You can find Calcutta, everywhere...

Imagine there's no heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky

Imagine all the people
Living for today...

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too

Imagine all the people
Living life in peace...

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man

Imagine all the people
Sharing all the world...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one

Την άλλη φορά θυμήσου!

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καβγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο
R.RUSSEL

Τα παιδιά διεκδικούν σεβασμό, αγάπη και επικοινωνία. Εμείς ανταποκρινόμαστε ανάλογα;

οι απαντήσεις δόθηκαν αυθόρμητα από μαθητές της Γ Γυμνασίου, στα πλαίσια μιας βιωματικής άσκησης. Η ανωνυμία αποτελεί προϋπόθεση για την ανάδυση επιθυμιών αλλά και βαθύτερων σκέψεων.
Θέλω...


ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΠΩΣ ΚΑΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ
ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ
ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ
ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ
ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ
ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΥΓΙΗΣ
ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ ΟΛΟΙ
ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ
ΝΑ ΖΗΣΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ
ΙΣΟΤΗΤΑ
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
ΝΑ ΖΗΤΑΝΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ
ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΑΘΗΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΟΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΣΥΧΙΑ
ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ
ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΟΥ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΑΔΙΚΟΥΝ
ΝΑ ΕΧΩ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ
ΝΑ ΜΕ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ
ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ






Δε θέλω...



ΝΑ ΧΑΣΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΝ
ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ
ΝΑ ΜΕ ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ
ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΑΣΧΗΜΑ
ΝΑ ΔΑΚΡΥΖΩ
ΝΑ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΥΝ
ΝΑ ΧΑΛΑΩ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΑΤΙ ΑΝΟΗΤΟ
ΝΑ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ
ΝΑ ΜΕ ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ
ΝΑ ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΤΑΝ ΠΩ ΚΑΤΙ ΛΑΘΟΣ
ΚΑΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΦΑΣΑΡΙΑ
ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ
ΝΑ ΜΕ ΒΡΙΖΟΥΝ
ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΒΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
ΝΑ ΒΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ
ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΟΣΠΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ
ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΙ
ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΑΡΡΟΣ
ΝΑ ΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ
ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΟΥ
ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΠΟΔΙΑ
ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

Σπρωγμένος από ένα πλήθος κουρασμένο και καταπονημένο,
Έφτασε οο Χριστός στο μέγαρο του Ο.Η.Ε.
Είχε το πολύ χλωμό πρόσωπο του ανέργου,
Το αβέβαιο βήμα του πρόσφυγα,
Τους κυρτωμένους ώμους του ανθρακωρύχου,
Τη ματωμένη καρδιά του νέου.


Δεν ήταν συστημένος από κανένα.
Μονάχα τα δάκρυα των ταπεινών τον έκαναν να προχωρεί.
Χτυπά την πόρτα. Αλλά γι αυτόν υπήρχε το <<βέτο>>.
Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι. Τον άφησαν μόνο Του.
Στο κατώφλι του πολιτισμένου κόσμου βρήκε τη βαρβαρότητα.


Διάβασε σε μια πινακίδα:
<>. Και κυριεύτηκε από συμπόνια.
Από κάτω ήταν γραμμένα:
<<Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ειρήνη>>,
αλλά μια χήρα πολέμου Του λέει πως κανείς δεν τη σκέφτεται.
<<Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία>>,
αλλά ένας Κύπριος άρχισε να κλαίει.
<<Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στη δικαιοσύνη>>,
αλλά τότε ακούστηκαν οι φωνές των εξόριστων, των αδικούμενων.
Και ο Χριστός ξανακατέβηκε τα σκαλοπάτια του γυάλινου μεγάρου.
Όταν το πλήθος του ζήτησε τα αποτελέσματα της επίσκεψής Του
ο Χριστός άπλωσε τα χέρια:
ήταν ακόμα σταυρωμένος,
σαν τη Μεγάλη Παρασκευή.


Τότε το πλήθος διαλύθηκε.
Έβρεχε
Και ο Χριστός έμεινε κάτω από τη βροχή, όπως τόσοι άλλοι.
Μόνος και πικραμένος…

Πιέρ Τορρεζίν