έπειτα ακολούθησε η Αγγλία, μόνη με μοναδική περιουσία μια χάρτινη Λίρα Αγγλίας. Εκεί βρήκε διάφορες εργασίες ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργους, επίσης φρόντιζε δωρεάν πολλούς φτωχούς. Κι έρχεται το 1954 , η χρονιά σταθμός στην πνευματική της ζωή. Ήταν 24 Μαρτίου την ημέρα που έφυγε για την άλλη ζωή η μητέρα της. Για κείνη, μόλις άρχιζε η Μεγάλη περιπέτεια της Πίστης στον Χριστό.Από κει και πέρα ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου. Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια. Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη! Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και γι’ αυτό ποτέ δεν κρατούσε χρήματα πάνω της. Όλα της τα έδινε εκείνος, έλεγε, εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του. Αεροπορικά εισιτήρια, τροφή, κατάλυμα και ότι άλλο της χρειαζόταν της το έδινε ο Θεός. Βοηθούσε πλήθος ανθρώπων ενώ ήταν η αιτία πολλοί άνθρωποι να βαφτιστούν Ορθόδοξοι. Ποτέ δεν μιλούσε σε άλλους για τον Χριστό αν δεν της το ζητούσαν οι ίδιοι.Αυτό μας δείχνει ότι πρεπεί να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας και να τους στηρίζουμε όπως μπορούμε.
Η μαθήτρια σας,
Κυριακή

Ανώνυμος είπε...

Καθ' όλη την διάρκεια της σχολικής μου ζωής έχω ακούσει και διδαχθεί για πολλούς Αγίους, οι οποίοι ανέπτυξαν έντονη φιλανθρωπική δράση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρωπισμού και αφοσίωσης στον Θεό αποτελεί ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας από τους τρεις Ιεράρχες. Ο Ιωάννης γεννήθηκε περίπου το 349 μ.Χ στην Αντιόχεια της Συρίας. Η ανατροφή του έγινε από την μητέρα του και ήταν βασισμένη στις χριστιανικές αρχές. Σπούδασε ρητορική, θεολογία και φιλοσοφία στην Αντιόχεια. Μετά τις σπουδές του άσκησε για ελάχιστο χρόνο την συνηγορία . Εγκατέλειψε την δικηγορία και βαπτίσθηκε Χριστιανός, ενώ λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας του αποσύρθηκε από την κόσμια ζωή και έγινε μοναχός. Ως πρεσβύτερος ίδρυσε ιδρύματα, όπως πτωχοκομεία και γηροκομεία, ενώ καθιέρωσε και συσσίτια. Η φήμη του για την ρητορική του ικανότητα οδήγησε τον Χρυσόστομο να γίνει Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως μετά τον θάνατο του Επισκόπου Νεκταρίου. Από την νέα του θέση ο Χρυσόστομος ανέπτυξε έντονη και πρωτοφανή φιλανθρωπική δράση. Ιδρύει μια σειρά από ευαγή ιδρύματα που έχουν ως σκοπό την ανακούφιση των ορφανών, ξένων και αρρώστων. Επίσης καταργεί κάθε πολυτέλεια στην Εκκλησία, εκποιεί διάφορα πολύτιμα σκεύη και τιμαλφή, τα οποία δεν ήταν απαραίτητα και δίνει τα χρήματα σε έργα αγάπης. Επιπρόσθετα, ιδρύει συσσίτια σε όλη την Κωνσταντινούπολη για χάρη των φτωχών, των αρρώστων και των ορφανών. Ήταν ευρέως γνωστός και για τις μάχες που έδινε ενάντια στην ανηθικότητα και στις σπατάλες όσο και απέναντι σε αυτούς που την εξέφραζαν. Αυτή του η δράση τον έκανε αντιπαθή σε όσους ελέγχονταν για την χλιδάτη ζωή τους. Πέθανε ως εξόριστος επίσκοπος κουρασμένος από τις πολλές κακουχίες, την έντονη ασκητική ζωή και βαριά άρρωστος στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ στα Κόμανα του Πόντου.
Το έργο του Ιωάννη του Χρυσόστομου πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους. Εμένα προσωπικά με έχει συγκινήσει και κατά την γνώμη μου ο κόσμος μας θα γινόταν καλύτερος αν κάθε ένας από εμάς ακολουθούσε τον δρόμο που χάραξε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Η μαθήτρια σας,
Μαριλένα Παπαθεοδώρου Γ4

Ανώνυμος είπε...

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχω ακούσει πολλές ιστορίες και διδάγματα του Χριστού εκ των οποίων πολλά πραγματοποιούνται μέσα από τις κάλες πράξεις ανθρώπων και εθεόντικών οργανόσεων. Μία από αυτές τις οργανώσεις είναι ο Ερυθρός Σταυρός. Ο Ερυθρός Σταυρός είναι μία φιλανθρωπική εθελοντική οργάνωση η οποία προσφέρει τη βοήθεια άπορους ανθρώπους μετά απο μεγάλες φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί, πλυμμήρες, πυρκαγές κ.α. Ο Ερυθρός Σταυρός εξαρτάται κυρίως από εξατάται κυρίως από τα λεφτά των ανθρώπων τα οποία παίρνουν μέσα από εράνους.
Εν κατακλείδι, θαυμάζω το έργο οργανώσεων όπως του Ερυθρού Σταυρού και θα ήθελα να σας παρακινησω να βοηθήσετε στο συγκινητικό έργο παροόμοιων οργανώσεων.

Με εκτίμηση,
ο μαθητής σας
Ηλίας Μποκολής.

Ανώνυμος είπε...

Αρετή Λάτσα
Κυριακή Λάτσα
Μεγαλώνοντας σε μια χώρα με έντονη την πίστη στον Χριστιανισμό, πολλές ήταν οι φορές που μας εντυπωσίασαν διάφορες από τις παραβολές του Χριστού που υπάρχουν. Η παραβολή του Ασώτου Υιού, όμως, ήταν αυτή που μας κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον και μας ένθουσίασε.Για αυτό το λόγο θα θέλαμε να αναφερθούμε σε αυτήν εν συντομία και να επεξηγήσουμε το μύνημα που προσπαθεί να μας περάσει ο Κύριος μέσα από αυτήν. Ο Κύριος μίλησε κάποτε σε μια από τις παραβολές του για έναν άνθρωπο που είχε δυο γιους. Ο νεότερος γιος , όμως,ζήτησε μια μέρα από τον πατέρα του, το μερίδιο της περιουσίας του που του ανήκε. Ετσι, ο πατέρας μοίρασε σε αυτούς τα υπάρχοντά του. Μάζεψε λοίπον τα πραγματά του ο νέος κι έφυγε σε χώρα μακρινή , όπου ξόδεψε την περιουσία του άσκοπα. Αφού δαπάνησε τα πάντα , έπεσε μεγάλη πείνα στην χώρα αυτή κι έτσι εκείνος άρχισε να στερείται . Τότε βρήκε δουλειά σε έναν αγρό ενός πολίτη της χώρας, ο οποίος τον έβαλε να βόσκει τα γουρόυνια του. Ο νέος λόγω της μεγάλης πείνας του άρχισε να τρώει από την τροφή των γουρουνιών. Μη μπορώντας άλλο , όμως, τις συνθήκες ζωής του ,θυμήθηκε τον πατέρα του και σκέφτηκε να γυρίσει πίσω στο σπίτι του, να δουλέψει μαζί με τους εργάτες του καθώς πίστευε πως ήταν πλέον ανάξιος να αποκαλείτε γιος του.Έτσι, έφυγε απότην χώρα εκείνη και γύρισε πίσω. Μόλις τον είδε ο πατέρας του έπεσε επάνω του και τον καταφιλούσε.Ο γιος του όμως ανταποκρίθηκε λέγοντας του πώς δεν ήταν πλέον άξιος να ονομάζεται γιος του. Και ο πατέρας του είπε στους δούλους του να τον ντύσουν με στολή, δαχτυλίδι και υποδήματα στα πόδια του. Να σφάξουν έναν μόσχο , να τον φέρουν και αφού τον φάνε να ευφρανθούνε διότι ο γιος του ήταν << νεκρός και ξαναέζησε. Και χαμένος ήταν και βρέθηκε.>> Μέσα από αυτή την παραβολή ο Κύριος θέλει να μας πει πως παρά τις αμαρτίες και τα λάθη που κάνουμε, πάντα θα είναι κοντά μας , θα μας συγχωρεί όπως έκανε και ο πατέρας της παραβόλης καθώς αυτό που θέλει ο Θεός δεν είναι η καταδίκη του αμαρτωλου αλλά η σωτηρία του . Με την επιστροφή του οι άγγελοι πανηγυρίζουν στον ουρανό και χαίρονται για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου ενώ επίσης από την παραβολή αυτή παίρνουμε θάρρος ώστε να μετανοήσουμε κι εμείς για τα λάθη μας.
Οι μαθήτριες σας,
Κυριακή και Αρετή Λάτσα

Ηλιόπουλου Αθανασία είπε...

Ηλιοπουλου Αθανασία.

Υπάρχει ένα γεγονός που συνέβη πριν από περίπου 10 χρόνια και σημάδεψε την οικογένεια μου και εμένα την ίδια όταν το πληροφορήθηκα σε ηλικία που μπορούσα να κατανοήσω τη σπουδαιότητα του.
Όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου, οι γονείς μου διαφωνούσαν επί πολλούς μήνες για το όνομα του. Και ενώ οταν όλα ήταν έτοιμα για τη βάπτιση, η μητέρα μου όντας πραγματικά σε απόγνωση γιατί κανένα από τα πιθανά ονόματα δεν την κέρδιζε έκανε ένα βράδυ την προσευχή της παρακαλώντας τον Θεό να της στείλει ένα σημάδι που θα τη βοηθούσε.
Το ίδιο βράδυ ξύπνησε κλαίγοντας και διηγήθηκε εν μέσω λυγμών στον πατέρα μου το όνειρο που είδε. Βρισκόταν στο κέντρο μιας αλανας καταχαμα και γεννούσε τριγυρισμενη από πολλές γυναίκες. Όταν γεννήθηκε το μωρό, άκουσε μια βαριά, ανδρική φωνή να της απευθύνεται. <> Η μητέρα μου απόρησε και ρωτησε: <> Τότε η φωνή αποκρίθηκε και παλι: <> <> τόλμησε να ξαναρωτησει. Έτσι η αντρική φωνή πιο επιβλητικά και άγρια τόνισε ξανα: <> Δε χωρούσε πια καμία αμφιβολία. Έγινε ο,τι ακριβώς ζητήθηκε από το Άγιο. Η μητέρα μου απέδωσε το γεγονός στο οτι ο Άγιος Νεκτάριος ήταν εκείνος στο οποίο απευθυνόταν μικρότερη κάθε φορά που τον χρειαζόταν ή βρισκόταν η ίδια σε ανάγκη. Πότε δεν της είχε αρνηθεί τη βοήθεια του. Το συγκεκριμένο γεγονός με έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο στον Θεό και να συνειδητοποίησω πως η παρουσία του θείου είναι πάντα κοντά μας όταν χρειαζόμαστε βοήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Στη ζωή μου έχω ακουσει πολλά πράγματα για τα θαύματα του κόσμου.Πιο συγκεκριμένα ο Θεός βοηθά τους ανθρώπους να κάνουν θαύματα καθημερινά όπως είναι οι καλές πράξεις τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που το χουν πραγματικά ανάγκη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν για μένα οι γιατροί χωρίς σύνορα. Οι γιατροί χωρίς σύνορα είναι μια εθελοντική οργάνωση όπου βοηθά άπορους ανθρώπους να σηκωθούν κ να ξαναπατήσουν τα πόδια τους. Βοηθούν για παραδειγμα τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί σε κάποιο πόλεμο προσφέροντας τους ιατρική περίθαλψη. Άλλο παράδειγμα βοηθειας που προσφέρουν αυτή οι ανθρωποι ειναι ιατρική φροντίδα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες και είναι απομακρυσμένοι από ιατρική και φαρμακευτική φροντίδα. Ένα τελευταίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιατρική βοήθεια των ανθρώπων αυτών σε πληγέντες από φυσικές καταστροφές όπως σεισμοί κα.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να δηλώσω το θαυμασμό μου σε αυτούς τους ανθρώπους που θυσιάζουν μεγάλο μέρος της ζωής τους για να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που το χουν πραγματικά ανάγκη ώστε να πάψουν να έχουν μια σκληρή και βαναυση ζωή.
Ο μαθητής σας
Χρήστος Σκουρής

Unknown είπε...

Η ιστορία που θα περιγράψω είναι για μένα συγκινητική και γεμάτη αγάπη και φροντίδα. Η ιστορία αυτή ,αρχίζει θλιβερά , όταν σε μια εταιρεία ένας υπάλληλος μετά από ένα τροχαίο ατύχημα , δυστυχώς χάνει την ζωή του ... Πίσω του αφήνει μόνους το ορφανό του πλέον παιδί και μια σύζυγο-μητερα συγκλονισμένη και ανήμπορη να προσφέρει στο παιδί της οποιαδηποτε βοήθεια. Μέσα σε αυτή την κατάσταση δυστυχίας , τον πόνο τους θα απαλύνει ένας από τους εργοδότες της εταιρειας ,ο οποίος αποφασίζει πως δεν θα αφήσει αβοήθητη και μονη αυτή την οικογένεια . Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν από τότε μέχρι και σήμερα ενισχύει οικονομικά και εκπληρωνει όλες τις ανάγκες του παιδιού ,αλλά και έχει προσλάβει την μητέρα στην εταιρεία για να μπορέσει και αυτή να σταθεί στα πόδια της ... Αυτό λοιπόν , το συνταρακτικό για εμένα γεγονός βίωσε ένα συγγενικό μου πρόσωπο και πραγματικά με έκανε να καταλάβω πως ο καθένας μας μπορεί να χάσει ότι αγαπάει σε λίγα δευτερόλεπτα αλλά και πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν άνθρωποι γεμάτη αγάπη και συμπόνια , που να είναι πρόθυμοι να προσφέρουν σε οποιον-α έχει ανάγκη...


Η μαθήτρια σας, Ευγενία Μπαλντά

Ανώνυμος είπε...

