ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

Αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος σε όλους τους γονείς, τους μαθητές και τις μαθήτριες του 21ου, 22ου, 12ου,4ου, 2ου Εσπερινού Γυμνασίου, 1ου ΕΠΑΛ, 6ου ΕΠΑΛ, , 2ου Λυκείου Πατρών, του Γυμνασίου και Λυκείου Κλειτορίας , του Γυμνασίου Ψωφίδας, Λακκόπετρας και Σαγαιίκων,του 6ου , του 17ου,του 11ου ,του 18ου Γυμνασίου Πατρών,του Γυμνασίου Λάππα, του 16ου Γυμνασίου Πατρών κκαι από φέτος του 2ου Γυμνασίου Παραλίας και του ΕΠΑΛ Παραλίας!


Αγαπημένοι μου μαθητές και γονείς, εδώ θα ενημερώνεστε για τις δραστηριότητες που θα πραγματοποιούμε στο πλαίσιο του μαθήματος των Θρησκευτικών καθώς και για άλλα πολλά θέματα που μας αφορούν.

Η Θεολόγος σας
Σταυρούλα Ζευγαρά















Σελίδες

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Είδα πώς η αγάπη, μπορεί να κλειστεί σε μια αγκαλιά...





Με τη μουσική όλα γαληνεύουν... κλίκαρε, στο αφιερώνω!

Την περασμένη Τετάρτη, αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη...


Μία επίσκεψη διαφορετική από τις άλλες. Την είχαμε προετοιμάσει. Συγκεντρώσαμε 40 τσάντες με τροφίμα και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Και ποιος δε θέλει να ακολουθήσει, όταν είναι να επισκεφτείς παιδιά και μάλιστα μικρούς αγγέλους, πληγωμένους, με σπασμένα τα φτερά και να προσφέρεις κάτι από εσένα;
 20 μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Πατρών και  καθηγητές, περάσαμε το κατώφλι της <<Κιβωτού της Αγάπης>> και από τότε κάποια πράγματα άλλαξαν μια για πάντα, μέσα μας.

Έχω κάνει πολλές φορές και με διάφορα σχολεία αυτή την επίσκεψη, αυτή τη φορά όμως κάτι διαφορετικό συνέβη. Είδα μαθητές να αφιερεώνουν  όχι μόνο λίγο χρόνο από το χρόνο τους, όχι ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά, όχι ένα τραγούδι  ή  ένα παιχνίδι...
Είδα να αφιερώνουν από την καρδιά τους, αγάπη. Αυτή τη γνήσια αγάπη που σε εκπλήσσει όταν την αντικρίζεις και δε θέλεις να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, φοβούμενος μήπως τη χάσεις μια για πάντα. Αισθάνθηκα πώς τους μαθητές μου δεν τους ξέρω τόσο καλά και πώς να προλάβω άλλωστε, με μόλις μία ώρα Θρησκευτικά στο Επαλ, όμως πιστεψέ με, τους γνώρισα όλους μέσα από εκείνη την επίσκεψη. Είδα νέους και νέες με σεβασμό, με συμπόνια, με αγάπη, γεμάτους χαρά, να γίνονται ένα, με το Δημήτρη, με το Γιώργο, με τον Ανδρόνικο, με τη Διαμάντω, με τη Μαρία, με τη Βασούλα...

Ένα μαζί τους κι εγώ κι ανάμεσά μας ο Χριστός...Ποιος μπορεί να σπάσει τους δεσμούς της αγάπης;














The windmills of your mind (By george davidson) (+playlist)

George Davidson - Mariage D'amour

Shopen Music

Ο Χριστός και ο Μίσα!


Εικόνα: Η Γέννησις του Χριστού. Παρεκκλήσιον Αγίου Ιωάννου Θεολόγου.
Βατοπαιδινό Κελλί Αγίου Προκοπίου

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σ΄ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία, όπου περιθάλπονται μικρά παιδάκια, εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα. Στο ορφανοτροφείο, λοιπόν, αυτό, πήγε παραμονές Χριστουγέννων ένας καθηγητής να μιλήσει στα παιδιά για τη μεγάλη αυτή γιορτή. Τα περισσότερα άπ’ αυτά άκουγαν για πρώτη φορά για το Χριστό και για τη Γέννηση του. Ένα αγοράκι έξι χρονών, ο Μίσα, άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα λόγια του καθηγητή.

Στη συνέχεια δόθηκαν στα παιδιά υλικά για να φτιάξουν τη σπηλιά, τη φάτνη και όλα τα σχετικά.

Παρακολουθώντας ο καθηγητής τα χειροτεχνήματα των παιδιών, πρόσεξε κάτι πού του έκαμε εντύπωση σε εκείνο του Μίσα. Μέσα στη φάτνη τοποθέτησε δύο μωρά.

- Ο ένας είναι ο Χριστός, του είπε ο καθηγητής. Ποιό είναι το άλλο παιδάκι στην κούνια;

Τότε ο μικρός Μίσα άρχισε να του λέγει την ιστορία της Γέννησης του Χριστού πού πριν λίγο είχε ακούσει από το στόμα του καθηγητή, προσθέτοντας, όμως, και κάτι δικό του. Όταν έφτασε στο σημείο όπου η Θεοτόκος τοποθέτησε το βρέφος στη φάτνη συνέχισε με αυτά τα λόγια: «Τότε ο μικρός Χριστός γύρισε, με κοίταξε και με ρώτησε αν είχα ένα μέρος να μείνω. Εγώ του είπα ότι δεν έχω ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πουθενά για να μείνω. Τότε ο Χριστός μου είπε να μείνω μαζί του.

Εγώ τότε σκέφτηκα πώς δεν είχα κανένα δώρο να του δώσω, όπως οι άλλοι. Πώς θα με κρατούσε μαζί του;

Το μόνο δώρο πού μπορούσα να του προσφέρω ήταν να τον κρατήσω ζεστό. Γι΄ αυτό τον ρώτησα:

- Αν σε κρατάω ζεστό, είναι για σένα αυτό ένα καλό δώρο; Ο Ιησούς μου απάντησε:

- Αν με κρατήσεις ζεστό, αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο πού μου έχει δώσει κανείς ποτέ.


Έτσι μπήκα στη μικρή κούνια, κι αφού γύρισε και με κοίταξε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω μαζί του για πάντα
».

Όταν τέλειωσε την ιστορία ο μικρός Μίσα, τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα πού έτρεχαν ασυγκράτητα στα μαγουλάκια του. Έσκυψε πάνω στο τραπέζι, κάλυψε το πρόσωπο με το χέρι κι έκλαιγε γοερά. Το μικρό ορφανό είχε βρει, επί τέλους, κάποιον πού δε θα τον εγκατέλειπε ποτέ, πού δε θα τον κακοποιούσε. Κάποιον πού θα του έλεγε να μείνει μαζί του για πάντα.

Πηγή: Το δώρο του Μίσα, σελ. 57-59, σελ. 241-242, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 12, Δεκέμβριος 2008
Σε παρακαλώ Χριστέ μου, έχε στην Κούνια σου όλα τα ορφανά του κόσμου!
 
Σ ευχαριστώ Ελένη!

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Οι ιστορίες του Ισαάκ και του Ιακώβ, σε κάθε γενιά η Διαθήκη ανανεώνεται.

Για άλλη μια φορά ο 'Άγγελος δημιούργησε...

                       
                                    Η σκάλα προς τον Ουρανό, με τα μάτια ενός 13 χρονου.
                                               Καλά Χριστούγεννα, Άγγελε!

