<<Τι είναι η αγάπη, αδερφοί μου; μας έλεγε κι ανοιγοκλειούσε τα χέρια του σα να θελε να μας αγκαλιάσει· τι είναι η αγάπη, αδερφοί μου; δεν είναι μονάχα συμπόνια μήτε καλοσύνη· στη συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει· στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται· μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν· το εγώ κι εσύ αφανίζουνται · αγαπώ θα πει χάνουμαι>>
Καζαντζάκης Ν. Ο Φτωχούλης του Θεού
Θα πλησίαζε Πάσχα σε λίγες μέρες κι εμείς αδημονούσαμε να προαναγγείλουμε τη χαρά της Αναστάσεως. Ποιος μπορεί να συγκρατήσει τις καρδιές, όταν αυτές έχουν ήδη αποφασίσει;
18 Απρίλη 2019, 25 μαθητές του Γ2, του 11ου Γυμνασίου Πατρών, 25 ταχυδρομικά περιστέρια της Αγάπης του Χριστού και δυο συνοδοί, πετάξαμε για το Άσυλο Ανιάτων Πατρών, να δώσουμε αυτό που έχει ο καθένας στην καρδιά του, λίγο από το περίσσσευμα της αγάπης του.
Προσφέραμε τα δώρα μας, ευχηθήκαμε Καλό Πάσχα,
περιηγηθήκαμε στους θαλάμους,
γνωριστήκαμε,
τραγουδήσαμε με όλη τη δύναμή μας για να δηλώσουμε την παρουσία μας ακόμη και σ αυτούς που ζουν βυθισμένοι στην άνοια, μόνοι...
Ήταν η πρώτη φορά.
Πάντα υπάρχει αυτή η πρώτη φορά, που θα τη θυμάσαι, γιατί είσαι μόλις 15 χρονών και τον πόνο δεν τον είχες νιώσει, ούτε την αρρώστια, ούτε τη μοναξιά της ζωής που δεν έζησες.
<<Συμπόνια · στη συμπόνια είναι δυο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει·στην καλοσύνη είναι δυο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται· μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν· το εγώ κι εσύ αφανίζουνται · αγαπώ θα πει χάνουμαι>>
Τα λόγια του Καζαντζάκη ηχούσαν ξανά και ξανά, όταν έβλεπα μάτια δακρυσμένα και χέρια να γίνονται μια μεγάλη αγκαλιά, έτοιμα να αγκαλιάσουν όλον τον κόσμο.
μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δυο και γίνουνται ένα, δεν ξεχωρίζουν· το εγώ κι εσύ αφανίζουνται · αγαπώ θα πει χάνουμαι>>
Ευχαριστώ από καρδιάς τους μαθητές μου γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία, να ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο!
Χριστός Ανέστη!