Αυτές τις κρύες μέρες του χειμώνα,αυτές τις παγερές εορταστικές βραδιές στο μυαλό μου τριγυρίζει η ιδέα της καλοσύνης και της ανιδιοτελής προσφοράς στους συνανθρώπους μας.Πάντα αναρωτιόμουν τι σημαίνει καλοσύνη σε έναν κόσμο γεμάτο κακό και έχθρα μεταξύ των ανθρώπων.Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα της καλοσύνης γιατί πάντα οι καλοί χάνονταν μέσα στην κακία και τη φθορά του κόσμου μας.Σκεφτόμουν ανελλιπώς ένα έστω παράδειγμα αστείρευτης ανθρωπιάς...Με τις ώρες προσπαθούσα να σκεφτώ μία πράξη καλοσύνης αλλά μάταιος κόπος.Τίποτα δεν μπορούσα να σκεφτώ ...Καμία καλή πράξη...Μόνο μοχθηρότητες των ανθρώπων ανά τα χρόνια.Περνούσαν οι μέρες και τίποτα δεν περιτριγύριζε το μυαλό μου.Ώσπου την παραμονή Πρωτοχρονιάς ανακάλυψα την πολυπόθητη καλή πράξη που από καιρό αναζητούσα.Το απόγευμα,λοιπόν, καθώς έκανα μία τελευταία βόλτα για το 2018 στο κέντρο της Πάτρας έβλεπα ανθρώπους χαμογελαστούς να προχωρούν και να δείχνουν ευτυχισμένοι κρατώντας πολυάριθμες σακούλες με δώρα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα στα χέρια τους.Προχωρούσα κι εγώ αλλά κάτι μου φαινόταν τόσο ψεύτικο σε αυτή την τόσο άψογη εικόνα των ανθρώπων.Περπατούσα και τα στολίδια γύρω μου τόσο υπέροχα έλαμπαν σαν επίγεια αστέρια.Εκεί λίγο πιο κάτω το βλέμμα μου έπεσε σε ένα μικρό παιδάκι ,με τη μαμά του, να κρατάει στα χέρια του τη πολύχρωμη σακούλα με το πολυπόθητο δώρο μέσα.Τόσο χαρούμενο φαινόταν...Δεν προχώρησαν πολύ και συνάντησαν μία άπορη μητέρα με το παιδάκι της να είναι ξυλιασμένο και δυστυχισμένο.Το βλέπει το μικρο αγοράκι αυτό και χωρίς να το σκεφτεί ξέφυγε από την χούφτα της μαμάς του και κατευθύνθηκε προς το μικρό άτυχο αγοράκι.Χωρίς να διστάσει και να πει το οτιδήποτε του δίνει την τεράστια ,πολύχρωμη σακούλα και πήγε ξανά προς το μέρος της μαμάς του ,μέχρι που το έχασα από το οπτικό μου πεδίο.Αμέσως κοίταξα το αγοράκι που του είχε δοθεί η μεγάλη σακούλα με το δώρο μέσα και τότε είδα κάτι καινούριο στο παιδί.Ένα τεράστιο χαμόγελο.Αυτό μάλλον ήταν το πρώτο του δώρο.Ήρθε ,μετά από όλα αυτά, η ώρα να πάω σπίτι μου.Το αίσθημα της ικανοποίησης εκείνες τις ώρες με διακατείχε.Κατάλαβα ότι υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο μας.Έστω κι αν βρίσκετε ελάχιστα και στα μικρά πράγματα.Τα απλά ,τα καθημερινά που όλοι αγνοούμαι.Γιατί ακόμα και άτομα που συναντάμε καθημερινά μπορεί να μας προσφέρουν το πολυτιμότερο όλων των αγαθών κι εμείς να μην το καταλαβαίνουμε .Ας ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας και ας δούμε πως όχι μόνο οι Άγιοι έχουν κάνει πράξεις καλοσύνης αλλά και οι ίδιοι μας οι εαυτοί.
Ανεστόπουλος Γιάννης
Τμήμα:Γ'2
17ο Γυμνάσιο Πάτρας

Παναγιώτης Τ. είπε...

Καθημερινά,ακούμε πολλές ιστορίες παιδιών που ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης χωρίς οι γονείς τους να έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες σίτισης ούτε και να τους παρέχουν την στοιχειώδη εκπαίδευση. Μέσω των ανθρωπιστικών οργανώσεων,των εθελοντών και των ευαισθητοποιημένων ανθρώπων μπορούμε και προσφέρουμε είτε οικονομική είτε υλική βοήθεια σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μια από αυτές τις οργανώσεις είναι και η actionaid, όπου κάποιος μπορεί να προσφέρει μέσα από το πρόγραμμα <>, υιοθετώντας ένα παιδί από τριτοκοσμικές χώρες παρέχοντας του αγαθά και μόρφωση που έχει ανάγκη. Μακάρι όλοι να ενισχύσουμε τον αγώνα τους.

Ανώνυμος είπε...

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχω ακούσει ιστορίες για αγίους ή ανθρώπους που βοηθούσαν τους συνανθρώπους τους δια μέσω του έργου τους.Ένας από τους πολλούς αυτούς ο οποίος κατά την γνώμη μου συντέλεσε ένα μεγάλο έργο ήταν ο Ιωάννης ο βαπτιστής.Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ή Ιωάννης ο βαπτιστής είναι άγιος και προφήτης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αποκλήθηκε πρόδρομος διότι αποτέλεσε τον άνθρωπο που με τη διδασκαλία του προετοίμασε το δρόμο για τη διδαχή του Ιησού, ενώ αποκαλείτο και βαπτιστής διότι εισήγαγε το βάπτισμα της μετανοίας για όσους ήθελαν να προετοιμαστούν για τον ερχομό του Μεσσία. Τελικά πέθανε μαρτυρικώς, αποκεφαλιζόμενος από τον Ηρώδη Αγρίππα.Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ.Καταγόταν μάλιστα από περιοχή, η οποία βρισκόταν κοντά στη Βηθλεέμ. Σύμφωνα με τις διηγήσεις της Αγίας Γραφής ο Ιωάννης τεκνοποιήθηκε με θαυμαστό τρόπο, καθώς η μητέρα του ήταν στείρα. Η φήμη του ήταν μεγάλη ανάμεσα στους Ιουδαίους.Ο ρόλος που του είχε ανατεθεί από το Θεό, ήταν η προετοιμασία του δρόμου του Ιησού. Ο Ιωάννης μάλιστα ήταν και ξάδελφος του Ιησού καθώς η Θεοτόκος και η Ελισάβετ ήταν εξαδέλφες.Το έργο το οποίο επιτέλεσε ο Ιωάννης δύσκολα μπορεί να παραθεωρηθεί, για τη σπουδαιότητα του, καθώς προετοίμασε το ρόλο του Χριστού, τόσο με τα κηρύγματά του, όσο και με διδασκαλία του σε μαθητές οι οποίοι αργότερα έγιναν οι Απόστολοι του Ιησού. Η εκτίμηση μάλιστα που έτρεφε ο Ιησούς στο πρόσωπό του ήταν αναμφισβήτητα μεγάλη.τελικά με τον αποκεφαλισμό τού Ιωάννη, ένας κόσμος φτάνει στο τέλος του και αρχίζει μία νέα περίοδος. Αυτή η περίοδος που κλείνει είναι η περίοδος του προφητισμού και της Παλαιάς Διαθήκης και ανοίγει η νέα περίοδος της Καινής Διαθήκης, του Ιησού Χριστού και της εκκλησίας.

Με εκτίμηση
η μαθήτρια σας
Βάλια Σγούρα

Ανώνυμος είπε...

Κατσούπης Γεώργιος Γ2 17ο Γυμνάσιο
Φέτος γιόρτασα τα Χριστούγεννα με πολύ χαρά γιατί κατάλαβα τούτη την αληθινή πανέμορφη χριστουγεννιάτικη ιστορία πραγματικά.Πήγα στην εκκλησία και άκουσα στην διήγηση των Ευαγγελίων τα γεγονότα τα θαυμαστά.Την προσκύνηση των μάγων που αποφάσισαν το μακρύ τους δρόμο χωρίς υπολογισμούς και βεβαιότητα,τους ποιμένες να δοξολογούν το μικρό Χριστό, τους αγγέλους να αναγγέλλουν τον ερχομό του. Και εκεί που ήμουν βυθισμένος στις σκέψεις μου, και απορροφημένος στην θεία λειτουργία βλέπω να βγαίνουν από το ιερό,τρία παιδιά να κρατούν εξαπτέρυγα και τον ιερέα να κρατά με ευλάβεια το Ευαγγέλιο.Το πρώτο παιδί ήταν έγχρωμο.Δέκα χρονών περίπου και είχε έρθει από την μακρινή Κατάγκα.Είχε βαπτιστεί πρόσφατα και στο πρόσωπό του φαινόταν μια βαθειά αγάπη για τον Χριστό.Στο τέλος της λειτουργίας τον πλησίασα και μιλήσαμε.Μου είπε ότι πολλά παιδιά βαπτίζονται εκεί και γίνονται αδέλφια του μικρού Χριστού.Και εσύ και εγώ είμαστε αδέλφια μου είπε. Ναι,ναι συμφώνησα και εγώ γιατί και εγώ είμαι αδελφός του Χριστού μας!

Ανώνυμος είπε...

Τέλειο

Unknown είπε...

Ένα προπρόσ που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Κυρίου είναι ο ΑγΆγι Παΐσιος.Τα Χριστούγεννα παρακολούθησα μια εκπομπή σχετική με την ζωή του και εντυπωσιαστικα πολύ απ'τις συμβουλές που έδινε σε νέους ανθρώπους, ενώ συγκινήθηκα από τα θαύματα του.Η Αγία Παρουσία του επηρέασε σημαντικά την ψυχή μου και με έκανε πιο συμπονετικό και ανθρωπινο.Κατάλαβα πως απλοί άνθρωποι σαν τον Άγιο Παΐσιο, μπορεί να γίνουν φωτεινά παραδείγματα, ώστε να γίνουμε όλοι καλύτεροι στη ζωή μας.

Ο μαθητής σας,
Κώστας Μπούτσικας

Ανώνυμος είπε...

Γεωργάτου Μαρία Αποστολία
Μια ιστορία που με συγκίνησε ιδιαίτερα είναι αυτή που μου διηγήθηκε ο παππούς μου την περίοδο των εορτών.
Πριν από αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο προπάππους μου έκανε μία σπουδαία και συγκινητική πράξη.Η περίοδος αυτή όπως όλοι γνωρίζουμε υπήρξε μία από τις πιο μελανές στιγμές στην ιστορία της χώρας μας,καθώς η μεγαλύτερη μάζα του πληθυσμόυ τόσο στην επαρχία όσο και στις πόλεις πεινούσε.Πέρα από εκατοντάδες ανθρώπους που εκτελέστηκαν εκατοντάδες άλλοι πέθαναν από ασιτία.Εκείνη την περίοδο ο προπάππους μου ενώ και ο ίδιος πεινούσε όπως και η οικογένεια του,συγκέντρωνε κάθε βράδυ στο σπίτι του όσους συγχωριανούς πεινούσαν,έφτιαχνε μπομπότα,έκοβε τυρί,κρεμμύδι και ελιές και τους τα πρόσφερε.Όταν είχε ολοκληρωθεί το γεύμα,τους καληνύχτιζε λέγοντας:<>.Αυτή η ιστορία όταν την άκουσα με άγγιξε και με συγκίνησε τόσο πολύ που με ώθησε να σκεφτώ πως όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να παραδειγματιστούμε,ώστε να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας με κάθε τρόπο ακόμα και όταν εμείς οι ίδιοι στερούμαστε βασικά είδη διαβίωσης.

Unknown είπε...

Ανδριάνα Παπαχατζάκη
Θα ηθελα να αναφερθώ σε ένα από τα θαύματα της Παναγίας Μαλεβής καθώς έχει βοηθήσει αμέτρητες γυναίκες να τεκνοποιήσουν. Μια από αυτές είναι μια 50χρονη γυναίκα από την Κόρινθο , η οποία παρόλο όλες τις προσπάθειες της να γίνει μητέρα δεν τα κατάφερε. Είχε φθάσει σε σημεία να κάνεις όσες εξωσωματικές τις επέτρεψαν οι γιατροί διχως αποτέλεσμα. Σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε μπροστά της μια γυναίκα ντυμένη καλόγρια και της είπε " μην στεναχωριέσαι Έλα στο σπίτι μου και θα σε βοηθήσω. Είμαι η Παναγία Μαλεβή". Η γυναίκα απεγνωσμένη πήγε στο σπίτι χωρίς την ελπίδα να τεκνοποίηση αφού ήταν 50 χρόνων. Μόλις έσκυψε για να φιλήσει την εικόνα το μύρο αρχισε να τρέχει ασταμάτητα. Έπειτα έφυγε και επέστρεψε δύο μήνες αργότερα ευτυχισμένη καθώς ήταν έγκυος. Ο θεός και η Παναγία έκαναν το θαύμα τους και της χάρισαν ένα υγιέστατο κοριτσάκι.
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να απελπιζομαστε και να σκεφτόμαστε αρνητικά όταν συναντάμε δυσκολίες στην ζωή μας γιατί ο Θεός ακούει τις προσευχές μας και μας βοηθάει!!


Με εκτίμηση η μαθήτρια σας
Ανδριάνα

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει ένα γεγονός που συνέβη περίπου πρίν 12 χρόνια πού επηρέασε εμένα και την οικογένειά μου. Ολα εγιναν στην Γερμανια, οπου ειχαν παει οι γονεις μου πριν γεννηθω. Ο αδελφος μου, μικρος τοτε, ειχε αρρωστησει αρκετα βαρια και οι γονεις μου ανησυχησαν για την υγεια του. Στην Γερμανια ευτυχως η δυστηχως δεν επιτρεπουν τα πολλα φαρμακα και ειδικοτερα στα μικρα παιδια. Η κατασταση του χειροτερευε συνεχως, ο πυρετος ηταν σταθερος και δεν κατεβαιναι. Η μητερα μου αφου εβλεπε τον αδελφο μου να ταλεπωρειτε, προσευχοταν καθημερινα ειδικοτερα στην Αγια Παρασκευη οπου ηταν η αγαπημενη της Αγια. Μια μερα λοιπον ενω κοιμοταν η Μητερα μου, Ηρθε στον Υπνο της η Αγια Παρασκευη και της ειπε να μην ανησυχει για τον αδελφο μου Και οτι ολα θα πανε καλα. Η Μητερα μου αρχικα νομιζε οτι απλα ηταν ενα ονειρο, αλλα τελικα μετα απο καποιες μερες ο αδελφος μου εγινε και παλυ καλα. Αυτο ηταν ενα γεγονος που με εκανε να πιστεψω στον θεο εμενα αλλα και ειδικοτερα την Οικογενεια μου :) O μαθητης σας Φωτης Μεταξας

Ανώνυμος είπε...

Αντώνης μαρίνος και Κλειώ μαρίνου
Το πρόσωπο για το οποίο θα θέλαμε να σας μιλήσουμε είναι ο Άγιος Παίσιος.
Ο Άγιος Παίσιος γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και ήταν γιος του Προδρόμου και της Ευλαμπίας Εζνεπίδη. Είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Βαφτίστηκε από τον ιερέα της ενορίας Αρσένιο,ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.
Είχε απο μικρός μία περιπετειώδη ζωή,καθώς στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια του, λόγω της ανταλλαγής πληθυσμών, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά.Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα, όπου ολοκλήρωσε το δημοτικό σχολείο.Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου.Απο τότε έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό. Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμά στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν.Ο Αρσένιος εισήλθε πρώτη φορά στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Αρχικά κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο που ήταν Καθηγούμενος στη Μονή και τον ακολούθησε πιστά.Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Ανάμεσα στα αγαπημένα του αναγνώσματα ήταν οι ρήσεις των Πατέρων της ερήμου και ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος.Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν ιδιόρρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με το γέροντα Συμεών ήταν καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στον Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον Β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. To 1962 πήγε στο Όρος Σινά, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης.Μετά το 1993 παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου.Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία.Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 χειρουργήθηκε.
Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.
Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τελικά απεβίωσε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Σε εμάς προσωπικά,γεννήθηκαν συναισθήματα θαυμασμού και δέους.Ολόκληρη η ζωή του αγίου Παίσιου είναι γεμάτη δυσκολίες και,και βλέποντάς τήν,το μάθημα που παίρνουμε είναι ότι με πίστη στο Χριστό,πάντα μπορούμε να προχωράμε μπροστά στην ζωή μας.

Ανώνυμος είπε...

Κότσανη Χριστίνα
Τμήμα Γ'3 του 11ου Γυμνασίου
Μία χαρακτηριστική περίπτωση χριστιανικής πρακτικής, έχει σχέση με την προγιαγιά μου,η οποία είχε μεγαλώσει με χριστιανικές αρχές και μεγάλη αγάπη για το συνάνθρωπο.Στη διάρκεια της κατοχής λοιπόν,όταν επικράτησε μεγάλη πείνα στην Πάτρα,πολλοί Πατρινοί από την πόλη έρχονταν στα προάστια για να βρουν κάτι για φαγητό και ενώ οι περισσότεροι αρνούνταν να δώσουν το παραμικρό,γιατί φοβούνταν μήπως πεινάσουν οι ίδιοι,η γιαγιά μου φρόντιζε πάντα να εφοδιάζει με ότι είχε στη διάθεσή της τους πεινασμένους συμπολίτες της και πάντα έλεγε πώς αυτά που δίνει στους πεινασμένους θα της τα επέστρεφε ο Θεός πίσω πολλαπλά.Παρότι δεν ήταν πλούσια η οικογένεια μας,διέθεταν κάποια βασικά αγαθά,ιότι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι .Πράγματι η οικογένειά της δεν έφτασε σε κατάσταση λιμού στην κατοχή και μετά τον πόλεμο πολλοί άνθρωποι έρχονταν και της φιλούσαν τα χέρια,γιατί τους έσωσε από βέβαιο θάνατο τις κρίσιμες εκείνες ώρες.Αυτή η ιστορία,πέρα από το γεγονός ότι με συγκίνησε,μου έδωσε και ένα παράδειγμα πως η πίστη στο Χριστό μας μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη για το συνάνθρωπο.Μακάρι να με αξιώσει και εμένα ο Κύριος να έχω τόσο βαθιά πίστη στην καρδιά μου,ώστε να βοηθώ τους αναξιοπαθούντες που θα συναντώ στη ζωή μου.

