Μιλώ για τα παιδιά μου...

Πέρασαν τόσα χρόνια που δε θυμάσαι πια. Ή προσπαθείς να μη θυμάσαι. Μέχρι που ακούς ένα τραγούδι και οι μνήμες έρχονται να σου θυμήσουν ότι υπήρξες παιδί μεταναστών ή ίσως και Μάνα που αναγκάστηκε ν αφήσει τα παιδιά της σε γιαγιά ή σε αδελφή στην πατρίδα... Πόσα δάκρυα χύθηκαν και από τις δυο πλευρές; Πόσα αντίο ειπώθηκαν,πόσες αγκαλιές στερήθηκες, πόση αγάπη είχες να δώσεις μα δε βρήκε προσανατολισμό; Κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να σε νιώσει παρά μόνο αν υπήρξε παιδί ή γονιός. Κι εγώ υπήρξα ένα τέτοιο παιδί...
Το αφιερώνω σε όλες τις οικογένειες μεταναστών, ελλήνων και ξένων! Ποτέ ξανά δάκρυα χωρισμού.