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΜΊα μαρτυρία: Αγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Πριν από 6 χρόνια όταν ήμουν 15 χρονών και όντας ορφανή από πατέρα, οι προσευχές μου κάθε βράδυ έκρυβαν παράπονο γιατί ο θεός μου πήρε πολύ νωρίς τον πατέρα μου και παρότι τον παρακάλαγα να τον δω έστω και στα όνειρα μου, οι επιθυμία αυτή δεν εκπληρωνόταν. H απάντηση του θεού στα παράπονα μου δεν άργησε να έρθει. Η απάντηση ήρθε μέσα από ένα όνειρο. Είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν σε μία παράξενη εκκλησία και περίμενα σε μία προσκυνηματική ουρά. Μπροστά μου υπήρχαν παιδιά διάφορων εθνικοτήτων. Καθώς περίμενα στο τέλος αυτής της προσκυνηματικής ουράς κάποιοι άνθρωποι από τον γυναικωνίτη υπέδειξαν να πάω μπροστά και στην εντολή αυτών των ανθρώπων τα παιδιά υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη για να περάσω εγώ. Βρέθηκα μπροστά από την εικόνα που απεικόνιζε έναν Άγιο που δεν τον είχα ξαναδεί. Ήταν παππούλης και είχε γκρίζα γένια. Καθώς την κοίταζα, ο παππούλης αυτός σαν φάσμα βγήκε από την εικόνα και μου είπε να πάω δεξιά. Όταν γύρισα προς την μεριά που μου υπέδειξε υπήρχε μία λάρνακα από την οποία βγήκε ο ίδιος παππούλης που είχα δει πριν στην εικόνα. Όχι όμως σαν το φάσμα της εικόνας με χρώματα που χρησιμοποιεί ο αγιογράφος αλλά με σάρκα και οστά. Τον πλησίασα και καθίσαμε και οι δύο πάνω στην λάρνακα. Δεν με φόβιζε, είχα την αίσθηση ότι καθόμουν με κάποιον δικό μου σε ένα παγκάκι και όχι με έναν άγιο πάνω σε μία λάρνακα. Με κοίταζε στα μάτια με αγάπη και τρυφερότητα. Τα μάτια του εξέπεμπαν αγάπη και και στοργικότητα και ομόρφυναν το γερασμένο και σκυθρωπό σώμα του. Με αγκάλιασε πατρικά και μου μίλησε σε μια άλλη γλώσσα , όχι στα ελληνικά οι στις άλλες γλώσσες που μιλούν οι άνθρωποι. Ήταν σαν να επικοινωνούσαν οι ψυχές μας. Μου είπε πως από εδώ και πέρα αυτός θα είναι πατέρας για εμένα. Η αγκαλιά του γέμισε την ψύχη μου γαλήνη και η μυρωδιά του έκανε το όνειρο πραγματικό.

Ξύπνησα με την σκέψη του και με πολλά ερωτήματα για το ποιος είναι αυτός ο παππούλης. Όμως μαζί με τα πολλά ερωτήματα είχα και μία απάντηση στην ερώτηση ‘έχω εγώ πατέρα;’. Φυσικά και είχα απλά δεν ήξερα πως τον λένε. Ζήτησα βοήθεια από την μητέρα μου η οποία είναι κατηχήτρια και γνωρίζει πολλά σχετικά με τους αγίους και τους βίους τους. Όμως κανένας από όσους μου είπε δεν ανταποκρίνονταν στην περιγραφή που της έδινα. Ήξερα μόνο ότι είχε γκρίζα γένια, ήταν παππούλης, κοντός και σκυθρωπός και κατά πάσα περίπτωση ξένος μιας και η εκκλησία δεν έμοιαζε ελληνορθόδοξη, ούτε οι οι υπόλοιποι προσκυνητές ήταν Έλληνες, ούτε ο παππούλης μου μίλησε στα ελληνικά. Η μητέρα μου με συμβούλευσε να προσευχηθώ σε εκείνον για να μου αποκαλύψει ποιος είναι. Η απάντηση στην προσευχή μου δεν ήρθε μέσα από όνειρο αυτήν την φορά αλλά από ένα δώρο γενεθλίων που μου έκανε ο πνευματικός μου πατέρας ( στον οποίο δεν είχα πει καν το όνειρο). Άνοιξα το δώρο και διαπίστωσα πως ήταν ένα βιβλίο. Όταν το άνοιξα είδα τον την ΄παράξενη εκκλησία' (παράξενη για εμένα γιατί ήταν ρωσική) την οποία είχα δει στον ύπνο μου, την εικόνα του αγίου, την λάρνακα του, καθώς και τον παππούλη! Έτσι έμαθα το όνομα του .... Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, προστάτης των ορφανών. Έτσι έμαθα το όνομα του πατέρα μου, τον πατέρα όλων των ορφανών, των θλιμμένων, των αδυνάτων, των φτωχών των αδικημένων. Ο άγιος δεν με αφήνει ποτέ μόνη αλλά είναι πάντα κοντά μου και παρουσιάζεται πολλές φορές στα όνειρα μου για να με στηρίξει, να με παρηγορήσει και να με συμβουλεύσει στις δύσκολες στιγμές.




Ο θεός μου πήρε τον πατέρα μου αλλά φρόντισε να μου στείλει έναν άφθαρτο ( το άφθαρτο σκήνωμα του αγίου βρίσκεται στον Σαν Φρανσίσκο) ο οποίος βρίσκεται και στην γη και μας θυμίζει ότι όποιος ακολουθεί τον Χριστό δεν έχει λόγο να φοβάται τον θάνατο ... εκείνος δεν τον έφθειρε. Πως είναι δυνατόν ο ναός μιας άγιας ψυχής να γίνει πάλι χώμα;

Αισθάνομαι τυχερή αλλά ταυτόχρονα , έχω την ευθύνη, από την στιγμή που ο θεός επέτρεψε σε εμένα την πιο αμαρτωλή να συμβεί αυτό, να μάθουν τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και μαζί με την δική μου αλλαγή, να φέρει αλλαγή και σε πολλούς άλλους ανθρώπους που αυτήν την στιγμή που διαβάζουν τα λόγια αυτά αναζητούν ένα καταφύγιο και μια πατρική αγκαλιά. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ως δεκαπεντάχρονη ήταν να φτιάξω μία σελίδα στο facebook με όνομα SAINT JOHN MAXIMOVITCH( ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ) που σήμερα αριθμεί πάνω από 3000 μέλη. Στην αγκαλιά που μου χάρισε εκείνος, χωράμε πολλοί!

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Η ιστορία του Αβραάμ: η μεγάλη κλήση, το μεγάλο ναι.


Ο Άγγελος είναι ένας από τους πιο δραστήριους μαθητές μου στην  Α τάξη του Γυμνασίου Κλειτορίας. Σήμερα μου είχε ετοιμάσει μια έκπληξη, αποτυπώνοντας με το δικό του τρόπο, τη συμμετοχή του στην παράδοση του μαθήματος. Με δική του πρωτοβουλία, ζωγράφισε μια σκηνή από τη διδακτική  ενότητα της Α Γυμνασίου <<Η ιστορία του Αβραάμ: η μεγάλη κλήση, το μεγάλο ναι>>.
Με μεγάλη μου χαρά δέχτηκα τη ζωγραφιά του και τον ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Παρατηρήστε τις λεπτομέρειες της εικόνας και διαπιστώστε πόσο καλά εκφράζονται τα παιδιά μέσα από την τέχνη σ αυτές τις ηλικίες. 
Μπράβο Άγγελε!

                                               
                                                          Γυμνάσιο και Λύκειο Κλειτορίας.
Κλειτορία

 Η Κλειτορία (σπάνια αναφέρεται και ως Κάτω Κλειτορία) ποιό γνωστή και ακόμα σε χρήση σήμερα με το όνομα Μαζέικα, είναι κωμόπολη της Αχαΐας στην περιοχή των Καλαβρύτων. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Αχαΐας στη μέση του κάμπου της Κατσάνας ή Μαζέικου (σήμερα Αροάνιου) και περιβάλλεται από τον Χελμό. Απέχει 25 χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα, 98 χιλιόμετρα από την Πάτρα, 200 χιλιόμετρα απο την Αθήνα, και 60 χιλιόμετρα από την Τρίπολη. Το σημερινό της όνομα προέρχεται από τον αρχαίο Κλείτωρ. Η Κλειτορία είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε μικρό ύψωμα στο σημείο που ο ποταμός Κλείτορας χύνεται στον Αροάνιο[3].

Βρέθηκε άφθαρτο το λείψανο του ομολογητού π.Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα!