Μικρώνη Νικολία είπε...

Θα σας διηγηθώ ένα θαύμα που συνέβη κάποια χρόνια πριν. Ήρθαν από το χωριό Ποτιδάνεια Δωρίδος αρχές Ιουλίου το καλοκαίρι του 2002. Η μητέρα, η γιαγιά, η εγγονή. Η μητέρα είπε:
Η γιαγιά μας το ότι ζει το οφείλει στην προσευχή της εγγονής της. Είχε βαριά πνευμονία και ήταν στο νοσοκομείο. Εκεί έπαθε πνευμονικό οίδημα, οπότε τελείωσε. Η αδελφή μου με πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο και μου είπε να ετοιμάσουμε το σπίτι για την κηδεία. Η κόρη μου ήταν δίπλα στο τηλέφωνο. Όταν άκουσε το θάνατο της γιαγιάς, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει: “Όχι, δεν θέλω να πεθάνει η γιαγιά μου! Βοήθα μας Παναγιά μου! Δώσε μου μαμά ένα προσευχητάρι να προσευχηθώ!” Με κλάματα έψαχνε τα βιβλία, αλλά δεν έβρισκε εκεί κοντά κανένα. Βρήκε μόνο το πρώτο βιβλίο Θαυμάτων της Παναγίας. Το άνοιξε και άρχισε να επαναλαμβάνει συνέχεια το απολυτίκιο της Παναγίας μπροστά στα εικονίσματα του σπιτιού! Ζητούσε το παιδί με μεγάλη πίστη και δάκρυα να του χαριστεί η αγαπημένη του γιαγιά. Εγώ παρακολουθούσα έκπληκτη, χωρίς να τολμώ να το διακόψω και να του πω πως στο τηλέφωνο μου είχαν πει ότι είχε πια τελειώσει. Το τηλέφωνο όμως ξαναχτύπησε. Ήταν πάλι η αδελφή μου, η οποία φανερά συγκινημένη μου είπε:
Ξέρεις η μητέρα συνήλθε, έδειξε σημάδια ζωής και την έβαλαν αμέσως στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση! Η πίστη του μικρού κοριτσιού νίκησε! Η Υπεραγία Θεοτόκος με τις πρεσβείες Της πήρε παράταση ζωής για την γιαγιά, η οποία παρούσα εδώ τα άκουγε αυτά συγκινημένη, με ένα γλυκύτατο βλέμμα και χαμόγελο. Είχε δίκιο η εγγονούλα της να την αγαπά τόσο…..

ΑΝΤΩΝΙΑ είπε...

ΑΝΤΩΝΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ Γ2

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,ΜΕΡΕΣ ΧΑΡΑΣ,ΑΓΑΠΗΣ,ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ.ΛΟΓΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ,ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΟΛΟΥΣ.ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ,ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ 6 ΕΤΩΝ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΛΛΑΡΙΤΙΣΣΑΣ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΛΟΓΟ ΟΤΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΚΛΕΙΣΤΑ.ΠΑΡΟΛΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟΣΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΛΑ.ΕΙΧΕ 2,5 ΒΑΘΜΟΥΣ ΜΕΙΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΥΣΕ ΓΥΑΛΙΑ. ΕΤΣΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΙΣΤΗ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΟΠΟΥ ΕΚΕΙ Η ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΒΑΛΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΟΠΟΥ ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΝΑ ΠΙΘΑΡΙ ΜΕ ΛΑΔΙ .ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΔΙ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΓΙΑΤΙ ΓΕΜΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΚΕΙ ΟΤΑΝ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΤΟ ΝΑΟ,ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ.ΑΦΟΥ ΤΟΥ ΕΒΑΛΕ ΛΑΔΑΚΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑΤΟΥ ΦΥΓΑΜΕ.ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΒΓΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΓΕ Η ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΓΙΑΓΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ.ΕΜΕΙΣ ΜΗ ΞΕΡΩΝΤΑΣ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΝ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ. ΑΦΟΥ ΜΕΤΡΗΣΕ ΤΗΝ ΜΕΙΩΠΙΑ ΤΟΥ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΙΩΠΙΑ ΕΙΧΕ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΗΤΑΝ 1.4 ΠΡΑΓΜΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ .ΚΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ ΠΩΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΙΣΕΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
ΜΕ ΕΚΤΙΜΙΣΗ Η ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΣΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑ

Ανώνυμος είπε...

Μία καθαρά φιλανθρωπική πράξη είναι αυτή του διάσημου τραγουδιστή ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΡΑ.
Ο διάσημος καλλιτέχνης έκανε σιωπηρά φιλανθρωπίες εδώ και πολλά χρόνια. Σε όσους έχουν ανάγκη. Επίσης προσέφερε ένα σημαντικό δώρο στον πάτερα Θωμα για να ενισχύσει το έργο του ναού του Αγίου Ανδρέα στα Άνω Πατήσια. Ο καλλιτέχνης αυτός όπως συνηθίζει, προσφέρει από δική του σοδειά λάδι, στέλνει κούτες με τρόφιμα και παιχνίδια σε παιδιά.

Ο μαθητής σας ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ

θανάσηs Στασινόs είπε...

Πρίν απο μερικά χρόνια ήταν μια οικογένια η οποία είχε πολλα παιδιά.Κάποια στιγμή ήρθαν σε δύσκολη οικονομική θέση,υπήρχαν απλήρωτοι λογαριασμοί και δεν είχαν καθόλου χρήματα για τις καθημερινές τους ανάγκες ,αυτό βέβαια δεν το ήξερε κανείs.Η κατασταση ήταν δύσκολη και οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν ώστε να βρουν χρήματα έστω για γάλα.
Τελικά το βράδυ έκαναν το μόνο που θα μπορούσαν .γονάτισαν και παρακάλεσαν την παναγία να τουs βοηθήσει.
Την επόμενη μέρα το πρωί,χτύπησε το κουδούνι πήγαν να ανοίξουν μα δεν ήταν κανείs στην πόρτα,το μόνο που υπήρχε ηταν έναs φάκελοσ με αρκετά χρήματα που έφταναν για όλεs τιs ανάγκεs τουs.
Οι άνθρωποι αναρωτιούνταν απο που ήρθαν αυτά τα χρήματα αφού κανείs δεν ήξερε τι συμβαίνει.
Ομωs δεν άργησαν να καταλαβουν ότι κάποιοs ήξερε,ήταν η παναγία που με κάποιο θαυμαστό τρόπο έβαλε κάποιον άνθρωπο να δώσει αυτά τα χρήματα.Με ευλάβια γονάτισαν στην εικόνα τηs παναγίαs και την ευχαρίστησαν θερμά.

Κωνσταντίνα Λίγκα είπε...

Τμήμα Γ3 του 11ου Γυμνασίου,
Ήταν μία ξεχωριστή μέρα του 2018, την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Κόντευαν Χριστούγεννα και η δασκάλα των Θρησκευτικών μαζί με την δασκάλα της μουσικής κανόνισαν να επισπευτούμε το ''Άσυλο Ανιάτων'' και να τραγουδήσουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Εγώ προσφέρθηκα να ακολουθήσω, όπως και πολλά άλλα παιδιά. Ετοιμαστήκαμε λοιπόν, πήραμε τρίγωνα, φλογέρες και φορέσαμε χριστουγεννιάτικα σκουφάκια. Όταν φτάσαμε, πρώτα από όλα γνωρίσαμε ένα πολύ συγκινητικό και γλυκό ζευγάρι, τουλάχιστον προς την δικιά μου άποψη, τον Γιώργο και την Μαρία. Η δασκάλα των θρησκευτικών μας, μας είχε ήδη μιλήσει για αυτούς τους δύο. Αφού τους γνωρίσαμε ξεκινήσαμε να παίζουμε τα κάλαντα σε όλους όσους παραβρίσκονταν εκεί και ταυτόχρονα μοιράζαμε χυμούς και χαρτομάντιλα. Όλοι τους είχαν συγκινηθεί και ήταν πολύ χαρούμενοι. Γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους και η αλήθεια είναι ότι είχα και κάποιες απορίες. Στο τέλος, αφότου είχαμε περάσει από όλους και είχαμε τραγουδήσει, μία κυρία που εργαζόταν εκεί μας ανέφερε ορισμένα πράγματα που ήθελε να μοιραστεί και ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Εκεί, εγώ και οι φίλες μου ρωτήσαμε ότι απορίες είχαμε. Πιστεύω ότι ήταν μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μετά εγώ και οι φίλες μου θέλαμε να πάμε να γνωρίσουμε μία κυρία. Έτσι μας άφησαν και πήγαμε να την δούμε. Όμως, αντί να φύγουμε καθίσαμε και κουβεντιάζαμε με δύο πολύ ευχάριστες κυρίες. Νομίζω και εκεί ήταν πάρα πολύ ωραία όπως και όλη την ημέρα…

Κωνσταντίνα Λίγκα είπε...

Τμήμα Γ3 11ου Γυμνασίου,
Πριν χρόνια, συγκεκριμένα πέμπτη δημοτικού, ο δάσκαλος της μουσικής μας, μας ενημέρωσε πως τα δύο τμήματα της πέμπτης θα επισκευτούν το ‘’Άσυλο Ανιάτων’’ και θα παίξουμε τα κάλαντα. Εμείς χαρήκαμε και ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες. Τα μισά παιδιά που είχαν πολύ ωραία φωνή τραγουδούσαν με τα τρίγωνα ή τα ντέφια, ενώ τα υπόλοιπα έπαιζαν φλογέρα που μας είχε μάθει από μικρότερες τάξεις. Όταν έφτασε η μέρα εκείνη, μπήκαμε στο χώρο αυτόν και ο ένας πίσω στον άλλον ξεκινήσαμε να τραγουδάμε και να περνάμε από όλους τους διαδρόμους για να μας ακούσουν όλοι. Βλέπαμε όλους εκεί να κλαίνε. Στο τέλος όταν τους μιλάγαμε περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Ήμουν τόσο χαρούμενοι που όλοι εμείς μόνο με τα κάλαντα συγκινήσαμε και κάναμε χαρούμενους όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι μία εμπειρία που ήθελα να ξαναζήσω…και ναι. Είχα την τύχη να την ξαναζήσω και στο Γυμνάσιο.

Βασίλης Γεωργόπουλος είπε...

Πρίν μερικά χρόνια ο θείος μου μου είπε μια ιστορία για μία φίλη του που τους είχε καλέσει σπίτι της για να δούνε μια ταινία αυτόν και άλλα τρία παιδιά.Κάποια στιγμή αυτή η κοπέλα άρχισε να κάνει κάτι περίεργα πράγματα που έμοιαζαν σαν να είχε επηρεαστεί από τον σατανισμό.Τότε άρχισε να μουρμουράει κάτι λέξεις που δεν μπορούσε να της καταλάβει κάποιος που δεν πιστεύει στον σατανισμό.Όλοι φύγανε από το σπίτι αυτής της κοπέλας.Ο θείος μου με τους φίλους του πήγαν στο σπίτι της την επόμενη μέρα με έναν παπά για να την εξομολογήσει.Αφού την εξομολόγησε την πήγε και την άφησε μέσα σε ένα μοναστήρι διότι κατάλαβε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή.Αυτή η κοπέλα είναι ακόμα στο μοναστήρι και λατρεύει κάθε μέρα Τον Θεό.

_.nicol_rkt._ είπε...

Προσωπικά δεν έχω δει ούτε έχω ζήσει καποιο θαύμα αλλά θα σας διηγηθώ ένα, που μου είχε πει παλιά ο παππούς μου ! . . . . .

Πάνε πολλά χρόνια από τοτε που ενα ζευγάρι αποφάσισε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά .... Όμως, όσο κι αν προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Μάλιστα σε μία από τις προσπάθειες, η κοπέλα κόντεψε να πεθάνει μετά από μια αποβολή που είχε Και οι γιατροί της ειπαν να μην ξαναπροσπαθήσουν, και γιατί ήταν αδύνατον να κάνουν παιδιά, αλλά και γιατί κινδύνευε σοβαρά η υγεία της γυναίκας!!!!
Ζητούσε συνεχεοα από τον άντρα της να πάει στο Άγιο Όρος, και να παρακαλέσει τον Γέροντα Ιωσήφ να τους δώσει την Τίμια Ζώνη της Παναγίας, που βοηθάει τα άτεκνα ζευγάρια.
Ανέβηκε στο Όρος ο Άντρας προσπαθώντας να συναντήσει τον Ηγούμενο, όμως αυτός δεν μπορούσε να τον δεχτεί. Το τρίτο βράδυ με πολλές βροχες, προσπαθούσε η Γυναικα να επικοινωνήσει με τον άντρα της, αλλά εξαιτίας της βροχης δεν μπορούσε να έχει επικοινωνία με το Όρος. Προσπαθούσε συνεχώς, κλαίγοντας πάνω από το τηλέφωνο. Την ίδια στιγμή, ειδοποίησαν τον Άντρα της ότι ο Ηγούμενος μπορούσε να τον δεχτεί εκείνη την στιγμή. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ.
Μόλις μπήκε στον χώρο που τον περίμενε ο Ηγούμενος, ένιωσε κάτι να διαπερνάει το σώμα του. Ένιωσε ότι ο άνθρωπος που είχε απέναντί του "τον άδειαζε". Και όντως έτσι ήτανε γιατί αμέσως ο Ηγούμενος άρχισε να του φωναζςι για την ΜΗ πνευματική ζωή του.
Επειδη δεν πήγαινε στην Εκκλησία και δεν εξομολογούταν και δεν μεταλαμμβάνε.!!
Του είπε να παει αμέσως να πάρει τηλέφωνο την Γυναίκα του, που εκλαιγε γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του !!!!!  Και να της πει ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι θα αποκτήσουν παιδάκια (υπ' όψιν ότι ο Αντρας δεν είχε προλάβει να του πει τίποτε για το πρόβλημα το οποίο τον έφερε στο Αγιο Όρος).
 Αυτη την στιγμή το ζευγάρι έχει 4 Υγιέστατα παιδάκια !! Αληθινό θαύμα που αποδεικνύει ότι ο Θεός ΔΕΝ εγκαταλείπει ΚΑΝΕΝΑΝ !!

Η ΜΑΘΉΤΡΙΑ ΣΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΕΚΑΤΣΙΝΑ
11° ΓΥΜΝΑΣΙΟ
10-1-2019

Χαρά Καπογιαννοπούλου Άννα Γεωργάκη είπε...

Χαρά Καπογιαννοπούλου Γ3
Άννα Γεωργάκη Γ3
Κάθε άνθρωπος έχει να μας διηγηθεί την δικιά του ιστορία.Έτσι και εμείς θα σας διηγηθούμε την δικιά μας ιστορία.
Πριν απο κάποια χρόνια υπήρχε μια οικογένεια η οποία είχε πολύ πίστη στον Θεό. Έτσι ο θεός αποφάσισε να την πίστη τους στέλνοντας τους τον Χριστό σε διάφορα πρόσωπα.Την πρώτη φορά η γυναίκα είδε στον ύπνο της τον Κύριο που της αποκάλυπτε οτι θα συναντήση τον Ιησού Χριστό ..Η γυναίκα ξύπνησε την επόμενη μέρα έκανε ετοιμασίες και περίμενε την άφιξη του Ιησού ...Ο Ιησούς εμφανίστηκε ως ένας άστεγος κύριος ...Η οικογένεια δίχως δεύτερη σκέψη έδιωξε τον άστεγο κύριο δίχως να σκεφτεί η γυναίκα πως ίσως είναι ο Ιησούς ...Το βράδυ αποριμένη η γυναίκα ξάπλωσε στο κρεβάτι της ...Ο Κύριος την επισκέφθηκε ξανά και της είπε οτι έχει άλλη μια ευκαιρία ... Η γυναίκα σηκώθηκε το πρωί εκανε τις ίδιες ετοιμασίες άναψε το λιβάνι έκανε την προσευχή της και συνέχισε της δουλειές της ...Το μεσημέρι ο γιος της σχόλασε απο το σχολείο και καθώς επέστρεφε απο το σπίτι συνάντησε ένα άστεγο φτωχό και βρώμικο παιδάκι που το έλεγαν Σβιτς ...Τα παιδιά έγιναν φίλοι .Το παιδάκι προσκάλεσε τον μικρό Σβιτς στο σπίτι του για φαγητό ..Όταν έφτασαν στο σπίτι τα πόδια του μικρού Σβιτς ηταν βρώμικα με λάσπη .Με αποτέλεσμα η μητέρα του παιδιού να μαλώσει τον γιο της επειδή έφερε ενα ξένο παιδί βρωμικο ...Το τελευταίο βράδυ η γυναίκα έπεσε για ύπνο ...Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της εμφανίστηκε η Παναγία η οποία την έκρινε για τα λάθη της και την υποχρέωσε να πάει στην εκκλησία οπως κάνει κάθε Κυριακή και να μιλήσει με τον πάτερ Νικόλα ....Η γυναίκα ταραγμένη και τρομαγμένη σηκώθηκε νωρίς το πρωί έκανε οτι έπρεπε να κάνει, πήγε στην εκκλησία και μίλησε με τον πάτερ όπως την είχε υποχρεώση η Παναγία ... Μετά από την συζήτηση της γυναίκας με τον πάτερ η ζωή της γυναίκας άλλαξε ριζικά

Τελος

Ανώνυμος είπε...

'Ενας σημαντικός Άγιος ήταν ο 'Αγιος Λουκάς, αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως
και Κριμαίας , αναφερόμενος και ως 'Αγιος Λουκάς ο Ιατρός , που
αγιοποιήθηκε το Μάιο του 1996 από τη Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία , ήταν Ρώσος
αρχιερέας και καθηγητής - χειρούργος. Γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1877 στο
Κέρτς στο ανατολικό τμήμα της Κριμαίας. Γύρω στο 1909 κατάφερε να βρει έναν
απλό και σίγουρο τρόπο τοπικής αναισθησίας. Με τη δική του μέθοδο έκανε 538
εγχειρήσεις με μεγάλη επιτυχία όταν ήταν μόλις 33 ετών.Έχει εκδώσει ένα
βιβλίο << Δοκίμιο για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων>> το οποίο το
χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα στον τομέα της Ιατρικής.Ο Άγιος Λουκάς ήταν
πάντοτε πιστός χριστιανός . Στο χειρουργείο είχε πάντα την εικόνα της
Παναγίας μπροστά στην οποία προσευχόταν για λίγα λεπτά πριν από κάθε
επέμβαση. Έπειτα,μ' ένα βαμβάκι ποτισμένο στο ιώδιο, έκανε το σημείο του
σταυρού στο σώμα του ασθενούς, εκεί που θα γινόταν η τομή. 'Ομως στις αρχές
του 1920 μια από τις επιτροπές όπου εργαζόταν τότε, έδωσε εντολή να
ξεκρεμάσουν την εικόνα της Παναγίας με αποτέλεσμα ο Άγιος Λουκάς να
αρνείται να μπει στο χειρουργείο.Θα την ξαναέβαζαν την εικόνα αν ο άγιος
χειρουργούσε τη σύζηγο ενός από τα στελέχη. Πεθανε στις 11 Ιουνίου με τα 9
χρόνια της ζωής του να ήταν τυφλός.

Με εκτίμηση,
Σταυροπούλου Νικολέτα

Ανώνυμος είπε...

Γεια σας κυρία Ζευγάρα, είμαι ο μαθητής σας Λυκουργιώτης Γιάννης. Σας γραφώ
για να σας διηγηθώ ένα συγκλονιστικό γεγονός που μου έχει συμβεί και με
έχει επηρεάσει κατά πολύ. Πριν τρία χρόνια- που ζούσε ακόμα η ξαδέλφη της
μητέρας μου με σύνδρομο down- πήγαμε στο χωριό της γιαγιάς μου. Ήταν πολύ
ωραία μέρα. Εκεί κάτσαμε και φάγαμε με την άλλη μου γιαγιά που μένει εκεί
πέρα. Όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι για να δούμε τηλεόραση με τα αδέλφια μου.
Μετά από καμιά ώρα, μία από τις γιαγιάδες μας ήρθε μέσα και μας ρώτησε αν
θέλουμε να γνωρίσουμε μία θεία που δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα, και εμείς με
ενθουσιασμό λέμε ναι, τότε πήγε στο διπλανό δωμάτιο και φέρνει την
‘καινούργια’ μας θεία. Όταν έφερε μέσα την Γιάννα ένιωσα λίγο άβολα, αλλά,
μετά από μερικά λεπτά παιχνιδιού και γέλιου ένιωθα πολύ καλά μαζί της. Μετά
από τρείς μήνες, μάθαμε πως η Γιάννα μπήκε στο νοσοκομείο, ακριβώς εκείνη
την στιγμή πήρα αυθόρμητα ένα μπουφάν και άρχισα να παρακαλάω την μητέρα
μου όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο και μπήκαμε μέσα
στο δωμάτιο, με φωνάζει και μου λέει πως θα είναι δίπλα μου για πάντα τότε
της έπιασα το χέρι και έκατσα δίπλα της. Όταν βγήκε από το νοσοκομείο
ήμασταν όλη την ώρα μαζί της, την βοηθάγαμε, παίζαμε και χαιρόμασταν. Αυτό
γινόταν για δύο χρόνια, όμως πέρυσι δυστυχώς ξεψύχησε. Αυτό που έζησα μου
στοίχισε πάρα πολύ και μου έμαθε πάντα σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους και
πάντα να του φέρομαι καλά.

Με εκτίμηση,
Λυκουργιώτης Γιάννης

Ανώνυμος είπε...

Τις μέρες των Χριστουγέννων σκέφτηκα με την οικογένεια μου να κάνουμε
κάποια δώρα και να δώσουμε λίγο αγάπη στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έτσι
αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το ίδρυμα το οποίο περιέχει τα απαραίτητα σε
αυτά τα παιδιά και ονομάζεται .Καθώς μπήκαμε σε αυτό το
κτήριο, εγώ ένιωσα λίγο άβολα με το περιβάλλον στο οποίο ζούν και έτσι
πλησίασα τα παιδιά ένα ένα για να μάθω και άλλα πράγματα. Τελευταίο όμως
άφησα ένα παιδί το οποίο ντρεπόμουν πολύ να του μιλήσω, έτσι μου είπε να
πάω δίπλα του διότι για αυτόν ήταν λίγο δύσκολο αφού ήταν σε αναπηρικό
καροτσάκι. Αφού μίλησα μαζί του και έμαθα πολλά πράγματα, το πώς ζεί, πώς
περνάει την ώρα του εκεί και άλλα πολλά, στο τέλος ανταλλάξαμε και τηλέφωνα
ώστε να μπορεί να μιλάει μαζί μου. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, αποχαιρέτησα
όλα τα παιδιά και τα συναισθήματα μου ήταν πάρα πολλά και λυπητερά και
ευτυχισμένα. Τέλος εμένα αυτή η συνάντηση ήταν πολύ σημαντική και με έκανε
να νιώσω άλλος άνθρωπος διότι πιστεύω ότι έδωσα χαρά και ζωντάνια σε αυτά
τα πολύ αγαπητά πρόσωπα.

Με εκτίμηση,
Παναγιώτης Δαραμούσκας

Ανώνυμος είπε...

Υπήρχε ένα φιλικό ζευγάρι που δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί. Προσπαθούσε
για χρόνια αλλά μάταια. Από τον πνευματικό τους πατέρα τους οδήγησε με τη
χάρη του Αγίου Ραφαήλ και αγνή πίστη στο Θεό και με πολλές προσευχές να
αποκτήσουν ενα υγιέστατο κοριτσάκι. Για τιμή προς τον Άγιο Ραφαήλ το
ονόμασαν Ραφαηλία. Κάθε χρόνο επισκέπτονται το σκίνιμά του και τον
ευχαριστεί. Από τότε και μετά άλλαξε ο τρόπος στάσης τους στη ζωή

Με εκτίμηση,
Σταύρος Διαμαντόπουλος

Ανώνυμος είπε...

Πριν από μερικά χρόνια,ζούσε στην παλιά μου γειτονιά μια ηλικιωμένη κυρία η
οποία,δεν είχε συγγενείς για να την φροντίζουν.Το γεγονός ότι η ίδια έπρεπε
να παίρνει καθημερινά συγκεκριμένα φάρμακα,καθώς και ότι χρειαζόταν
βοήθεια,ευαισθητοποίησε όλη τη γειτονιά και κάθε οικογένεια ανέλαβε για μία
μέρα την εβδομάδα να βοηθά την γριούλα σε ό,τι
χρειάζεται(τροφή,καθαριότητα,φάρμακα...).Η συμμετοχή της οικογένειάς μου
αλλά και εμένα του ίδιου σε αυτή τη συμπαράσταση της συνανθρώπου μας
αποτέλεσε για μένα σταθμό που με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος και
μου προκάλεσε χαρά και υπερηφάνεια,διότι παρά τις δύσκολες εποχές που
διανύουμε,υπάρχει ακόμα αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των
ανθρώπων.Μετά τον θάνατο της γριούλας, ξεκίνησα να βοηθώ ηλικιωμένους και
εγώ όπως μπορώ,διότι κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η βοήθειά μας για αυτούς
τους ανθρώπους.Ελπίζω και άλλα παιδιά στην ηλικία μου να ξεκινήσουν να
ασχολούνται με το φιλανθρωπικό έργο,διότι θα τους βοηθήσει να καταλάβουν
καλύτερα πολλά πράγματα και να εκτιμήσουν το κάθε τι που τους παρέχεται.

Με εκτίμηση,
Κουτσογιαννόπουλος Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Η ζωή των ανθρώπων είναι γεμάτη από ιστορίες που μερικές φορές μπορούν να χαρακτηριστούν ως θαύματα. Δεν ξέρω αν είναι θαύματα πραγματικά ή είναι κάτι άλλο.
Η δικιά μου ιστορία έχει κάπως έτσι :
Πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν μικρός φοιτούσα σε έναν παιδικό σταθμό. Σε αυτόν τον παιδικό σταθμό είχε πολλούς δασκάλους, αλλά ένας ήταν ο αγαπημένος μου. Ο κύριος Γίωργος.
Ο κύριος Γιώργος ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας, περίπου δύο μέτρα ψηλός, λίγο γεματούλης, με ένα μεγάλο μουστάκι και μια μεγάλη γενιάδα. Στα παιδικά μου μάτια το παρουσιαστικό του θύμιζε λίγο τον Αϊ Βασίλη. Τόσο εντυπωσιακός ήταν. Δεν ήξερα αν ήταν αληθινός Αϊ Βασίλης, αλλά ο κύριος Γιώργος ήταν καλός, ευγενικός και πολύ χαρούμενος. Ακόμα και σήμερα θυμάμαι που μας έπαιρνε αγκαλία, δυό δυό, μικρά πιτσιρικάκια εμείς και μας έβαζε πάνω στα γόνατά του. Μας έλεγε τόσα πολλά τραγούδια, ήταν εξερετικά καλλίφωνος. Τα τραγούδια του ακόμα τα θυμάμαι.
Ο κύριος Γίώργος έμεινε χαραγμένος για πάντα στο μυαλό μου. Ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος και με εντυπωσίασε.
Τα χρόνια πέρναγαν και εγώ μεγάλωνα κι ο κύριος Γιώργος ήταν πάντοτε εκεί. Όταν αποφοίτησα από τον παιδικό σταθμό και πήγα στο νηπιαγωγείο, αποχαιρέτησα τον καλό μου δάσκαλο. Θα τον θυμόμουν πάντα με αγάπη και συγκίνηση. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά τα ίχνη του κυρίου Γίωργου χάθηκαν. Δεν τον ξαναείδα. Σταμάτησε να δουλεύει και στον παιδικό σταθμό και ούτε ποτέ τον συναντήσαμε κάπου τυχαία. Όσο και αν ρώτησαν οι γονείς μου δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τα ίχνη του. Σαν να είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί. Υποθέσαμε όλοι μας ότι είχε φύγει από την Πάτρα και ότι είχε μετακομίσει.
Ένα καλοκαιρινό πρωινό, μαθητής εγώ στην πέμπτη δημοτικού, ανήμερα του Αγίου Νικολάου Σπάτα, αποφασίσαμε να πάμε για προσκύνημα στο μοναστήρι του Αγίου. Είναι ένα μοναστήρι με μεγάλη ιστορία, στο οποίο πολύς κόσμος έρχεται για να προσκυνήσει. Λένε ότι έχουν γίνει πολλά θαύματα εδώ, αλλά εγώ δεν είχα δει κανένα με τα μάτια μου.
Ξεκινήσαμε οικογενειακώς νωρίς το πρωί. Όταν φτάσαμε στο μοναστήρι παρκάραμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ του μοναστηριού και κινήσαμε με τα πόδια για να ανέβουμε στον ιερό ναό. Ανεβήκαμε τις σκάλες που οδηγούν στην είσοδο του ναού και σταθήκαμε σε ένα παγκάρι που υπήρχε απέξω για να πάρουμε κεράκια και λαμπάδες. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε στην εκκλησία.
Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή φωνή: "Φώτη, Φώτη". Γεμάτος απορία κοίταξα τριγύρω αλλά δεν ήξερα από που ερχόταν η φωνή. Τότα άκουσα για δεύτερη φορά την ίδια φωνή:"Φώτη, Φώτη, εδώ, εδώ". Γύρισα προς τα πίσω και κοίταξα. Κοίταξαν και οι γονείς μου. Ένα μαυροντυμένος άντρας, ένας ιερέας, φώναζε το ονομά μου από την πλαϊνή πόρτα του Ιερού. Πλησιάσαμε μαζί με τους γονείς μου και τότε παρατήρησα αυτόν τον ιερέα λίγο καλύτερα. Ήταν πολύ μεγαλόσωμος και είχε μια τεράστια άσπρη γενιάδα και ένα μεγάλο άσπρο μουστάκι. Κάτι μου θύμιζε... Ήταν ίδιος με τον Αϊ-Βασίλη. Όμως κοιτώντας λίγο καλύτερα κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο κ. Γιώργος. Ναί, ναι, ήταν ένα θαύμα, ο κ. Γιώργος που δεν είχαμε νέα του όλα αυτά τα χρόνια, είχε γίνει ιερέας, για την ακρίβεια Αρχιμανδρίτης, με το όνομα πατήρ-Νεκτάριος. Για αυτό είχε χαθεί από την Πάτρα.
Ο πατήρ-Νεκτάριος, ο δασκαλός μου, άνοιξε τα χέρια του με πήρε αγκαλιά και με φίλησε. Στην συνέχεια μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Συγκινήθηκα πολύ. Είχα ξαναβρεί τον αγαπημένο μου δάσκαλο. Στα παιδικά μου μάτια αυτό έμοιαζε με θάυμα. Τον είχα χάσει τόσα χρόνια και δεν μπορούσα να τον ξαναδώ. Τώρα ήταν μπροστά μου και με είχε αγκαλιά. Σίγουρα αυτό ήταν ένα θαύμα, που το έκανε ο Αγιος Νικόλαος Σπάτα. Καθώς τον αποχαιρετούσα ο πατήρ-Νεκτάριος έβγαλε από την τσέπη του ένα ξύλινο σταυρουδάκι και μου το έδωσε δώρο. "Να το έχεις για φυλαχτό" μου είπε. Αυτό το σταυρουδάκι το έχω ακόμα, είναι το δώρο του αγαπημένου μου δάσκαλου.
Ήμουν πολύχαρούμενος που τον ξαναβρήκα. Ήμουν πλέον σίγουρος ότι θα τον συναντήσω ξανά. Αυτό ήταν ένα μικρό θαύμα, που με έκανε να πιστέψω περισσότερο. Ήταν το δικό μου προσωπικό θαύμα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου Σπάτα.