Στην Μονή Πέτρου Βόντα της Ρουμανίας,κατά το ειδικό τυπικό που τηρεί η Εκκλησία μας έγινε η ακολουθία για την εκταφή του π.Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα,με την συμπλήρωση επτά ετών από την κοίμησή του(+21 Νοεμβρίου 2006).Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο επιβεβαιώνοντας έτσι την αγιότητα του βίου του.
pr Ghe Calciu - moastele
Έζησε τον κομμουνισμό στο απόγειο της κτηνωδίας του,όταν φυλάκιζε και βασάνιζε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους χριστιανούς.Πέρασε βασανιστήρια που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους.Τον βασάνισαν φριχτά,τον κράτησαν στο κρύο και στο σκοτάδι,τον χλεύασαν,τον τρομοκράτησαν,είδε τους συντρόφους του να πεθαίνουν ένας-ένας.
Έδειξε όμως ένα απιστευτο θάρρος ,θάρρος που συνορεύει με την σαλότητα,την δια Χριστόν σαλότητα.Είχε καταλάβει πως πρόκειται για μια μάχη του Θεού με τον σατανά και αυτός πάλευε για αυτά που θεωρούσε ουσιώδη:Την Εκκλησία,την πίστη,την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
 
 


*******Περισσότερα για τον π.Γεώργιο σ'ένα παλαιότερο άρθρο μας********
π.Γεώργιος Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα-Ο προσωπικός εχθρός του Νικολάε Τσαουσέσκου


Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Μάρτυρες του Ιεχωβά: Μία ύπουλη και επικίνδυνη παραθρησκευτική οργάνωση.

ΙΕΧΩΒΑΔΕΣ - ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ
 ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ


 


ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η παρούσα αντιαιρετική μελέτη δεν έχει σκοπό να αναιρέσει με επιστημονική  πληρότητα την βλάσφημη και αιρετική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Αυτό ήδη έχει γίνει από έγκριτους επιστήμονες, ιερείς και θεολόγους.
Από  την πλούσια βιβλιογραφία τους αντλούμε και το υλικό, για να συντάξουμε τη μικρή αυτή μελέτη. Σκοπός μας είναι να εκτεθούν συνοπτικά οι κακοδοξίες αυτής της "αιρέσεως" (*) να αναιρεθούν και να βοηθήσουμε τον πιστό λαό και κάθε καλοπροαίρετο αναζητητή της αλήθειας, να κατανοήσει την κακοδοξία των Χιλιαστών, οι οποίοι μπορούν  ανενόχλητα να παραπλανούν χρησιμοποιώντας τον αυτοπροσδιορισμό  "Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά".
Με απλά λόγια θα παραθέσουμε τις βασικές αρχές των Χιλιαστών και ακριβώς δίπλα, κατωτέρω, θα ξεσκεπάζουμε τις πλάνες τους με βάση τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι η μικρή αυτή εργασία θα γίνει αφορμή, για να μελετήσουμε και να ζήσουμε ακόμα βαθύτερα το θησαυρό της Ορθοδόξου πίστεώς μας.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Χιλιασμός είναι μία πολύ ύπουλη θρησκεία-"αίρεση", από τις πιο μεγάλες και φοβερές αιρέσεις που υπήρξαν ποτέ στο διάβα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι ρίζες του βρίσκονται στην ιουδαϊκή θεολογία και αντιμετωπίστηκε αρχικά από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και τις Οικουμενικές Συνόδους.
Η νέα μορφή του σύγχρονου Χιλιασμού εμφανίσθηκε το έτος 1881 από τον πλούσιο έμπορο εβραϊκής καταγωγής Κάρολο Ρώσελ και τους διαδόχους του Ρόδερφορδ και αργότερα Νάθαν Νόρ. Έχει ως έδρα το Μπρούκλιν των Η.Π.Α  και πολλά μέλη σε όλο τον κόσμο, που υπηρετούν με αυταπάρνηση και ζήλο την πολυεθνική εταιρεία "Σκοπιά".  Διαδίδει τις κακοδοξίες της μέσα από τη στρατολόγηση των οπαδών της με βιβλία, περιοδικά και τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα.
Σεβόμενοι την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και την πίστη κάθε ανθρώπου προβαίνουμε σ’ αυτή την έκδοση ένεκα του χρέους πού έχουμε να προφυλάττουμε τους πιστούς από όλους όσους θέλουν να διαστρέφουν  τη διδασκαλία του Χριστού και να την χρησιμοποιούν προς ίδιον όφελος.


 

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΧΩΒΑΔΩΝ
ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥΣ  



1.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές έχουν την Αγία Γραφή και τους αρέσει να την κρατούν στα χέρια τους και να την προβάλλουν σε δημόσιους χώρους πάντοτε μαζί με βιβλία τους ή με τα περιοδικά  της αίρεσης ΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑ. Θεωρούν τον εαυτό τους ’’σπουδαστή των Γραφών’’ απαγγέλλουν από στήθους επιλεγμένα χωρία και προσφέρουν δωρεάν το ιερό κείμενο σε όποιον το ζητήσει. Επίσης απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Αγία Γραφή που χρησιμοποιούν δεν είναι η αυθεντική αλλά παραποιημένη και παραχαραγμένη. Οι Χιλιαστές έχουν παρέμβει στην Αγία Γραφή έχοντας αλλάξει λέξεις, ονόματα, σημεία στίξης ακόμα και ολόκληρες προτάσεις σύμφωνα πάντα με τις υποδείξεις της εταιρείας ’’ Σκοπιά’’.  Επίσης δεν παραδέχονται τα Δευτεροκανονικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης ( Μακκαβαίων, Σοφία Σολομώντα, Σοφία Σειράχ,Ιουδίθ, Τωβίθ ) τα οποία εχρησιμοποιούντο στη Λατρεία από τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους.
Η Ιερά Παράδοση περιέχει διδασκαλίες του Χριστού και των Αποστόλων, που δεν εγράφησαν αλλά παρεδόθησαν προφορικώς από γενιά σε γενιά. Γι αυτό είναι ισόκυρη με την Αγία Γραφή.


2.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΘΕΟΝ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές αρνούνται την Τριαδικότητα του Θεού και διδάσκουν ότι η διδασκαλία  περί Τριαδικού Θεού προέρχεται από τη ’’ διάνοια του Σατανά’’, ότι είναι ένα θεολογικό κατασκεύασμα.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
 Η πίστη στην Αγία Τριάδα είναι βασική και στοιχειώδης αλήθεια της Αγίας Γραφής, η οποία μας διδάσκει ότι ο Θεός είναι Ένας κατά την ουσία και ταυτόχρονα Τριαδικός στις υποστάσεις. Δηλαδή τρία πρόσωπα Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα συνεργούν στη σωτηρία μας. Γι’ αυτό ο Χριστός έδωσε εντολή στους μαθητές Του να  κηρύξουν τη διδασκαλία Του σε όλο τον κόσμο και να βαπτίζουν τους πιστούς εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Αντιπροσωπευτικά παραθέτουμε χωρία της Αγίας Γραφής, που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια.
Από την Π.Δ.: Γεν. 1,26 -  Γεν. 3,22 – Γεν.11,7 – Ησ.6,3
Από την Κ.Δ.: Ματθ.3,16 – Ματθ.28,19 – Α΄Κορινθ.12,4 – Β΄Κορινθ.1,21 – Γαλ.4,6 – Β΄Θεσ. 3,5 – Α΄Πετρ. 1,2.


3.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα, είναι δημιούργημα του Θεού όπως ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά. Αρνούνται τη Θεότητά Του λέγοντας ότι είναι ο πρώτος αξιωματούχος του Θεού, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Επίσης αρνούνται τη σωματική Ανάσταση του Χριστού.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
 Ο Ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει ότι: ’’Εγώ και ο Πατήρ μου έν εσμέν’’ έχομε την Ίδια Φύση, Ουσία, Δύναμη… και όχι μόνο το είπε αλλά και το απέδειξε με τα θαύματά Του και κυρίως με την ένδοξη Ανάστασή Του. Η Αγία  Γραφή μας παρέχει πάμπολλες μαρτυρίες, που μιλούν ξεκάθαρα περί της Θεότητας του Χριστού.  Ο Θεός Πατήρ πουθενά δεν ονομάζει κάποιον Αγγελο Υιόν, διότι δεν εγέννησε αγγέλους αλλά εδημιούργησε.
Υπενθυμίζουμε ότι αυτή την κακοδοξία των Χιλιαστών εκήρυττε ο μεγάλος αιρετικός Αρειος, τον οποίο σέβονται και τιμούν ως αδελφό, και τον οποίο κατεδίκασε  η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής, που αποδεικνύουν αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Ψαλμ.2,17 – Ψαλμ. 44,7 – Ψαλμ. 109,1
Από την Κ.Δ.:  Ιωάν. 5,18 – Ιωάν. 10,31 – Ιωάν. 14, 8, Φιλιπ.2,5 – Ρωμ. 9,5 – Αποκ.1,8 – Α΄Τιμόθ.6,16 - Ιωάν.1,18, Κολ. 1,15 - Ιωάν. 8,58 – Εβρ.1,15 – Ιωάν.2,19 –Λουκ. 24,9