Με εκτίμηση,
Αγγελόπουλος Φώτης Γ΄3
11ο Γυμνάσιο Πατρών

Ανώνυμος είπε...

Πριν από μερικά χρόνια είχα πάει μαζί με την μητέρα μου στην λαϊκή αγορά.Έτσι όπως αγοράζαμε τα διάφορα τρόφιμά μας με ρωτάει αν έχουμε στο σπίτι βιτέξ ενώ εγώ λίγο πιο πριν είχα δει μια κυρία μεγάλης ηλικίας να πουλάει είδη κουζίνας και της απαντάω όχι δεν έχουμε. Πρώτα πήγαμε σε έναν πάγκο όπου είχε βιτέξ αλλά ήταν ακριβά και λέω στην μητέρα μου ότι έχει αυτή η κυρία . Την ρωτάει η μητέρα μου αν έχει βιτέξ και της απαντάει η κυρία ναι την ρωτάει η μητέρα μου πόσο τα δίνετε και απαντάει η κυρία 1 ευρώ και ο άλλος(αυτός από τον προηγούμενο πάγκο) τα έχει 1,10 ευρώ και η μητέρα μου πήρε δύο πακέτα γιατί της είχα πει ότι δεν έχει και έτσι δώσαμε στην κυρία αυτή 2 ευρώ και αυτό που έκανα μαζί με την μητέρα μου ένιωσα μια ευχαρίστηση γιατί πιστεύω με κάποιον τρόπο βοηθήσαμε την κυρία, εγώ με αυτό που είπα στην μητέρα μου ότι δεν έχει βιτέξ και ότι πουλάει αυτή η κυρία πιο φθηνά και η μητέρα μου όταν της έδωσε τα χρήματα.Πιστεύω ότι αυτό που κάναμε ήταν μια καλή πράξη.


Η μαθήτριά σας,
Φωτεινή Μυλωνά

Ιωάννα Ορφανού 11ο γυμνάσιο Γ'2 είπε...

Όλοι οι άνθρωποι διηγούνται ιστορίες σε κοντινά τους πρόσωπα για τα θαύματα που έχουν συμβεί είτε στους ίδιους είτε σε γνωστούς και φίλους τους. Έτσι λοιπόν σε ένα από τα Χριστουγεννιάτικα δείπνα της οικογένειάς μου, αφού φάγαμε και συζητήσαμε μαζευτήκαμε όλοι στους καναπέδες,γύρω από το τζάκι για να ακούσουμε με προσοχή την καθιερωμένη πλέον ιστορία της γιαγιάς μου που έχει να κάνει, με τι άλλο, με το θαύμα τον Χριστουγέννων. Περιμέναμε λοιπόν με αγωνία να την ακούσουμε, μα όταν ξεκίνησε να μας διηγείται καταλάβαμε ότι δεν επρόκειτο για την συνηθισμένη ιστορία άλλα μας είπε πως:«θαύματα δεν είναι μόνο όσα συμβαίνουν της Άγιες ημέρες ή αυτά που συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη τον Θεό… είναι η καθημερινότητα μας, είναι η φύση που τα συνδυάζει όλα τόσο αρμονικά, είναι γέννηση ενός μωρού, η αληθινή αγάπη δύο ανθρώπων, η φιλία … ό,τι μας συμβαίνει. Ακόμα και τα άσχημα γεγονότα γίνονται τελικά για το καλό μας, γιατί αν δεν πέσουμε πως θα ξέρουμε πότε να σηκωθούμε; Αν δεν χάσουμε πως θα απολαύσουμε την νίκη; Αν δεν αποτύχουμε πως θα χαρούμε την επιτυχία μας;». Και αν το καλοσκεφτείς θα δεις πως τελικά έχει δίκιο η γιαγιά γιατί όντως αν ένα βράδυ προσευχηθείς και την επόμενη ημέρα βγει αληθινή η ευχή σου ίσως και να μην είναι απλά τυχαίο ίσως όντως κάποιος υποκινεί τα νήματα και σου δείχνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τι είδους επιλογή πρέπει να κάνεις. Αυτά είναι τα θαύματα και πολλές φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε όλοι περιμένουμε ένα θαύμα όμως είναι πολύ πιθανόν αυτό το θαύμα που τόσο πολύ λαχταράει η ψυχή μας να μας έχει συμβεί και να μην το έχουμε καταλάβει.

Ιωάννα Ο. Γ’2 11ο Γυμνάσιο Πατρών

Ανώνυμος είπε...

Σε μία φτωχή γειτονία ζούσε μια οικογένεια πολύ φτωχή με πολλά παιδιά.Ο
πατέρας ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να δουλέψει για να συντηρήσει την
οικογένεια του.Η μητέρα αγωνιζόταν όλη την ημέρα για να φροντίσει την
οικογένεια της.Δούλευε ως καθαρίστρια σε σπίτια.Στην ίδια γειτονία έμενε
και μία κυρία με την οικογένεια της. Αυτή η κυρία δεν είχε κάποιο
οικονομικό πρόβλημα.Για αυτό πήγαινε συχνά και πρόσφερε τρόφιμα και ρούχα
σε αυτήν την ανήμπορη οικογένεια.

Με εκτίμηση,
Κατερίνα Στόκου 11 Γυμνάσιο

Πιπέρου Μαρία είπε...


Η μητέρα μου εργαζόταν είκοσι χρόνια σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας.Λόγω της φύσης της εργασίας της είχε βιώσει τον ανθρώπινο πόνο και είχε δει με τα ίδια της τα μάτια να συμβαίνουν θαύματα σε ασθενείς χάρη στη μεγάλη πίστη τους στον Θεό και την Παναγία.Πάντα μας έλεγε ιστορίες που μας άφηναν άφωνους για να μας εξηγήσει το μεγαλείο του Θεού.Μια ιστορία που μου έμεινε έντονα μέσα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, ήταν του μικρού Αναστάση. Συγκεκριμένα, ο Αναστάσης γεννήθηκε πρόωρα εξήμιση μηνών και όλοι τον είχαν καταδικάσει.Ωστόσο,επειδή η καρδιά του χτυπούσε τον έβαλαν σε μια θερμοκοιτίδα.Η μητέρα του βρέφους καθημερινά προσευχόταν πολύ στην Παναγία αλλά και όταν ερχόταν να δει το μωρό,το στάυρωνε και του έβαζε λαδάκι από το καντήλι της Παναγίας ενός μοναστηριού στο κεφαλάκι του. Γρήγορα και ανέλπιστα ο μικρός δυνάμωσε και ήταν σα να αναστήθηκε.Προς έκπληξη όλων το παιδί όχι μόνο έζησε,αλλά ήταν και απόλυτα υγιές όταν βγήκε από τη θερμοκοιτίδα μετά από δύο μήνες.Η μητέρα ονόμασε το παιδί Αναστάση,επειδή αναστήθηκε στην κυριολεξία και πρόσφερε μια μεγάλη δωρεά στο μοναστήρι από όπου είχε πάρει το λαδάκι που έκανε καλά το μωρό της.
Τα συναισθήματα μου από αυτή την ιστορία είναι ότι η δυνατή πίστη πάντα σώζει τον άνθρωπο.Ακόμα πιστεύω ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ελπίδα μας,αλλά πάντα να προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή στο Θεό και εκείνος θα κάνει το θαύμα του.

Με εκτίμηση η μαθήτριά σας,
Μαρία Πιπέρου
Τμήμα: Γ΄2
Σχολείο: 11ο Γυμνάσιο Πατρών.

Ανώνυμος είπε...

Πριν από κάποια χρόνια ένας ξάδερφος μου αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας είχε πνευμονία σε βαριά μορφη διότι πήγε καθυστερημένα στο νοσοκομειο. Ήταν για δύο εβδομάδες στην εντατικη οι γιατροι είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά δεν ήξεραν τι να κάνουν ήταν σχεδόν σίγουροι ότι ο ξάδερφος μου θα πεθάνει. Μόλις το έμαθε αυτό η μητέρα του επικοινωνισε με έναν μοναχο από το Άγιον όρος να την συμβουλεψει και της είπε "μην στεναχωριεσαι προσευχή σου και το παιδί σου θα γίνει καλά" υπάκουσε στην συμβουλή αυτή και μετά από χιλιάδες προσευχες της ίδιας και της οικογενειας ο ξάδερφος μου από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισε να καλυτερευει και να δίνει σημεία ζωής.
Αυτό το γεγονός με έβαλε σε μεγάλες και βαθιές σκέψεις και με έκανε πιο δυνατή απέναντι στην πίστη που είχα προς τον Χριστό και στην ζωή γενικοτερα!

Με αγάπη και εκτίμηση η μαθήτριά σας,
Φωτεινή Τσιμερακη
Σχολείο:11ο γυμνασιο

ΜΑΡΙΑΝΤΑ ΜΑΡΟΥΔΑ είπε...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ,ΦΡΟΝΤΙΔΑ,ΤΡΟΦΙΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΡΟΥΧΑ.ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΕΧΟΥΝ ΕΥΕΣΘΗΤΟΠΟΙΕΙΘΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΤΟΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ,ΣΕ ΜΙΚΡΟΥΣ ΣΘΛΛΟΓΟΥΣ Η ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ.ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ,ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΣΕ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ UNICEF.Η UNICEF ΛΟΙΠΟΝ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΤΟ 1946.ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΕΣΟΔΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΡΑΤΩΝ ,ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΕΣ.ΑΥΤΗ Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΣΕ ΤΡΙΤΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΜΒΟΛΙΑ ,ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ,ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΑ.ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ΑΠΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΜΑΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΣΥΝΑΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΑΓΚΗ. ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ Η ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΣΑΣ ΜΑΡΙΑΝΤΑ ΜΑΡΟΥΔΑ Γ2 11ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ

Ανώνυμος είπε...

Με αφορμή την Χριστουγεννιάτικη εργασία που μας αναθέσατε θα ήθελα να σας
διηγηθώ μια ιστορία που θα μείνει για πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Σίγουρα όλοι έχουμε ακούσει έστω και μία ιστορία από τους παππούδες
μας,τους θείους ή τον πατέρα μας. Πριν 2-3 χρόνια ο πατέρας μου μού είπε
μια ιστορία που έζησε αυτός και άλλοι 3 φίλοι του. Είχαν πάει εκδρομή σε
ένα βουνό στον νομό Ιωαννίνων. Ξαφνικά στον δρόμο τους συνάντησαν ένα
μοναστήρι. Ήταν μικρό, όμως πολύ καλά διατηρημένο ειδικά στο εσωτερικό του.
Κοίταξαν στον χάρτη της περιοχής όμως δεν είδαν να γράφει τίποτα για κανένα
μοναστήρι. Χωρίς να το σκεφτούν και πολύ μπήκαν μέσα για να προσκοινήσουν.
Όταν μπήκαν συνάντησαν έναν γέροντα ο οποίος τους καλωσόρισε στον ναό με
χαρά. Τότε άρχισαν να μιλούν για διάφορα θέματα που αφορούσαν την θρησκεία
και την πίστη. Με την κουβέντα η ώρα πέρασε και άρχισε να νυχτώνει. Έπρεπε
να φύγουν. Αποχαιρέτησαν τον γέροντα και πήραν τον δρόμο της επιστροφής.
Κάποια στιγμή ο ένας από τους 4 φίλους είχε τρομερό πονοκέφαλο και έτσι
σταμάτησαν σε ένα φαρμακείο που βρήκαν εκεί κοντά για να πάρουν παυσίπονα.
Ο πατέρας μου κατέβηκε να πάρει παυσίπονα. Καθώς περίμενε τον φαρμακοπειό
να βρει παυσίπονα παρατήρησε μια εικόνα που απεικόνιζε έναν άγιο ο οποίος
ήταν ίδιος με τον γέροντα που συνάντησαν στον ναό λίγο πιο πριν. Στην αρχή
νόμιζε ότι απλά έμοιαζαν όμως όταν φώναξε τους φίλους του τότε επιβεβαίωσαν
ότι αυτός ήταν ο γέροντας που μιλούσαν. Τότε ο φαρμακοπειός τους είπε ότι
κάνουν λάθος και πως αυτός είναι ο Άγιος Νικόλαος και πως έχει πεθάνει
πολλά χρόνια πριν. Τότε ο πατέρας μου και οι φίλοι του διηγήθηκαν στον
φαρμακοπειό το περιστατικό που έζησαν και αυτός εμεινέ άφωνος. Νόμιζε ότι
τον κοροϊδεύουν και για να επιβεβαιώσουν ότι του έλεγαν αλήθεια ο
φαρμακοπειός έκλεισε το φαρμακείο του και τους είπε να τον οδηγήσουν στο
σημείο που βρισκόταν ο ναός. Όταν έφτασαν στο σημείο που ήταν ο ναός δεν
είδαν τίποτα. υπήρχαν μόνο δέντρα εκτός από ένα σημείο. Πλησίασαν αλλά και
πάλι δεν είδαν τίποτα. Τότε ο ένας από τους φίλους του πατέρα μου έβγαλε να
δει την φωτογραφία που είχαν τραβήξει για να σιγουρευτούν ότι ήταν στο
σωστό σημείο όμως η φωτογραφία είχε εξαφανιστεί. Γύρισαν όλοι στα σπίτια
τους περίεργοι για το τι έγινε εκείνο το απόγευμα και κανείς δεν
ξανασχολήθηκε.

Μπαϊλός Χαράλαμπος!

Με εκτίμηση,
Μπαϊλός Χαράλαμπος

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά έχω βιώσει πολύ ελάχιστα θαύματα αλλά το ένα το οποιο θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι το εξής.
Συγκεκριμένα όλα συνεβησαν στο τέλος της πρώτης γυμνασιου στην περίοδο των σχολικών εξετάσεων. Εκείνη την ημέρα θα έδινα ιστορία και το ανγχος έφτανε στα ύψη του! Όπως περπατούσα για να πάω στο σχολείο κατά τις 7:50 διότι ήμουν στην πρώτη βάρδια κρατώντας το βιβλίο στο χέρι είχα ξεχαστεί και δεν πήγα στο σχολείο αλλά καθοδόν για ένα άλλο μερος! Μετά όταν αντιληφθηκα ότι η ώρα είχε πάει 8:13 και θα έπρεπε να φτάσω στο σχολείο σε δύο λεπτά γιατί δεν έπρεπε να καθυστερήσω, άρχισα απλά να τρέχω για να προλάβω!! Ξαφνικά, από την ανησυχία μου να φτάσω στην ώρα μου , άρχισα να μουρμουραω από μέσα μου το Πάτερ Ημών! Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά ήμουν ακριβώς μπροστά στην πόρτα του σχολείου! Μέσα σε ένα λεπτό είχα φτάσει ενώ ήμουν τόσο μακριά πριν! Δεν ξέρω τι μπορεί να ήταν αυτό, μπορεί κάποιος να μην το θεωρήσει σαν θαύμα , όμως εγώ που το έζησα θα μπορούσα να πω ότι μια ανώτερη δύναμη με βοήθησε να φτάσω στην ώρα μου. Δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν αυτό το περιστατικό εκτός από τώρα που το μοιράζομαι μαζί σας.

Ζαφειροπούλου Αντιγόνη Γ3
11ο Γυμνάσιο Πάτρας

Ανώνυμος είπε...

Κυροσίμου Κωνσταντίνα

Είναι γνωστό πως υπάρχουν άνθρωποι που πρόσφεραν την καρδιά τους ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Κυρίου μας.Βασιζόμενη σε αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στην Μητέρα Τερέζα.Γνωστή κι ως Αγία Τερέζα της Καλκούτας γεννήθηκε στην πόλη Ισκίμπ από γονείς αλβανικής καταγωγής.Ορφανή από πατέρα αποφάσισε απο τα 12 χρόνια της να αφιερωθεί στο Χριστό και να γίνει μοναχή.Το ιεραποστολικό της έργο ξεκίνησε το 1950.Το 1948 ίδρυσε ένα μοναστικό τάγμα με την ονομασία "Ιεραπόστοκοι της Φιλανθρωπίας".Κατα τη διάρκεια της ζωής της ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο προκειμένου να βοηθήσει τους φτωχους και τους άρρωστους.Ίδρυσε νοσοκομεία,ορφανοτροφεία,σχολεία κέντρα βοήθειας για φτωχούς,ηλικιωμένους,λεπρούς,ανάπηρους,πάσχοντες απο AIDS και ετοιμοθάνατους.Τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης και μετά τον θάνατό της ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β'ξεκίνησε τη διαδικασία αγιοποίησής της και στις 19 Οκτωβρίου 2003 οσιοποιήθηκε.
Η ιστορία της Μητέρας Τερέζας με οδήγησε στο συμπέρασμα πως η αγάπη είναι το σημαντικότερο αγαθό που μπορεί να διαθέτει ένας άνθρωπος.

Ανώνυμος είπε...

Πριν από πολλά χρόνια στο χωριό του πατέρα μου έναν αρκετό δύσκολο χειμώνα συνέβη κάτι αρκετά επικίνδυνο με πρωταγωνιστή τον πατερά μου . Ο πατέρας μου ανέβασε 40 πυρετό η γιαγιά μου ενημέρωσε κατευθείαν τον γιατρό, όμως ο γιατρός λόγο του χιονιού και της μεγάλης χιλιομετρικής απόστασης του χωρίου που βρισκόταν ο πατέρας και από το χωριό που βρισκόταν ο γιατρός δεν κατάφερε να έρθει αμέσως στο χωρίο. Ο πατέρας μου ήταν τρεις ολόκληρες μέρες με 40 πυρετό και χωρίς φάρμακα . Η γιαγιά μου καταλαβαίνοντας την επικινδυνότητα της κατάστασης έταξε τον πατέρα μου στην Παναγία την Σπηλίωτισσα, της όποια το μοναστήρι βρίσκετε κοντά στο χωριό του πατέρα μου .Την Τρίτη μέρα έφτασε ο γιατρός στο χωριό αλλά τώρα ποια το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι γιατρός δεν είχε το κατάλληλο φάρμακο . Υπήρχαν μόνο δυο επιλογές ή ο πατέρας μου να πεθάνει από τον υψηλό πυρετό ή να του χορηγήσει το μόνο φάρμακο που ήταν κατάλληλο και είχε κοντά του το όποιο θα είχε την απώλεια ακοής .Η γιαγιά μου δεν είχε να κάνει τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο από το να συμφωνήσει σε αυτό καθώς η άλλη της επιλογή ήταν να χάσει το παιδί της. Για αυτόν το λόγο ο παππούς μου έπαιρνε όλα τα παιδιά αλλά ειδικότερα τον πατερά μου και τα πήγαινε σε αυτό το μοναστήρι στης 15 Αύγουστου όπου γιορτάζει . Μετά από χρόνια κάνοντας εξετάσεις διαπίστωσε ότι έχει μερική απώλεια ακοής κατά 35% στο ένα αυτί.

Με εκτίμηση η μαθήτριά σας,
Σταματίνα Αρκουμάνη
Τμήμα: Γ΄3
Σχολείο: 11ο Γυμνάσιο Πατρών.

Unknown είπε...

Εχω ακουσει πολλες ιστοριες...Αυτη ομως που πραγματικα με συγκλονησε είναι η ακόλουθη:ο πατερας μου συνεργαζεται με τον θειο μου και εχουν μια χωματουργικη επιχειρηση...Την ιστορια αυτη την εμαθα απο το πατερα μου...Πριν απο δυο χρονια περιπου,ο πατερας μου πηρε μια δουλεια στα απο το καστριτσιεως τα καλαβρυτα...Η δουλεια αυτη ειναι η διανοιξη δρομου ...στο δρομο τους προς τα καλαβρυτα συναντησαν πολλα χωρια ...Η ιστορια στην οποια αναφερομαι εχει να κανει με το χωριο κερτεζη...Ενα απογευμα πριν απο δυο χρονια ο πατέρας μου πηγε επειτα απο τη δουλεια του σε ενα ταχυφαγειο σε αυτο χωριο για να φαει...Εκει εντελώς τυχαία συναντησε εναν βοσκο ο οποίος του διηγήθηκε μία ιστορια...ενα απογευμα καθως ειχε βγαλει τα προβατα του για βοσκή βρηκε σε ενα κορφοβουνι μια εικονα της παναγιας...Την πβρε και την πηγε στο χωριο...Το ιδιο βραδυ καθώς κοιμοταν ηρθε στο όνειρό του η Παναγία και του ειπε"θα με πας εκει που με βρήκες ".Ετσι και εγινε την επομενη πηρε την εικονα και την αφησε εκει ππυ τη βρηκε(ύστερα απο δυο μέρες φτιαχτηκε εκκλησακι σε εκεινο το σημειο που βρεθηκε η εικονα) Οταν το ακουσε ο πατερας αναρωτηθηκε για το αν υπαρχει πρόσβαση στο εκκλησακι και εμαθε πως δεν υπηρχε...Τοτε,με δικη του πρωτοβουλία και με δικα του εξοδα υποσχέθηκε οτι θα εφτιαχνε ενα δρομο...μετα απο δυο μηνες ο δρομος ήταν έτοιμος...Οι κατοικοι δεν πιστευαν μπρος τα ματια τους και υποσχέθηκαν στον πατερα μου οτι θα γινκταν πανυγηρι στο χωριο χαρη σε αυτη την καλη πράξη του πατερα μου...Το πανυγηρι θα γινει όταν καλυτερεψει ο καιρος και θα λαβω και εγω μερος...Ανυπομονώ για αυτην την μέρα

Με εκτίμηση,
Ο μαθητής σας
Αναστασης Μπαρλος

Ανώνυμος είπε...

Η υπόθεση της Θηρεσίας Νέουμαν
Το κείμενο πρόκειται για μία γερμάνη ρωμαιοκαθολική μοναχή , η ιστορία της οποίας με συγκλόνισε.
Η γερμανή ρωμαιοκαθολική που γεννήθηκε το 1896 έμεινε μερικώς παράλυτη το 1918 από ατύχημα και την επόμενη χρονιά έχασε το μεγαλύτερο μέρος της όρασής της από νέο τραύμα. Σύμφωνα με την ίδια, η όρασή της αποκαταστάθηκε πλήρως το 1923, την ίδια ακριβώς μέρα που αγιοποιήθηκε μια καθολική αγία. Και τότε ξεκίνησαν τα θαυματουργά στίγματα στο σώμα της.
Το 1926 εμφανίστηκε ο Ιησούς στο όνειρό της και έκτοτε άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα στίγματα πάνω στην καρδιά της, τα οποία κρατούσε ωστόσο κρυφά για χρόνια. Μια Κυριακή του Πάσχα όμως, έπειτα από νέο όραμα με την ανάσταση του Θεανθρώπου, και για αρκετές Παρασκευές μετά, το σώμα της έφερε τα σημάδια των Παθών του Κυρίου. Έκτοτε κάθε Μεγάλη Παρασκευή ανελλιπώς εμφανίζονταν τα στίγματα του Σταυρού του Μαρτυρίου πάνω της, όπως μπορούμε να παρακολουθήσουμε εξάλλου στις αυθεντικές φωτογραφίες. Σύμφωνα με πηγές μάλιστα, τα τραύματα αυτά δεν έκλειναν ποτέ και δεν μολύνονταν, ενώ εντοπίστηκαν και στη σορό της μετά τον θάνατό της.
Επιπρόσθετα, η Θηρεσία δεν έβαλε άλλη μπουκιά στο στόμα της από το 1926 ως τον θάνατό της το 1962 παρά μόνο Θεία Ευχαριστία και δεν ήπιε γουλιά νερό για την ίδια μακρά περίοδο. Τον Ιούλιο του 1927, γιατρός και φραγκισκανές μοναχές την παρακολουθούσαν 24 ώρες το 24ωρο για μια περίοδο δύο εβδομάδων και επιβεβαίωσαν πως δεν είχε πιει σταλιά νερό, χωρίς να παρουσιάζει ίχνη αφυδάτωσης ή άλλες επιπλοκές. Η αγιοποίησή της άρχισε επισήμως το 2005…
Με εκτίμηση ,
μαθητής σας
Θεοφάνης Κασκαούτης
Τάξη:Γ4
11ο Γυμνάσιο

Ανώνυμος είπε...

Έχω ακούσει για πολλά θαύματα όσον άφορα ιατρικά θαύματα αλλά το συγκεκριμένο δεν νομίζω ότι είναι θαύμα όσο η θέληση και η δύναμη για ζωή .πριν περίπου πριν τρία χρόνια ένας οικογενειακός φίλος είχε ένα τροχαίο ατύχημα με μηχανάκι όπου έπαθε κάταγμα θωράκου ,έπεσε σε κόμμα και η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή .Ο συγκεκριμένος είχε τέσσερα παιδία και ήταν μικρός σε ηλικία .Μια από αυτές τι μέρες που βρισκόταν σε κόμμα άκουσε μια φωνή και είδε μια φιγούρα που έμοιαζε σαν δαίμονας και του έλεγε ότι θα τον πάρει μαζί του δηλαδή ότι θα τον πάρει από πια την ζωή .Εκείνος όμως του έλεγε ότι δεν υπάρχει περιπτώσει να φύγει γιατί έχει τέσσερα παιδία και δεν θα τα άφηνε με τίποτα .Μετά από μερικούς μήνες και μετά από πολλά χειρουργεία και αποκαταστάσεις ζει ξανά όπως ήταν πριν μαζί με τα παιδία και την γυναίκα του

Με εκτίμηση,
Παναγιώτης Θανόπουλος
Τμημα:Γ3
11 Γυμνάσιο Πατρών

Unknown είπε...

Τμήμα Γ4. Χρήστος Παπακανελλος


Εμένα το θαύμα που μου έκανε εντύπωση είναι το ακόλουθο :Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει: «Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξει. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο. Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα».

Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με οδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».

Ανώνυμος είπε...

Ιάσονας Κυριαζής Γ'3
Αποσπάσματα από ειδησεογραφικά site ⬇️
«Πέθανε σε ηλικία 90 ετών η Μαρίτσα Μαυραπίδου, παιδί προσφύγων από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, η μία από τις τρεις γιαγιάδες που αποτέλεσαν σύμβολο της αλληλεγγύης του λαού της Λέσβου στους εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους -στη μεγάλη πλειοψηφία τους- πρόσφυγες, που πέρασαν τη διετία 2015-2016 από τις απέναντι ακτές στο χωριό της, τη Σκάλα Συκαμνιάς».
*************************
Για το περιστατικό και τη γνωστή φωτογραφία όπως το αφηγήθηκε η Μαρίτσα:
«Ήταν πολύς κόσμος μαζωμένος στον Πλάτανο καθώς είχαν φτάσει τρεις βάρκες. Είδαμε τη μητέρα την ώρα που άλλαζε τα ρούχα της και της είπαμε ότι το μωρό πεινάει. Έδωσαν στο μωρό ένα μπιμπερό αλλά αυτό δεν ήθελε το γάλα. Το δοκίμασα στο χέρι μου και ήταν καυτό. Εκεί δίπλα είχε μια βρύση και κρύωσα εκεί το μπιμπερό και μετά το μωρό το ήπιε το γάλα»
*************************
«Όταν τον Νοέμβριο του 2015 επισκέφθηκε τη Συκαμνιά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, είχε συναντηθεί με μία από τις τρεις γιαγιάδες, τη γιαγιά Μηλίτσα, την οποία είχε συγχαρεί για ό,τι έκανε μαζί με τις δύο φίλες της. Τότε εκείνη, εκ μέρους και των άλλων δύο γιαγιάδων, του είχε απαντήσει: «Γιατί λες μπράβο γιέ μου; Τι έκανα;»
*********************


Η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της Λέσβου, με έκανε να θυμηθώ τα περιστατικά που την έφεραν στη δημοσιότητα και την ισχυρή εντύπωση και συγκίνηση που αισθάνθηκα τότε.
Εντυπωσιάστηκα κυρίως για τον αυθορμητισμό με τον οποίο προσέτρεξαν σε βοήθεια οι τρεις γυναίκες, χωρίς δεύτερες σκέψεις, γιατί ο ανθρωπισμός ήταν βίωμά τους, όχι δυστυχώς όπως συμβαίνει με τους σύγχρονους ανθρώπους, που συχνά δειλιάζουν, ή χειρότερα σκέπτονται ρατσιστικά και αδιαφορούν για τα πάθη των συνανθρώπων μας.
Η μητέρα μου που μεγάλωσε σε χωριό, σχολιάζοντας το περιστατικό, μου είπε ότι οι συγχωριανοί της, όπως θυμόταν, άσχετα από τις διαφορές που μπορεί να είχαν μεταξύ τους, όταν κάποιος, ντόπιος ή ξένος βρισκόταν σε ανάγκη βοηθούσαν με την καρδιά τους.
Κι εγώ μια τέτοια κοινωνία επιθυμώ για τη χώρα μου και θέλω να παραμείνω ευαίσθητος και ανθρωπιστής, γιατί έχω καταλάβει ότι οι συνθήκες ζωής καμιά φορά σκληραίνουν τους ανθρώπους και τους κάνουν απαθείς.

Ανώνυμος είπε...

Πάνω από τη Λουτρόπολη της Θερμής, στη Μυτιλήνη, βρίσκεται ο Λόφος των
Καρυών, που ονομαζόταν «Παναγία της Καρυάς», ενώ υπήρχαν διάσπαρτες
πελεκητές πέτρες και ευωδίαζε ο χώρος αυτός. Οι κάτοικοι άναβαν ένα καντήλι
σε έναν πρίνο και έκαναν μια φορά το χρόνο Λειτουργία τη Λαμπροτρίτη, από
πατροπαράδοτο έθιμο, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί.

Επίσης ο Λόφος αυτός φέρει από παράδοση και την ονομασία «Καλόγερος». Την
ονομασία αυτή την πήρε από μια υπερφυσική οπτασία. Αμέτρητα αξιόπιστα
άτομα, κατά καιρούς, έβλεπαν έναν καλόγερο να περιφέρεται στον τόπο αυτό,
πολλές φορές με ένα θυμιατήρι στο χέρι του. Και να χάνεται μέσα σε μια
λάμψη.

Και δεν ήταν μόνο χριστιανοί που είχαν δει τον καλόγερο αυτόν, αλλά και
Τούρκοι ακόμα. Το 1917 Τούρκοι άρχοντες που είχαν ελαιοκτήματα στο Λόφο των
Καρυών, είχαν αναθέσει στον αστυνόμο της Θερμής Ευστράτιο Σιταρά να
διαλευκάνει με αστυνομική έρευνα το μυστήριο αυτό. Μετά από λίγο διάστημα
οι ίδιοι διέκοψαν την έρευνα, διότι ο Αρήφ- Εφέντης δήλωσε ότι ήταν περιττό
να συνεχιστεί η έρευνα, γιατί «ιδίοις όμμασι» διαπίστωσαν ότι πρόκειται για
οπτασία υπερφυσική.