4.
ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές διδάσκουν ότι το Αγιο Πνεύμα είναι πνοή, αέρας ή ενεργός δύναμη του Θεού. Αρνούνται τη Θεότητα του Αγίου Πνεύματος και την προσωπική Του υπόσταση, δηλαδή την ύπαρξή Του ως Προσώπου.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι το Αγιον Πνεύμα είναι το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και όπως ο Υιός που γεννιέται από το Θεό Πατέρα είναι της ιδίας Φύσεως με Αυτόν, έτσι και το Αγιον Πνεύμα, που εκπορεύεται επίσης από τον Πατέρα, είναι της ιδίας Φύσεως και Ουσίας με Αυτόν, δηλαδή Θεός.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν αυτή την αλήθεια  είναι:
Από την Κ.Δ.Ιωάν. 14,26 – Ιωάν. 16.13 – Πράξ. 1,16 – Β΄Πέτρ.1,21- Πράξ.8,29 – Πράξ.20,28 – Ρωμ.8,14 – Ρωμ. 8,26 – Α΄Κορ.2,4 – Α΄Θεσ.1,5 – Β΄Κορ.3,18 – Α΄Κορ.3,16 


5.
ΓΙΑ ΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές διδάσκουν ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Έτσι αρέσκονται να ονομάζουν την οργάνωσή τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ονομασία με την οποία είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Επίσης στο εξής, όπως προαναφέραμε, μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Στην Π.Δ. ο Θεός παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα που φανερώνουν τις ιδιότητές Του. Το όνομα Ιεχωβά είναι εξελληνισμένος τύπος της λέξεως ΓΙΑΓΒΕ που είναι ένα από τα ονόματα του Θεού και σημαίνει Κύριος.  Ο Ιησούς Χριστός όμως ουδέποτε ανέφερε το όνομα αυτό για να ονομάσει το Θεό, αλλά χρησιμοποίησε τη λέξη Πατέρας. ’’ Πάτερ ημών…’’ Όσο για το νεοφανή προσδιορισμό ’’Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά’’ είναι αυτονόητο ότι γίνεται για να παραπλανήσει τον κόσμο καθ΄ ότι όλη η διδασκαλία τους μάχεται με μίσος κάθε τι το Χριστιανικό.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Γεν. 1,1 – Γεν. 17,1 – Γεν. 14,18 – Εξόδ. 4,10 – Εξόδ.6,3- Εξόδ.3,14 – Εξόδ. 34,14 - Ησ.40,28 –Ησ. 6,3


6.
ΓΙΑ ΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι η Παναγία δεν είναι Θεοτόκος και συνεπώς αειπάρθενος. Ισχυρίζονται ότι μετά το Χριστό απέκτησε και άλλα τέκνα και δεν της αποδίδουν καμία τιμή. Επίσης δεν δέχονται τους Αγίους μας, αρνούνται τις μεσιτείες τους και εμπαίζουν και καταπατούν τις εικόνες.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Μητέρα του Κυρίου μας είναι Θεοτόκος, αφού γέννησε ως άνθρωπο τον Υιό του Θεού. Είναι το γλυκύτερο όνομα μετά τον Ιησού στα χείλη όλων των χριστιανών. Στο πρόσωπό Της εκπληρώθηκε πλήρως η προφητεία σύμφωνα με την οποία θα την μακαρίζουν όλες οι γενεές… εκτός βέβαια από τους αιρετικούς.  Την τιμούμε ως Αγιωτέρα των Αγίων και μητέρα του Θεού, μιμούμενοι το παράδειγμα της Ελισάβετ. Επίσης τιμούμε όλους τους αγίους που ολοκληρώθηκαν εν Χριστώ στην παρούσα ζωή και πιστεύουμε ότι η συμ-μετοχή τους στη Θεία ζωή δίνει την δυνατότητα να μεσιτεύουν στο Θεό για μας.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Γεν. 3,15 – Γεν. 28,12 – Εξόδ. 3,2 – Αριθ.17,23 – Ψαλμ. 44,11 – Ησ. 7,14
Από την Κ.Δ.: Λουκ. 1,28 – Λουκ. 1,42 – Λουκ. 11,27 – Ιωάν.19,26 – Πράξ. 1,14 – Ματθ. 2,13 


7.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές απεχθάνονται το Ιερό Σύμβολο του Σταυρού και εκφράζονται περιφρονητικά  και ειρωνικά γι αυτόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν κάνουν ποτέ το σταυρό τους! Δεν τον τιμούν, διότι υπήρξε ,όπως λέγουν, όργανο εγκλήματος  και κατηγορούν τους χριστιανούς, που τον προσκυνούν, …ως ειδωλολάτρες.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Για μάς τους Χριστιανούς ο Σταυρός είναι το καύχημά μας, διότι πάνω σε αυτόν ολοκληρώθηκε και επισφραγίσθηκε το λυτρωτικό έργο του Κυρίου μας. Τον τιμούμε, τον σεβόμεθα, τον φέρουμε πάνω μας από τη βάπτισή μας και τον προσκυνούμε από τους αποστολικούς χρόνους,  διότι μέσω αυτού τιμούμε τον Εσταυρωμένον . Το σημείο του Σταυρού. που κάνουμε καθημερινά, είναι σημείο σωτήριο, ζωοποιό, αγιαστικό και αποτελεί σαφή ομολογία της χριστιανικής μας πίστεως.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την παραπάνω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.:   Εξόδ. 14,21 - Εξόδ. 17,11 – Αριθμ. 21,8
Από την Κ.Δ.: Ματθ.10,38 – Λουκ. 14,27 – Μάρκ. 8,34 – Λουκ.9,23 – Γαλ.6,14 – Φιλιπ. 3,18. – Κολ.1,20 – Α΄Κορινθ.1,22.


8.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή αθάνατη.
Η Ψυχή λένε είναι μια δύναμη, που μας κρατάει στη ζωή, όπως στα ζώα.
Δεν είναι συστατικό στοιχείο του ανθρώπου, όπως π.χ το ηλεκτρικό ρεύμα θέτει σε λειτουργία μια συσκευή χωρίς να είναι μέρος της. Πεθαίνοντας ο άνθρωπος περιέρχεται στην ανυπαρξία, στο μηδέν.-

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Ο άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή και μοναδική δημιουργία. Αποτελείται από σώμα, που είναι φθαρτό και επιστρέφει στη γη μετά τον θάνατον, και από ψυχή, που είναι αθάνατη και επιστρέφει στο Θεό. Η διδασκαλία αυτή τονίζεται επανειλημμένα στην Αγία Γραφή, που επισημαίνει ότι η ψυχή του ανθρώπου ζει μετά το σωματικό θάνατο.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που αποδεικνύουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Γεν. 2,7 - Γεν. 15,15 – Γ΄Βασ. 17,21 – Ψαλμ. 48,19
Από την Κ.Δ.: Ματθ. 20,28 – Ματθ. 10,28 -  Β΄Κορινθ. 7,1 – Πράξ.7,59 – Ιωάν.11,26 -  Α΄Ιωάν.2,17 – Λουκ. 12,4 – Λουκ. 16,22 – Φιλιπ.1,21- Ιωάν.5,28 -  Αποκ. 14,13.  