Στον ιερό αυτό τόπο των Καρυών βρισκόταν και το ελαιόκτημα του Τούρκου
άρχοντα Χασάν-Βέη, μέσα στο οποίο υπήρχε ένα ερημοκκλήσι στο όνομα της
Παναγίας. Διέθετε μόνο ένα γέρικο πρίνο και ένα σπασμένο μάρμαρο που το
χρησιμοποιούσαν ως Αγία Τράπεζα. Οι κάτοικοι της Θερμής από παράδοση
συνήθιζαν να ανεβαίνουν κάθε Λαμπροτρίτη και να κάνουν αυτή την πανηγυρική
λειτουργία, χωρίς να τους εμποδίζει διόλου ο Τούρκος ιδιοκτήτης του
κτήματος. Δεν έπαψαν δε να βλέπουν υπερφυσικά φαινόμενα οι Θερμιώτες και
ιδίως ποιμένες που έβοσκαν εκεί κοντά τα κοπάδια τους. Έβλεπαν να
καταυγάζεται το εκκλησάκι από ουράνιο φως πολλές φορές και άκουγαν μέσα από
αυτό υπερκόσμιες καμπάνες και ψαλμωδίες.

Υπάρχουν πολλές συγκινητικές αφηγήσεις αξιόπιστων ανθρώπων σχετικά με τον
ιερό τόπο των Καρυών. Επίσης υπήρχε η παράδοση ότι στον τόπο αυτό ζούσαν
κάποτε καλόγεροι, που τους σκότωσαν οι Τούρκοι, αλλά δεν είναι γνωστό ποια
εποχή. Κατ' άλλους υπήρχε γυναικείο Μοναστήρι πολλά χρόνια πριν από τους
καλόγερους που καταστράφηκε από αλλόφυλους. Τόσο λοιπόν η παράδοση, όσο και
οι αφηγήσεις εκείνων που είχαν γίνει αυτόπτες μάρτυρες των υπερφυσικών
φαινομένων στο Λόφο των Καρυών, έπεισαν τους κατοίκους της Θερμής να
αισθάνονται πως ο τόπος αυτός έχει θεϊκή χάρη, είναι ιερός. Μετά τη
μικρασιατική καταστροφή, το τούρκικο ελαιόκτημα περιήλθε στην προσφυγική
οικογένεια Μαραγκού και για να εκτελέσουν ένα τάξιμο της μητέρας τους
Αγγελικής, ζήτησαν την άδεια από το Μητροπολίτη κ. Ιάκωβο για να κτίσουν
ένα Εκκλησάκι.

Κατά την εκσκαφή των θεμελίων, στις 3 Ιουλίου 1959, οι εργάτες με
επικεφαλής το Δούκα Τσολάκη, βρήκαν μια πέτρα, η οποία, όταν πήγαν να τη
βγάλουν, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, σαν να είχε
τοποθετηθεί σκόπιμα και τέλος σταματούσε επάνω σε μια πλάκα. Κάτω βρήκαν
έναν τάφο, μέσα στον οποίο υπήρχε ανθρώπινος σκελετός που ευωδίαζε, ενώ η
κεφαλή ακουμπούσε σε στρογγυλή πέτρα σαν προσκέφαλο. Απείχε όμως έως
τριάντα εκατοστά από το σώμα και έλειπε η κάτω σιαγόνα. Στο στόμα υπήρχε
κεραμίδι βυζαντινής εποχής, όπου ήταν χαραγμένος ένας Σταυρός. Τα χέρια
ήταν σταυρωμένα στο στήθος. Αμέσως ειδοποιήθηκαν ο εφημέριος του χωριού π.
Ευθύμιος Τσόλος, η Ιερά Μητρόπολη και ο αρχαιολόγος κ. Χαριτωνίδης, γιατί
εκτός από τον τάφο, βρέθηκαν και μερικά εκκλησιαστικά μάρμαρα βυζαντινής
εποχής. Ο αρχαιολόγος διαπίστωσε ότι ο χώρος αυτός ήταν αρχαιολογικός και
απαγόρευσε να σκάψουν ξανά σε ακτίνα εκατό μέτρων, ούτε ακόμα και τις ρίζες
των ελαιοδέντρων.

Ανώνυμος είπε...

Από την ημέρα της εύρεσης του τάφου του αγνώστου νεκρού, άρχισαν εδώ να
συμβαίνουν καταπληκτικά υπερφυσικά φαινόμενα που άφησαν έκπληκτους τους
εργάτες. Ο Δούκας Τσολάκης μάζεψε τα οστά και τα τοποθέτησε πρόχειρα μέσα
σε ένα σακί. Στην προσπάθειά του όμως να μετακινήσει το σακί με τα οστά,
στάθηκε αδύνατο λόγω υπερβολικού βάρους. Ανεξήγητοι κρότοι ακούγονταν μέσα
από τα οστά, που ευωδίαζαν θυμίαμα. Δύο δε από τους εργάτες, ο Λεωνίδας
Σιδεράς που κλώτσησε το σακί ένιωσε να μουδιάζει όλο του το πόδι και ο
Δούκας Τσολάκης που χωρίς ευλάβεια πήγε να το σηκώσει έμεινε ακίνητο το
χέρι του μην μπορώντας να κινήσει το σακί που ήταν ασήκωτο, ως τη στιγμή
που σκέφθηκε έντρομος να κάνει το σημείο του Σταυρού. Είχαν προσκαλέσει τον
Ιερέα για ένα Τρισάγιο κι εκείνος απάντησε: «Τι να μνημονεύσω, αφού δεν
ξέρω ποιος είναι και ποιο είναι το όνομά του;» Τη νύχτα παρουσιάστηκε ο
Άγιος στον Ιερέα και σε διάφορα άλλα πρόσωπα και είπε πως ονομάζεται Ραφαήλ
και κατάγεται από τη νήσο Ιθάκη. Παρουσιαζόταν σε μικρούς και μεγάλους
άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ευσεβείς και ασεβείς ακόμα, πότε σαν Ιερωμένος,
πότε με άμφια ανωτέρου Κληρικού και πότε σαν απλός Μοναχός. Πολλές φορές
την ίδια νύχτα πολλά άτομα, χωρίς να έχουν σχέση μεταξύ τους, έβλεπαν το
ίδιο όνειρο. Τους έλεγε: «Είμαι ο Οσιομάρτυς Ραφαήλ, τα οστά που βρέθηκαν
στις Καρυές είναι δικά μου. Μαρτύρησα από τους Τούρκους στις 9 Απριλίου
1463. Είμαι ο καλόγερος που έβλεπαν τόσα χρόνια». Και τα οράματα
συνεχίζονταν...

Έπειτα από το θαύμα που είδε ο Τσολάκης με το σακί που είχε κολλήσει στη γη
και που τον ανάγκασε να κάνει το Σταυρό του, πάλι επέμενε στην ολιγοπιστία
του. Και τούτο έγινε από Θεία οικονομία για να πρωτοφανερωθούν τα θαύματα
σε έναν ολιγόπιστο, ο οποίος ήταν πολύ δυνατά προσκολλημένος στην
ολιγοπιστία του, ώστε να βεβαιωθεί τρανότερα η αλήθεια των θαυμάτων και η
δύναμη του Θεού.

Ανώνυμος είπε...

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία και άρχισαν να χορεύουν και να πανηγυρίζουν
όπως κάθε Λαμπροτρίτη, σηκώθηκε και ο Τσολάκης να χορέψει με ένα φίλο του.
Εκεί λοιπόν που χόρευε κουφάθηκε, δεν άκουγε τη μουσική, έπαψε να χορεύει
και άρχισε να τρέχει προς το κάτω μέρος του λόφου. Του φάνηκε ότι κάποιος
τον κυνηγούσε. Εκεί που έτρεχε, ένιωσε ότι τον έσπρωξε κάποιος και είπε
θυμωμένος: «Ποιος με έσπρωξε;» Γυρίζοντας να δει ποιος ήταν, βλέπει έναν
Ιερέα ψηλό και του λέει θυμωμένα: «Άπιστε, δυο μήνες δουλεύεις εδώ και
συνεχώς κοροϊδεύεις και σήμερα ακόμα από το πρωί τα οστά μου κοροϊδεύεις.»
Ο Τσολάκης έπεσε κάτω σαν παράλυτος και ένιωσε φοβερούς πόνους στα χέρια
του, σαν να τον κεντούσαν με μια μικρή λόγχη. Έκλαιγε σαν παιδί και
παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρέσει για την απιστία του. Έλεγε: «Αν
υπάρχεις Παναγία μου, έλα να με σώσεις. Αν δεν λυπάσαι εμένα τον αμαρτωλό,
λυπήσου τα παιδιά μου». Εκεί που έκλαιγε, παρουσιάστηκαν μπροστά του δύο
σκιές, μια ηλικιωμένη και μαυροφορεμένη και μια νέα με γαλάζιο φόρεμα. Και
η ηλικιωμένη είπε στον Καλόγερο: «Φθάνει πια». Έπειτα κατάλαβε ο Τσολάκης
ότι μαζεύτηκε πολύς κόσμος από πάνω του. Τα μάτια του δεν μπορούσε να τα
ανοίξει. Έλεγε ότι τον επέπλητταν οι δύο Αγίες για την απιστία του και ότι
αισθανόταν ασήκωτος, βαρύς σαν μολύβι. Ωστόσο τον έβαλαν επάνω σε μια σκάλα
για να τον μεταφέρουν στην Εκκλησία, αλλά αληθινά ήταν ασήκωτος, γιατί
ένδεκα άντρες με δυσκολία μπόρεσαν να τον σηκώσουν. Έλεγε δε ότι οι δύο
Αγίες ήταν η Παναγία και η Αγία Παρασκευή και ότι του έλεγαν ότι θα μείνει
τρεις μέρες παράλυτος για σωφρονισμό και μετάνοια και ότι πρέπει να φορέσει
μαύρο πουκάμισο, να νηστεύσει και να κοινωνήσει, να ανεβαίνει δε σαράντα
μέρες στην Εκκλησία να ανάβει τα καντήλια. Αυτά τα εξομολογήθηκε στον Ιερέα
κλαίγοντας. Κατόπιν τον μετέφεραν στο σπίτι του. Μετά από τρεις ημέρες
ανακουφίστηκε λίγο και μετά δεκαπέντε μέρες έγινε εντελώς καλά. Νήστεψε και
μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων έπειτα από είκοσι επτά χρόνια που ήταν
ακοινώνητος.

Κατάπληξη πραγματική προκάλεσε σε όλο το χωριό το πάθημα του Τσολάκη. Δεν
μπορούσαν να το εξηγήσουν οι άπιστοι και κατέφευγαν στις ειρωνείες. Εκείνος
όμως ατάραχος τους απαντούσε: «Ήμουν πιο άπιστος από εσάς, το ξέρετε καλά.
Εκείνο όμως που δεν πίστευα το είδα με τα μάτια μου. Πάει, τέλειωσε,
υπάρχει Θεός και Άγιοι».

Με εκτίμηση,
κωνσταντινα καρλου

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμος Ο/Η Κωνσταντίνος Παπαγιαννόπουλοσ είπε...
Ο παππούς μου πριν λίγο καιρό μου είπε μια ιστορία σχετικά με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν πίστευε. Μια μέρα αυτος αποφάσισε να πάει στον Άγιο Παίσιο και έτσι έγινε. Ετοίμασε την βαλίτσα του και κατευθυνότανε προς το Άγιο Όρος για να τον ακούσει και να τον συμβουλευτεί.Μόλις έφτασε στο Άγιο Όρος ρώτησε κάποιους ιερείς από μία μονή που είναι η καλύβα του Άγιου Παίσιου και αυτοί τον οδήγησαν στην καλύβα του. Χτύπησε το πορτόνι της αβλής του και βγήκε ο Άγιος εξω φωνάζοντας το όνομά του και λεγοντάς του να περάσει μεσα. Αυτός ξαφνιάστηκε. Μπήκε μέσα στην καλύβα του και κάθισε. Τότε του είπε ο Άγιος γιατί δεν πιστεύεις. Άυτός τότε έχασε τα λόγια του. Του λέει τοτε ο Άγιος μην πεις τίποτα και να ξέρεις ότι ο Χιστός δεν θα σε αφήσει ποτέ και εκείνη την στιγμή του έδωσε ένα φιλακτό. Τότε έφυγε ο άνθρωπος αυτός, και πράγματι στην ζωή του ειχε λαμπρον μέλλον. Πήρε το πτυχίο του στην ιατρική, έγινε ενας από τους καλύτερους γιατρούς αλλα και από τους καλύτερους χριστιανούς και από τότε που κοιμήθηκε ο Άγιος το φιλακτό μυρίζει λιβάνι.

Σάββατο, 19 Ιανουαρίου 2019 - 10:44:00 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

η υπόθεση της Dr. Mary Neal
η ιστορία μιας γυναίκας που πίστεψε στον Θεό

Η Dr. Mary Neal παγιδεύτηκε κάτω από το νερό κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής με καγιάκ το 1999, όταν το σκάφος της αναποδογύρισε. Η ίδια δε μπορούσε να αναπνεύσει για περίπου 15-25 λεπτά. Στο διάστημα αυτό λέει ότι ήρθε κοντά στο θάνατο και ένιωσε την παρουσία του Θεού, του Χριστού και των αγγέλων. Ο Θεός –όπως υποστηρίζει- τής αποκάλυψε ότι η οικογένειά της θα βίωνε μια τραγωδία στο μέλλον και πως θα χρειαζόταν τη βοήθειά της για να την ξεπεράσει. Ο 9χρονος -τότε- γιος της θα πέθαινε. Δεν έμαθε όμως το πότε, πού ή το πώς.

Δέκα χρόνια μετά ο 19χρονος Willie σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Η Mary είναι πεπεισμένη ότι ο Χριστός τη βοήθησε να επιζήσει κάτω από το νερό. Όταν τη συνέφεραν οι διασώστες είχε δύο σπασμένα πόδια και εμφάνισε επιπλοκές στους πνεύμονες. Έμεινε ένα μήνα στο νοσοκομείο και έξι εβδομάδες σε αναπηρικό καροτσάκι. Το 2012 έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «To Heaven And Back».

Αλέξης Καράμπελας Γ'3

Ανώνυμος είπε...

Λένε πως αν μπορείς να κάνεις έστω και μια πολύ μικρή πράξη για το καλού του συνανθρώπου σου να τη κάνεις.Με αφορμή την παραπάνω πρόταση θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για την επίσκεψη μας στο Άσυλο Ανιάτων με την Κ.Ζευγαρα.Στο Άσυλο λοιπόν πήγαμε για να τραγουδήσουμε,μοιράσουμε χυμούς αλλά και χαρτομάντιλα στους ανθρώπους που ζουν εκεί λόγο κάποιας ιδιαίτερης ασθένειας.Βασικα πήγαμε για να τους μοιράσουμε χαρά και αγάπη... Πραγματικά ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες που έχουμε ζήσει.Η επισκεψη αυτή μας άγγιξε και μας έκανε να δούμε και μια άλλη πλευρά της ζωής.Μπορει να μην προσφέραμε κάτι χρήσιμο όπως ρουχαυ ή λεφτά αλλά τα χαμόγελα που είδαμε τριγύρω μας όταν τραγουδούσαμε μας ήταν αρκετό για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ήτανε για αυτούς. Προσωπικά δεν θα ξεχάσουμε την φράση μιας γιαγιάς που μας είπε "Μου ανοίξατε την καρδιά χιλιεςυ φορές" ήταν πολύ συγκινητικό και κάθε φορά που το σκεφτόμαστε χαιρόμαστε...Οι ευχές και τα καλά λόγια που ακούσαμε δεν τα φαντάζεται κανείς. Μόλις φύγαμε από εκεί ήμασταν όλοι γεμάτοι από έντονα συναισθήματα που ίσως δεν είχαμε ξανά νιώσει.Αν θέλαμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από όλα αυτά θα ήταν πως τελικά κατανοήσαμε πως ακόμα και η ελάχιστη πράξη που μπορείς να κάνεις για τον αλλον είναι πολύ σημαντικη-σπουδαια και είναι καλό να βοηθάς τους συνανθρώπους σου ειδικά όταν το έχουν ανάγκη και όχι να τους αγνοείς και να μην νοιάζεσαι για αυτούς

Η μαθήτριες Σταυρούλα και Νεφέλη

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο αναφέρεται σε έναν από τους συγχρονότερους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας , τον προσωπικά κορυφαίο κατ' εμέ.

Ο Γέρων Παΐσιος ξεχωρίζει και για ένα στοιχείο του βίου του· την υπερβολική του άσκηση, αγρυπνία, νηστεία, ανυποχώρητη προσευχή, η οποία δεν μειώθηκε ούτε από το πλήθος όσων κατέφευγαν σ’ αυτόν κατά συρροή για βοήθεια, ούτε από τις ασθένειες οι οποίες, ιδιαιτέρως στο τέλος της ζωής του, τελειοποίησαν και ολοκλήρωσαν ακουσίως την προηγουμένη εκούσια άσκησή του. Βεβαίως, το ότι η άσκηση αυτή έγινε γνωστή και σ’ εμάς, φανερώνει και τη βαθειά του ταπείνωση - εμφανή και στην υπόλοιπη διαγωγή του άλλωστε - εφ’ όσον η ταπείνωση είναι η μόνη ασάλευτη κρηπίδα και σφραγίδα της αγιότητος. Η θαυμαστή ζωή του Γέροντος Παϊσίου, την οποία οδήγησε στο φως η αγάπη του Χριστού για το πλήρωμα της Εκκλησίας Του, επακριβώς βαίνει επί τα ίχνη των παλαιών Αγίων, σε όλες της τις φανερώσεις· στην με απόλυτη υπακοή και εκκοπή θελήματος απαρχή της μοναχικής ζωής στο Κοινόβιο, την σε απόλυτη άσκηση και ησυχία  τελείωση της προσευχής (όσον είναι δυνατόν ανθρώποις), την καθοδήγηση άλλων ψυχών και την ίδρυση «φροντιστηρίων της αρετής» - Μοναστηρίων, στην πνευματική κατάρτιση πνευματικών οδηγών κοσμημένων με ανάλογα εκείνου χαρίσματα, στη διόραση και προόρασή του, στο χάρισμα των ιαμάτων, στη με ζήλο υπεράσπιση της Ορθοδοξίας έναντι των αιρέσεων και βλασφημιών, στη θεοπειθή αγαπητική προσευχή υπέρ του κόσμου όλου, της επιγείου πατρίδος του και εκάστης ψυχής, στο χάρισμα της παρακλήσεως και της απλότητος, αλλά και στη γενική συνείδηση της
Εκκλησίας, ήδη ενώ ζούσε, ότι είναι άγιος κατά το υπόδειγμα των αρχαίων ασκητών.

Με εκτίμηση,
ο μαθητής σας
Θεοφάνης Κασκαούτης

Ανώνυμος είπε...

Πριν λίγους μήνες, οι τρεις μας ,αποφασίσαμε με αφορμή ενα γεγονός που μας συγκλόνισε να καταβάλουμε και εμείς την αγάπη μας και την βοήθειά μας για να στηρίξουμε τα παιδια της ηλικίας μας, μέσω μιας δωρεάς. Το σχεδιάζαμε πολύ καιρό μα όλο το αναβάλαμε ώστε να έχουμε περισσότερα πράγματα να δώσουμε. Ώσπου τελικά το αποφασίσαμε, έχοντας μαζέψει τα απαραίτητα να πάμε στο ίδρυμα να δώσουμε τα πράγματα στα παιδιά. Κούκλες, επιτραπέζια, παλιά ρούχα που βρίσκονταν σε καλή κατάσταση και κάποια τρόφιμα ήταν κάποια απο αυτα που δώσαμε. Η κάθε μια από εμάς είχε ξεχωρίσει τι ήθελε να δωρήσει και στο τέλος τα βάλαμε όλα μαζί ώστε να τα πάμε. Όταν επιτέλους εϊχε έρθει η ημέρα είμασταν όλες τόσο χαρούμενες και περίμεναμε πώς πώς να μοιράσουμε αυτα που είχαμε μαζέψει. Μπαίνοντας στο ίδρυμα η αίθουσα ήταν γεμάτη απο τα χαμόγελα των παιδιών. Χαρήκαμε πάρα πολύ βλέποντας τα χαμόγελα τους την ώρα που μοιράζαμε τα παιχνίδια. Ήταν μια απλή πράξη αγάπης για την οποία είμασταν πολυ ευτυχισμένες να είμαστε μέρος της

Οι μαθήτριες σας απο το 17ο Γυμνάσιο Πάτρας
Παπακωνσταντοπούλου Ελένη
Ντακόλια Σήλια
Καφέλα Ζωή

Ανώνυμος είπε...

Πάτρα,26/01/19 Όταν μας αναθεσατε αυτο το θέμα τότε εγώ θυμήθηκα το θλιβερό γεγονός όπου μας συγκλόνισε όλους,τη φωτιά στο Μάτι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε αυτές τις μαύρες ημέρες όπου διένυσαν πολλοί άνθρωποι, αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η αλληλεγγύη και η συμπόνια του κόσμου, όπου έδωσε απλόχερα ότι μπορούσε. Παρά πολλοί εθελοντές εργάζονταν ακατάπαυστα στην πρωτη γραμμη,όλοι οι πολίτες είχαν σπεύσει στο δημαρχείο της Ραφήνας για να προσφέρουν ρούχα ,τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Επίσης θέλω να αναφέρω και την υποστήριξη των άλλων χωρών όπου και αυτοι έμειναν στο πλευρό της Ελλάδας την στιγμή που την χρειαζόταν. Επιπλέον και παρά πολλοί πνευματικοί άνθρωποι που ασκούν επιρροή μέσω των social media έλεγαν σε όλους να προσεύχονται για την Ελλάδα αλλά και έδιναν χρήσιμες πληροφορίες ώστε να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους με το δικό τους τρόπο .Έτσι λοιπόν είχε δημιουργηθεί ένα κύμα αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο .Το συμπέρασμα είναι ότι αν ενωθούν όλοι οι άνθρωποι θα καταφέρουν παρά πολλά πράγματα και ότι με την βοήθεια, την αγάπη και την συμπόνια προς τους άλλους ο κόσμος θα γίνει καλύτερος...

Μαριτινα Νιφοροπουλου

Ανώνυμος είπε...

Όπως όλοι γνωρίζουμε τα Χριστουγεννα είναι μια γιορτή αγάπης καλοσύνης και συμπόνιας. Όλοι προσφέρουμε δώρα στους αγαπημένους μας ανθρώπους και τρώμε όλοι μαζί.Τι γίνεται όμως με αυτούς που λείπουν από κοντά μας αλλά και με τα παιδιά που βρίσκονται σε κάποιο ίδρυμα; Φέτος η γυναικεία ομαδα ποδοσφαίρου Ατρόμητος Ζαρουχλεΐκων που συμμετέχω εδω και δύο χρόνια διοργάνωσε ένα Τουρνουά με την βοήθεια της γυναικείας ομάδας της Νικη Προαστείου και του Ίκαρου Πετρωτού με σκοπό την συγκέντρωση ρούχων παιχνιδιών και Τροφίμων για το ίδρυμα "Κιβωτός της Αγάπης"και το σχολείο ειδικής αγωγής "Η Μέριμνα".Το τουρνουά στέφθηκε με επιτυχία καθώς συγκεντρώθηκαν περίπου 100 σακούλες με τρόφιμα,ρούχα και παιχνίδια που μοιράστηκαν στα δύο ιδρύματα. Χαιρομαι πολυ που πήρα μέρος σε όλο αυτό και ήμουν τυχερή που κατάφερα να βρίσκομαι στα ιδρύματα και να βοηθήσω στην μεταφορά των πραγμάτων αλλά πιο πολύ χάρηκα που μπόρεσα και ένιωσα όλη αυτή την αγάπη και την ζεστασιά που μας έδειξαν. Ακόμα ήμουν ευγνώμων που μπόρεσα και ήρθα πιο κοντά με τα παιδιά και βίωσα αυτήν την κατάσταση. Επαιξα μαζί τους, τα αγκάλιασα, μου είπαν ιστορίες, γελάσαμε και τραγουδήσαμε. Ηταν κάτι που σίγουρα δεν θα ξεχάσω και θα ηθελα ευχαρίστως να ξαναβρεθώ σε αυτήν την θέση.
Η μαθήτρια σας Χαρά Μερτή♡
|17ο Γυμνάσιο Πατρών|

Ανώνυμος είπε...

Ένα γεγονός το οποίο πραγματικά με συγκλόνισε είναι κάποιες πράξεις μιας κοπέλας η οποία ζούσε στο διαμέρισμα κάτω από το δικό μου. Ήταν Φιλολογος και η ίδια τα έβγαζε δύσκολα πέρα διότι έκανε πολύ λίγα ιδιαίτερα. Την περίοδο των Χριστουγέννων παρατήρησα την συγκεκριμένη κοπέλα να κουβαλάει καθημερινά τεράστιες κούτες στο αυτοκίνητο της. Όταν την ρώτησα τι τις κάνει τόσες κούτες μου απάντησε ότι ήταν παλιά παιχνίδια και τρόφιμα τα οποία τα πήγαινε σε οικογένειες και παιδιά που το είχαν ανάγκη. Όταν τη ρώτησα για πιο λόγο το κάνει αυτό μου απάντησε επειδή ο Χριστός είχε πει ότι εάν έχεις δυο χιτώνες δίνεις τον ένα. Εγώ αμέσως της απάντησα ότι δεν έχει και τον ένα θέλει να δώσει και αυτόν, και μου είπε ότι αυτά τα άτομα το χρειάζονταν περισσότερο από αυτή. Ένιωσα τόσο χαρούμενη όταν κατάλαβα ότι υπάρχουν τόσο καλόκαρδοι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη που έχουν τόσα λίγα και δίνουν τόσα πολλα.
Μαρία-Αργυρώ Παουλινο Γ4
11ο Γυμνάσιο Πατρών

Ανώνυμος είπε...

Ένα γεγονός το οποίο με συγκλόνησε ήταν όταν μου διηγήθηκε η 21χρονη πλέον ξαδερφή μου, με τον Άγιο Λουκά τον ιατρό της Κριμαίας. Πριν 2 χρόνια, καθώς ήταν η περίοδος των Πανελληνιακών εξετάσεων, παρουσιάστηκε σε αυτήν ένα πρόβλημα στο στομάχι. Επισκέπτηκε τον γιατρό όμως της έδωσε λάθος αντιβίωση και έτσι ο πόνος δυνάμωνε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σταθεί όρθια από τον πόνο. Η γιαγιά της, της έδωσε μια εικόνα του Αγίου Λουκά. Δεν τον ήξερε η ίδια και έτσι φρόντισε να διαβάσει και να μάθει τα πάντα για αυτόν. Ο πόνος γινόταν όλο και πιο μεγάλος και άρχισε να παρακαλάει τον Άγιο, τοποθετώντας την εικόνα του στο σημείο που πονούσε, ώστε να την βοηθήσει να σταματήσει. Μετά από λίγη ώρα σηκώθηκε και μπορούσε πλέον να σταθεί όρθια χωρίς καμία ενόχληση. Επισκέφθηκε την Ιερά Μονή της Παναγίας Δοβρά της Βέροιας όπου βρίσκονται τα λείψανα του Αγίου και στη συνέχεια είχε επιτυχία και στις Πανελλήνιες. Από εκείνη την ημέρα και μετά κατάλαβα πως αν υπάρχει επιθυμία και πίστη στους Αγίους, πόσο μάλλον στον Θεό, να είσαι σίγουρος πως θα το αισθανθείς και θα τους γνωρίσεις.

Η μαθήτριά σας Ελισάβετ Ταμαζασβίλι
|17ο Γυμνάσιο Πάτρας|

Ανώνυμος είπε...

Ευαγγελία Σπυροπούλου
Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν άνθρωποι, οι οποίοι, χάρη στην έμπρακτη αγάπη και τη βοήθεια που προσέφεραν στους συνανθρώπους τους, έγιναν Άγιοι. Ένας σχετικά σύγχρονος άγιος για τον οποίο πιστεύω αξίζει να αναφερθούμε είναι ο Όσιος Νικηφόρος ο οποίος γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιωνα.Σε μικρη ηλικια προσβληθηκε απο νοσο του χανσεν γνωστη ως λεπρα. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Για να αποφύγει τον περιορισμό του στη Σπιναλόγκα έφυγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Από εκεί, με την προτροπή ιερέων της ελληνικής κοινότητας πήγε στη Χίο όπου έζησε ως μοναχός στο ιστορικό λεπροκομείο του νησιού, γνωστό από τους Μεσαίους Χρόνους ως Λωβοκομείο. Όταν αυτό έκλεισε το 1959, μεταφέρθηκε στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Πιστεύεται ότι έκανε πολλά θαύματα εν ζωή και μετά θάνατον. Ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους.  Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν εγόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία. Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, εδιηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος. Το πρόσωπο του, πού ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο πού έλεγε: «Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομα Του».
Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν.

Ανώνυμος είπε...

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ειναι ο Μέγας Βασίλειος.Ο Μέγας βασίλειος ήταν Έλληνας επίσκοπος της Καισαρείας στην Καππαδοκία, Μικρά Ασία (στη σημερινή Τουρκία). Ήταν σημαίνων θεολόγος που υποστήριξε το Σύμβολο της Πίστεως και αντιτάχθηκε στις αιρέσεις της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και του Αρειανισμού. Επίσης, ήταν Πατέρας της Εκκλησίας και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, που θεωρούνται προστάτες της παιδείας.Στον εκκλησιαστικό τομέα, ως επίσκοπος πλέον, ο Βασίλειος αντιμετώπισε την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Ομοιανισμό (ρεύμα του Αρειανισμού), όντας σε επιστολική επικοινωνία με το Μέγα Αθανάσιο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Πάπα Ρώμης Δάμασο.Η όλη του δραστηριότητα επιφέρει τη βαθμιαία αναγνώρισή του ως κοινού έξαρχου ολόκληρου του ασιατικού θέματος της Αυτοκρατορίας.Έργο ζωής και σημαντικό σταθμό στην πορεία του, αποτελεί η ίδρυση και λειτουργία ενός κοινωνικού φιλανθρωπικού συστήματος, του Πτωχοκομείου ή Βασιλειάδας. Εκεί διοχετεύει όλη την ποιμαντική του ευαισθησία, καθιστώντας την πρότυπο κέντρου περίθαλψης και φροντίδας των ασθενέστερων κοινωνικά ατόμων. Ουσιαστικά η Βασιλειάδα υπήρξε ένας πρότυπος οίκος για τη φροντίδα των ξένων, την ιατρική περίθαλψη των φτωχών άρρωστων και την επαγγελματική κατάρτιση των ανειδίκευτων. Καθίσταται η μήτρα ομοειδών οργανισμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες επισκοπές και στάθηκε η σταθερή υπενθύμιση στους πλουσίους του προνομίου τους να διαθέτουν τον πλούτο τους με έναν αληθινά χριστιανικό τρόπο.
Ο μαθητής σας,
Κλεομένης Λαγκαδινός

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Η λίστα ιστολογίων μου

Snap Shots

Get Free Shots from Snap.com