9.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι ο Χριστός θα έλθει και πάλι στη γή, για να κυβερνήσει ως επίγειος βασιλιάς για χίλια έτη. Ξεχωρίζουν τους πιστούς σε δύο ομάδες: Στο μικρό ποίμνιο των 144.000 πιστών, που θα πάνε στον ουρανό, και τους υπολοίπους, τον πολύ όχλο, που θα ζήσει αιωνίως στη γη με τα υλικά σώματα, εφ’ όσον ανήκουν στην οργάνωση. Όσοι δεν ανήκουν θα εξαφανισθούν από τον μεγάλο πόλεμο, που ονομάζουν Αρμαγεδώνα.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Οι αριθμοί 144.000 καθώς και η βασιλεία των 1000 ετών, που αναφέρονται στην Αποκάλυψη, είναι συμβολικοί αριθμοί που δηλώνουν το μεγάλο πλήθος και τη μεγάλη διάρκεια.
Χιλιετής είναι η βασιλεία του Χριστού από την Ανάστασή Του έως της συντέλειας των αιώνων, στην οποία πραγματοποιείται ’’η πρώτη ανάσταση των πιστών’’, η αναγέννησή τους εν Χριστώ. Όλοι αυτοί βρίσκονται μαζί με το Χριστό όπου κατά την τελική κρίση που θα γίνει η ανάσταση και των σωμάτων, θα ενδυθούν αθανασία και θα κληρονομήσουν την ουράνιο βασιλεία. Σήμερα έχουν παρέλθει 2000 χρόνια από την έναρξη αυτής της Βασιλείας και το τέλος της δεν ήλθε ακόμη. Ο Ιησούς Χριστός μας υποσχέθηκε ότι κατά την Δευτέρα Παρουσία όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν οι μέν δίκαιοι εις ανάσταση ζωής, όπου θα ζουν αιωνίως τη χαρά της παρουσίας του Θεού, οι δε αμαρτωλοί εις ανάσταση κρίσεως, όπου θα αισθάνονται την οδύνη της απομάκρυνσής τους από το Θεό. Η Αγία Γραφή πουθενά δεν μας μιλάει για δύο ποίμνια, το μικρό και τον πολύ όχλο και αποκλείει κάθε ιδέα περί επιγείου βασιλείας.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν  αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Κ.Δ.: Ματθ.24,36 – Μάρκ.13,32 – Β΄Πέτρ.3,10 – Ματθ.6,10 – Ματθ.18,9 – Ματθ.25,30 – Λουκ.23,43 – Β΄Πέτρ.3,13 – Λουκ.21,33 – Β΄Κορινθ.4,18- Α΄Κορινθ.15,42-53.


10.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Διδάσκουν ότι μετά την αόρατο Β΄Παρουσία του Χριστού, που έγινε το 1914 και πρίν παρέλθει η γενιά του έτους αυτού θα γίνει ένας φοβερός πόλεμος, ο Αρμαγεδώνας. Θα πολεμήσουν ο Θεός και ο Σατανάς. Αποτέλεσμα: Θα καταστραφούν όλοι… οι κακοί και θα μείνουν μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που θα ζούν πλουσιοπάροχα. Αμέσως μετά θα αρχίσει η χιλιετής βασιλεία του Χριστού.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η λέξη Αρμαγεδών απαντά στην Αγία Γραφή μόνο μια φορά στην Αποκάλυψη. Είναι σύνθετη εκ του Αρ και Μαγεδών και σημαίνει όρος -γη της Μαγεδώ. Επειδή η πόλις Μαγεδώ ήταν τόπος άγριων μαχών, θέλει ο ιερός συγγραφεύς, με αυτή την εικόνα  να μας τονίσει έντονα τον πνευματικό πόλεμο, που θα γίνει κατά τις έσχατες ημέρες μεταξύ των δυνάμεων του Θεού και του κακού. Οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά εκλαμβάνουν τον πόλεμο του Αρμαγεδώνα μόνον ως πραγματικό. Όμως πρόκειται κυρίως για πνευματικό πόλεμο του Χριστού και των πιστών Του με το Διάβολο. Ο Χριστός  με το λόγο Του και μόνο νικά το Διάβολο, δεν χρειάζεται όπλα. Σήμερα όλοι οι Άγιοι και μόνο δια του ονόματος του Ιησού κατατροπώνουν το Διάβολο.  Ο πόλεμος αυτός έχει αρχίσει και διανύουμε διάφορα στάδια, στα οποία νικητής είναι ο Χριστός, που πειράζεται υπό του Διαβόλου και τον νικά, που τον απογυμνώνει και τον καταργεί δια του Σταυρού και της Αναστάσεως  και θα τον καταργήσει οριστικά κατά την Δευτέρα Παρουσία Του σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Είναι ολοφάνερο στην Αγία Γραφή ότι ο πόλεμος αυτός στην τελική φάση θα γίνει κατά τις έσχατες αποκαλυπτικές ημέρες και μετά την "χιλιετή" Βασιλεία του Θεού.

 

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Π.Δ.: Ησ. ια΄4 - Δ΄Βασ. στ΄14-18,  Εξ. ιδ΄14 -25,
Από την Κ.Δ.: Μάρκ. α΄23-35, Πράξ.ιθ΄11, Αποκ. κ΄10, Β΄Θεσ. β΄8, Ματθ. κα΄19, Μάρκ. ια΄12-21


11.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Κατηγορούν την Εκκλησία ότι ευλογεί τους πολέμους και τα όπλα. Διδάσκουν ότι δεν πρέπει να υπηρετούμε την πατρίδα, ότι  όλες οι εξουσίες προέρχονται από το Σατανά  και στο στρατό δεν πιάνουν όπλο. Τη σημαία την θεωρούν ειδωλολατρικό σύμβολο.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Εκκλησία δεν ευλογεί τους πολέμους και τα όπλα. Αντίθετα προσεύχεται πολλές φορές την ημέρα υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Η κάθε εξουσία είναι υπό του Θεού δοσμένη, για να υπηρετεί τον άνθρωπο εις αγαθόν.
Η σημαία είναι έμβλημα εθνικό και συμβολικό, δεν την λατρεύουμε ούτε την προσκυνούμε, αλλά μαρτυρεί την ιστορία του κάθε λαού.
Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν την ανωτέρω αλήθεια είναι:

Από την Π.Δ.: Αριθμ. 2,2.
Από την Κ.Δ.: Λουκ. 20,25 – Τίτ.3,1 – Ρωμ. 13- 1,7 – Α΄Τιμ. 2,1 

12.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Οι Χιλιαστές ισχυρίζονται ότι αυτό απαγορεύεται από το λόγο του Θεού, που συνιστά στο λαό Του να μην τρώει αίμα ζώου τόσο στην Π. Διαθήκη (στο Λευιτικό) όσο και στη Κ. Διαθήκη  ( στις Πράξεις των Αποστόλων). Έτσι πιστεύουν ότι και η αιμοδοσία είναι πράξη κατακριτέα και μη αρεστή στο Θεό και δεν πρέπει να γίνεται.

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Ο Θεός απαγορεύει στο λαό Του να τρώει αίμα ζώου, γιατί αυτό το έκαναν οι ειδωλολάτρες πιστεύοντας ότι ρουφώντας το αίμα ενός δυνατού ζώου, έπαιρναν ταυτόχρονα και τη δύναμη αυτού του ζώου. 
Η μετάγγιση αίματος δεν υπήρχε την εποχή των χρόνων της Αγίας Γραφής και δεν απαγορεύεται από το Θεό. Η μετάγγιση δεν έχει καμία σχέση με τη βρώση του αίματος. Στηρίζεται στην  έμπρακτη αγάπη, που πρέπει να έχουμε ως χριστιανοί  στον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από την πίστη του και την εθνικότητά του. Η προσφορά αίματος είναι μια ευλογημένη και θεάρεστη πράξη, που επιβάλλεται, διότι σώζει τη ζωή των ανθρώπων, ενώ η απαγόρευσή της φονεύει τη ζωή των ανθρώπων. Ας μην λησμονούμε ότι ο πρώτος Αιμοδότης της ανθρωπότητας είναι ο Χριστός!


13.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ
Ομιλούν με χυδαιότητα κατά της Εκκλησίας του Χριστού, την αποκαλούν "κακιά γυναίκα", "πόρνη", "Μεγάλη Βαβυλώνα" και μιλούν με πολύ μίσος και εκδίκηση για τους πιστούς της.
Διδάσκουν με θρασύτητα ότι η Εκκλησία εκρημνίσθη και για πολλούς αιώνες η ανθρωπότης ήταν στο χάος, έως τον προηγούμενο αιώνα που εμφανίσθηκαν  και επανίδρυσαν την Εκκλησία, την οποία αποτελούν μόνο οι 144.000 εκλεκτοί, που θα πάνε στον ουρανό...
Αρνούνται όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας.


ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Αναστηθέντος Χριστού, που οδηγείται από το Αγιον Πνεύμα εις "πάσαν την αλήθειαν" (Ιω. ις΄, 13). Γι αυτό και η Εκκλησία κλονίζεται αλλά δεν κρημνίζεται. Είναι αιώνια και αλάθητη. Είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας. Είναι ταμειούχος της θείας χάριτος, η οποία μεταδίδεται στους πιστούς μέσω των Ιερών Μυστηρίων, που εθεσπίσθησαν από τον Ίδιο τον Κύριό μας. Οι 144.000 που αναφέρει η Αποκάλυψις, εάν μεν τον εκλάβουμε ως κυριολεκτικόν αριθμόν, αναφέρεται στις 12 φυλές του Ισραήλ που θα πιστέψουν τον Ιησού Χριστόν ως Θεάνθρωπον και πραγματικόν Μεσσία του Κόσμου, στο τέλος του Κόσμου, σύμφωνα μετον Απόστολον Παύλο (Ρωμ. ια, 25) και όλη την Αγία Γραφή, εάν δε τον εκλάβουμε ως συμβολικόν αριθμόν, δηλώνει το αναρίθμητο πλήθος των ανθρώπων, που θα σωθούν.

Αντιπροσωπευτικά χωρία της Αγίας Γραφής που φανερώνουν αυτή την αλήθεια είναι:
Από την Κ.Δ.: Ιωάν. 10,16 -  Ματθ. 16,18 – Ματθ. 28,20 – Ιωάν. 14,16 – Ιωάν. 16,13 - Α΄Τιμόθ. 3,15 – Β΄Ιωάν 2. – Κολ. 3,15 – Α΄Κορινθ. 10,17 – Ρωμ.12,5 
Ματθ.28,29 – Πράξ. 8,17 – Ιωάν.20,23 – Μάρκ.14,22 – Μάρκ.6,13 – Πράξ.20,17 – Ματθ.19,3


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έχουμε την ευλογία να ζούμε σε μια εποχή θρησκευτικής ελευθερίας.
Ταυτόχρονα έχουμε χρέος να ξεσκεπάζουμε όσους θέλουν να χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή για να στηρίξουν τις πλάνες τους. Οι Χιλιαστές ασπάσθηκαν τις πλάνες όλων των αιρετικών στο πέρασμα των αιώνων. Θέλουν να λέγονται χριστιανοί πολεμώντας ταυτόχρονα όλες τις αλήθειες του Χριστιανισμού, διαστρέφοντας όλη τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας.  Γι’ αυτό και είναι πολύ επικίνδυνοι.
Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να γνωρίζουμε όλα τα ανωτέρω, αλλά και άλλα πολλά περισσότερα για να μπορούμε εύκολα να τους αντιμετωπίζουμε με πολλά επιχειρήματα σε διάλογο, όποτε χρειαστεί,  (αν και τον αποφεύγουν όπου βλέπουν ότι θα εκτεθούν και θα αποστομωθούν) πάντοτε βέβαια με παρρησία, νηφαλιότητα, με αγάπη και όχι με εμπάθεια. Αντιθέτως όσοι δεν γνωρίζουν καλά την Αγία Γραφή, πρέπει να αποφεύγουν κάθε συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα πίστεως, προκειμένου να μην επηρεαστούν. Και βέβαια ποτέ να μην βάζουν στα σπίτια τους τα φυλλάδιά τους.
Επίσης θα πρέπει να μελετούμε συχνά την Αγία  Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι ορθοτόμησαν το λόγο της αληθείας ερμηνεύοντας Αγιοπνευματικά την Αγία Γραφή. Να συμμετέχουμε στους κύκλους μελέτης Αγίας Γραφής. Να γίνουμε πιο θερμοί στην πίστη μας και πιο ενεργά μέλη της Ενορίας μας, να μην προμηθευόμαστε είδη  λατρείας από τα χέρια τους (π.χ εικόνες, νάμα, πρόσφορα…).
Τέλος δε, ας μην ξεχνάμε την προειδοποίηση του Κυρίου μας:
"Προσέχετε τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι σας έρχονται με ένδυμα προβάτων, ενώ μέσα τους είναι λύκοι αρπακτικοί". (Ματθ. ζ΄, 15)  


(*) (σ.σ. βέβαια το "αιρέσεως" μέσα σε εισαγωγικά, γιατί ούτε καν αιρετικούς δεν μπορούμε να τους ονομάσουμε, αφού αιρετικός είναι εκείνος που είναι Χριστιανός και πιστεύει στην διδασκαλία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, αλλά αλλοιώνει, αλλάσει και διαστρέφει μία ή κάποιες από τις αλήθειες του Ευαγγελίου και του Χριστού. Οι Ιεχωβάδες όμως έχουν αλλάξει και αλλοιώσει τα ΠΑΝΤΑ και δέν πιστεύουν όπως θα δείτε πιο κάτω, τίποτε απ’όλα όσα διδάσκει το Ευαγγέλιο και ο Ιησούς Χριστός.
Γι’αυτό και δεν μπορούμε να τους ονομάσουμε ούτε καν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ότι πιστεύουν δηλαδή στον Χριστό, έστω και με κάποιες διαφορές, αφού δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό).


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων. π.Αντωνίου Αλεβιζόπουλου2. Διάλογος Ορθοδόξου και Χιλιαστού. Π. Παναγιωτίδη.3.’’Οι μάρτυρες του Ιεχωβά’’ Ι. Κολιτσάρα.4.’’ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπο το φώς της αλήθειας’’ . Β. Παπανικολάου5.’’ Η προσδοκία των Εθνών’’ Α. Φραγκόπουλου.6.’’ Η Τριαδικότητα του Θεού’’ Ε. Ζουλιανίτη.7.Ο Χιλιασμός .  Π. Τρεμπέλα8. Αντιχιλιαστικόν Εγχειρίδιον. Ν.Σωτηρόπουλου
9
.Αντιαιρετικό εγκόλπιο. Έκδοσις Ο.Χ.Α. ’’ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ’’


πηγή:http://www.agioskosmas.gr/antiairetika.asp?isue=95

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;

Tι λένε για μένα οι άνθρωποι;
της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη
 
Κύριε, πριν 2000 χρόνια ρώτησες τους μαθητές σου: Τι λένε για μένα οι άνθρωποι; Ο λόγος Σου διαχρονικός κι έρχεται σήμερα να κουδουνίσει στ’ αυτιά μου. Ζητάς κι από μένα μια απάντηση: τι λένε για μένα οι άνθρωποι; Εσύ γνωρίζεις τις σκέψεις που κρύβω από τους άλλους και ξέρεις –ενώπιος ενωπίω είμαστε- πως δεν θέλω να Σου πω ψέματα. Άλλωστε Εσύ γνωρίζεις τα εσώψυχά μου. Πώς γίνεται το λοιπόν να σε ξεγελάσω; Μόνο που ό,τι πούμε, παρακαλώ Σε, ας μείνει μεταξύ μας.
Συγχώρα με μονάχα γιατί θα Σε πικράνω…
Κι αρχίζω. Ναι, σήμερα όσο ποτέ, ομολογούν οι άνθρωποι πως είσαι απαραίτητος. Είσαι λένε, αναντικατάστατος. Γιατί, όταν πιστεύουμε στην ύπαρξή Σου, λιγότερα Lexotanil πίνουμε για να κοιμηθούμε και να ηρεμήσουμε! Λένε πως είσαι ο Δημιουργός. Αλλά το βλέπεις, πως απόχτησα κι εγώ, ο άνθρωπος, δύναμη και δημιουργώ. Με την Επιστήμη μέχρι κλωνοποίηση κάνω!

Λένε ακόμα οι άνθρωποι του καιρού μου πως είναι βεβαιότητα η Πρόνοιά Σου. Αλλά καλού-κακού πρέπει να εμπιστευτώ στη δικιά μου πρόνοια, για ν’ αποχτήσω το κάτι τις -όπου θέλεις το προχωράς το κάτι τις…
Τι λεν για Σένα; Πως είσαι ο Κύριός μας, λένε. Γι’ αυτό άλλωστε σου αφιερώνουμε τη μια μέρα της εβδομάδας, την Κυριακή, και τις άλλες μέρες, το ξέρεις, τις αφιερώνουμε σε άλλους κυρίους.
Τι λένε για Σένα; Μα ότι είσαι ομπρέλα που, όταν βρέχει, τρέχουμε από κάτω της να φυλαχτούμε. Αλλά –μη προς κακοφανισμό- μπορούμε να κυβερνάμε σήμερα τα σύννεφα, να τα βομβαρδίζουμε, να φεύγουν… να ’ρχονται και τέτοια.
Ακόμα λένε πως το θέλημά Σου είναι σοφό. Κι όπως στον ουρανό έτσι κι εδώ στη γη να γίνεται ‘κείνο που θες. Μονάχα, πρόσεξε, σύμφωνα με το δικό μας θέλημα να ’ναι το θέλημά Σου.
Ναι, Κύριε, για Σένα λέμε πως είσαι ο Πατέρας μας κι όπως μας είπες, είμαστε παιδιά Σου όλοι. Γι’ αυτό υπάκουοι στην εντολή Σου πήγαμε στα πέρατα της γης και διαδώσαμε το λόγο Σου. Βέβαια σα μυαλωμένοι που είμαστε, τους δώσαμε το Ευαγγέλιο και τους πήραμε τη γη τους. Είναι θέμα προνοητικότητας –δικής μας- όπως Σου εξήγησα.
Εξακολουθούμε πάντα, πιστοί στην εντολή Σου, να διαδίδουμε το Ευαγγέλιό Σου. Και βεβαίως ΟΛΑ τα παιδιά Σου πρέπει να μάθουν τη μοναδική Αλήθεια που είσαι Εσύ και ο λόγος Σου. Να Σε προσκυνήσουν όλοι, ε, και σα δάσκαλοι εμάς να μας χειροκροτούν, να μας ειδωλοποιούν.
Λένε οι άνθρωποι πως είσαι ο Πλάστης μας και όλοι πλάσματά Σου. Φιλάνθρωπος ως είσαι –το λέμε και το πιστεύουμε αυτό– όλους τους σκέπει η αγάπη Σου. Αγάπη είσαι, έτσι Σε λένε οι άνθρωποι κι είπες πως πρέπει να Σου μοιάσουμε. Γι’ αυτό ανοίξαμε τις ντουλάπες μας και δίνουμε… και δίνουμε απλόχερα στους άλλους αδελφούς μας. Γιατί, έλα και πες μου Σε παρακαλώ, τι να την κάνω τη ζακέτα που μου στένεψε; Αμ το παλιομοδίσιο το παλτό και τα παπούτσια, ξέρεις δα, κείνα που με στενεύουν; Δοξολογούν το όνομά Σου οι άνθρωποι, όπως μας ζήτησες, γιατί αλάφρωσαν κι οι βαρυφορτωμένες μας ντουλάπες!
Αλλά γενικά μας ενδιαφέρει να μάθουν όλοι το νόμο Σου. Γιατί τότε δε θα κλειδώνουμε τα σπίτια μας, δε θα κινδυνεύει η ζωή μας και τα αγαθά μας!
Ο κόσμος λέει, πως είσαι ο Σωτήρας και η Οδός. Κι εμένα με συμφέρει πολύ να είσαι η Οδός, γιατί ο άντρας μου όταν βαδίζει το δρόμο Σου δεν θα ξενοκοιτάζει, τα παιδιά μου δεν θα ξημεροβραδιάζονται σε ντισκοτέκ και ύποπτα μπαρ. Θα μπορώ να έχω έτσι ήσυχο το κεφάλι μου! Είσαι η Οδός, αυτό λένε οι άνθρωποι, Κύριε, οδός που θα μας βοηθήσει να περάσουμε καλύτερα ετούτη τη ζωή!
Οι άνθρωποι παραδέχονται πως ήρθες και σταυρώθηκες για μας και προσκυνούν τ’ Άγια Πάθη Σου. Κι είπες και το ομολογούν αυτό οι πιστοί Σου, πως αν θέλουμε να Σε ακολουθήσουμε, να σηκώσουμε το σταυρό μας. Κι εμείς, οι πιστοί Σου, πήραμε το σταυρό μας, και επειδή ήτανε –και μην το αρνηθείς- βαρύς, τον κάναμε κόσμημα και θαρρετά και υπερήφανα τον κρεμάσαμε στο στήθος μας. Ομολογούμε έτσι πως και δικοί Σου είμαστε, μα κι ελαφρύς είναι ο σταυρός. Άσε που ομορφαίνει τον κόρφο μας και το κομψό μας φουστάνι.
Και με ρωτάς: «Τι λένε οι άνθρωποι για μένα;»
Πως κι αν δεν υπήρχες έπρεπε να Σε εφεύρουμε!
Αγαπημένε φίλε, αδελφέ, Κύριε και Δημιουργέ, δικέ μου Πλάστη, Σε πίκρανα το ξέρω.
Ό,τι είπαμε, παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας. Θα εξακολουθώ ίδια, ολόιδια ο Φαρισαίος, να λέω άλλα στους άλλους κι άλλα να κάνω. Πώς είπες; Μ’ αγαπάς στο χάλι που ’χω; Το άκουσα καλά αυτό που είπες; Πως μ’ αγαπάς, ναι… ναι… το είπες, κι Εσύ ψέματα δε λες ποτέ.
Σ’ ευχαριστώ!!! Κι αυτό το ευχαριστώ είναι αληθινό… αλήθεια λέω, πίστεψέ με.

Απόσπασμα από το Βιβλίο: “2000 χρόνια μετά «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»”

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

«Ο σκοτεινός τύπος με την κάπα»


ΤΙ ΝΑ ΨΙΘΥΡΙΖΕ Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΠΑ;

Θεολογικός στοχασμός στο περιθώριο της εικόνας της Γεννήσεως
Του Ηλία Λιαμή
-Τι κρατάς;
-Το Ευαγγέλιο.
-Δεν θα στόλιζες αυτή την ώρα το δέντρο;
-Θα προλάβω. Έχω λίγο χρόνο κι είπα λιγάκι να το ξεφυλλίσω.
-Ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο;
-Όχι ακριβώς.
-Αλλά;
-Ξέρεις, άγιε μου Ιωσήφ, κάθε φορά που η μορφή σου έρχεται στο μυαλό μου, στέκεις πάντα σαν ένα πρόσωπο βουβό. Ποτέ δεν σε φαντάστηκα να μιλάς. Σιωπηλός δίπλα στη φάτνη, σιωπηλός στο ταξίδι για την Αίγυπτο, σιωπηλός και στα όνειρά σου. Ακόμη και η Παναγία, ένα πλάσμα ενωμένο εντελώς με το θέλημα του Θεού, βρίσκει το θάρρος ν' ανοίξει διάλογο με τον αρχάγγελο, σχεδόν να αμφισβητήσει το μήνυμά του, κι ας φτάνει μετά στην ολόψυχη υπακοή. Και συ, τρεις φορές βλέπεις τον απεσταλμένο του Θεού στον ύπνο σου, τρεις φορές ακούς πράγματα παράλογα κι ούτε μια αντίρρηση, ούτε μια ερώτηση. Βρήκα κι εγώ λοιπόν μια ευκαιρία να ψάξω κάποιες λέξεις σου, που οι ευαγγελιστές θεώρησαν, πως θ' άξιζαν την αθανασία.
-Ούτε μία δε θα βρεις.
-Ούτε μία;
-Ούτε μία.
-Μα καλά, τόσα χρόνια δίπλα σ' ένα Θεό που γίνεται από μωράκι άντρας, δίπλα σε μια γυναίκα στήριγμα, μάνα και παρηγοριά γενεών και γενεών, τίποτα άξιο λόγου δεν βγήκε από τα χείλια σου; Ποιος είν' ο ρόλος σου σ' όλη αυτή την ιστορία; Ποια είναι η συμβολή σου; Τι νιώθεις, όταν η γυναίκα που αγαπάς βρίσκεται έγκυος, χωρίς να την έχεις αγγίξει; Πως αποδέχεσαι το παράλογο; Πόσο δικοί σου μπόρεσαν να γίνουν δύο άνθρωποι, μια γυναίκα κι ένας γιος, δοσμένοι ολόψυχα στο σχέδιο ενός άλλου Πατέρα; Τι σκέφτεσαι για την ζωή σου, την ώρα που τριγυρνάς στα βρώμικα σοκάκια της Βηθλεέμ με τη Μαρία έγκυο; Πώς νιώθεις την ώρα που ο Ιησούς ανοίγει τα ματάκια του στην ξαστεριά εκείνης της νύχτας; Πώς δαμάζεις την ψυχή σου, όταν την θέση του θριαμβευτή Μεσσία της παιδικής σου ανατροφής παίρνει ένα απροστάτευτο βρέφος, που το ζεσταίνουν τα χνώτα των ζώων; Άκουσες τους αγγέλους; Πίστεψες τους μάγους; Τι εξηγήσεις έδωσες στους βοσκούς; Γιατί στις εικόνες είσαι πάντα έξω απ' τη σπηλιά; Και πάνω απ' όλα –χρόνια έχω αυτή την απορία- τι σου ψιθύριζε ο σκοτεινός ο τύπος με την κάπα, εκεί, στο κάτω μέρος της εικόνας;
-Βιάζεσαι μου φαίνεται λιγάκι. Αυτές οι ερωτήσεις, ξέρεις, θέλουν ηρεμία. Τα ξέρω αυτά τα ερωτήματα. Ένα-ένα με βασάνισαν, ένα-ένα τα απάντησα. Το καθένα απαιτούσε απάντηση πριν προχωρήσω στο επόμενο. Αν θες πραγματικά να βγάλεις άκρη, πρέπει όλον αυτόν τον δρόμο με τα ερωτήματα να τον περπατήσεις. Θα έρθεις να τον περπατήσουμε μαζί;
- Ναι, θα σ' ακολουθήσω. Πρώτα, γιατί η ζωή με δίδαξε πως οι πράοι και λιγόλογοι άνθρωποι κρύβουν θησαυρούς. Και δεύτερον, γιατί σ' αγαπάω, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί.
-Και οι δύο λόγοι μου αρέσουν. Αν και πιστεύω πως υπάρχει κι ένας τρίτος.
-Λες;
-Είμαι βέβαιος.
-Και ποιος να 'ναι αυτός;
-Η διαίσθησή σου. Αυτή σε πληροφορεί, πως, μέσα από τις απαντήσεις θ' ανακαλύψεις κομμάτια του εαυτού σου. Κομμάτια κρυμμένα, μπορεί και παραπονεμένα, που περιμένουν δικαίωση. Έλα λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Εγώ πάντα λαχταρούσα να κάνω οικογένεια. Από τότε, που, νέο παλικάρι ακόμα, έκανα όνειρα για τη ζωή μου, περίμενα πως και πως να ζήσω με κείνους, που θα τους νοιάζομαι και θα τους πονάω. Δεν ήμουν κάτι το ξεχωριστό, ποτέ δεν ένιωσα κάτι τι ξεχωριστό. Η ζωή, την εποχή εκείνη, δεν είχε και πολλές πιθανότητες μεγάλων αποκλίσεων. Για τους ανθρώπους μάλιστα της δικής μου τάξης, ήταν αρκετά η ασφάλεια ενός μικρού μεροκάματου και η εκτίμηση των κοντινών φίλων και συγγενών. Όσο για τα μεγάλα νοήματα της ζωής, κι εκεί απλά τα πράγματα: Εκεί ψηλά, ο Γιαχβέ, πικραμένος από το λαό του, για την τόση αστάθεια και την τόση αχαριστία του. Πικραμένος, αλλά και αποφασισμένος να στείλει δοκιμασίες και κατακτητές, μέχρις ότου οι καρδιές και τα μάτια στραφούν ξανά προς Εκείνον. Κι εδώ κάτω, στη γη, ένας λαός να υπομένει τον ζυγό και να περιμένει τον Μεσσία, που θα φέρει την λύτρωση. Ποιος θα 'ναι; Πώς θα 'ναι; Πώς θα τον καταλάβουμε; Πώς θα τον ξεχωρίσουμε από τους τρελούς και τους απατεώνες; Κανείς δεν είχε την απάντηση. Όλοι όμως είχαν την πίστη, πως, όταν έρθει, όλα θα γίνουν φανερά. Κι ο καθένας είχε την κρυφή λαχτάρα, πως ένας γιος απ' τη δική του γενιά θα δοξάσει ξανά τον Ισραήλ.
-Ήσουν κι εσύ ένας απ' αυτούς;
-Δεν υπήρχε Ισραηλίτης, όσο παρακατιανός, όσο ασήμαντος, που να μην είχε σε μια κρυφή γωνιά της ψυχής του ένα αναμμένο λυχνάρι. Κι αν ο νους φώναζε, πως οι καιροί δεν επιτρέπουν τέτοιου είδους ελπίδες, το λυχνάρι αυτό έκανε το βάρος των ταπεινώσεων λίγο ελαφρύτερο και τα βάσανα της φτώχειας και της καταπίεσης λίγο πιο υποφερτά, καθώς το μέλλον, έστω θολό, έστω μακρινό, υποσχόταν μια δικαίωση… μια αποκατάσταση. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο.
-Δηλαδή;
-Ένα κρυφό ερώτημα, ένα κρυφό σαράκι, που σιγότρωγε την ψυχή κάθε αγοριού: Κι αν είμαι εγώ ο Μεσσίας; Και αν περιμένει από μένα ο Θεός να φέρω τη λύτρωση στον λαό του; Για σκέψου το λίγο. Δεν σου κρύβω, πως κάποιες στιγμές πέρασε απ΄ το μυαλό μου. Κι είμαι βέβαιος, πως, έστω και μία φορά, είχε περάσει από το μυαλό κάθε γιου Ισραηλίτη. Κάποιοι έδιναν στην ψυχή τους τόπο στη σκέψη αυτή. Γι' αυτό και οι καιροί ήταν γεμάτοι υποψήφιους προφήτες και ηγέτες, που κάθε τόσο ξεσήκωναν τον λαό. Εγώ πάντως, όπως σου είπα και πριν, δεν άφησα ποτέ την ιδέα να πιάσει ρίζες μέσα μου. Δεν ήξερα πως είναι να είσαι μεσσίας, ήξερα όμως πως δεν είμαι εγώ. Πολύ γρήγορα προσαρμόστηκα στην ιδέα μιας ήσυχης ζωής και βάλθηκα ν' αρχίσω να την κτίζω. Και ένα μόνο πράγμα κράτησα από τη νιότη μου: Την υποψία, ο Θεός να μην είναι τόσο προβλέψιμος.
-Προβλέψιμος;
-Ναι. Υπήρχαν φορές που ένιωθα, πως οι συμπατριώτες μου παραήταν βέβαιοι για το πώς σκέπτεται και δρα ο Θεός.
-Εδώ όμως υπήρχε μια ξεκάθαρη συμφωνία, μια διαθήκη. Τηρείτε τις εντολές, είμαι μαζί σας. Δεν τις τηρείτε, ξεχάστε με.
-Ναι, βέβαια, δεν αντιλέγει κανείς. Στην υπόθεση όμως αυτή με απασχολούσε πάντα ένα σημείο: Δυο άνθρωποι φτάνουν σε συμφωνία στο όνομα ενός κοινού συμφέροντος, έτσι;
-Σωστά.
-Στην δική μας όμως περίπτωση, τι συμφέρον είχε να διαφυλάξει ο Θεός για τον εαυτό Του; Πάνω σε ποια βάση διαπραγματεύεται ο παντοδύναμος Δημιουργός με έναν από τους λαούς του; "Να αισθάνεσαι υπερήφανος, που είσαι Ισραηλίτης" μου έλεγαν. Κι όταν ζητούσα την αιτία, "επειδή ο Θεός διάλεξε τον Ισραήλ, για να του αποκαλυφθεί", μου απαντούσαν. Πάντα εκεί σταμάταγε η συζήτηση. Το μυαλό μου όμως σιωπηλά συνέχιζε να ρωτάει: "Ποια είναι τα κριτήρια του Θεού; Γιατί επέλεξε εμάς και όχι άλλους; Ποιος θνητός δικαιούται να καυχιέται πως ξέρει τα απύθμενα βάθη των προθέσεων Του; Και πολύ περισσότερο, ποιος δικαιούται να καυχιέται πως αποτελεί μέρος ενός …εκλεκτού λαού, όταν ο λαός αυτός ήξερε τόσο εύκολα να ξεχνάει την αποστασία του, όσο εύκολα και να επικαλείται την προνομιακή του εκλογή;
-Και σε τι απαντήσεις έφτασες;
-Πάλι οι απαντήσεις σε τρώνε. Δεν σε βλέπω να εκτιμάς όμως το ότι έφτασα να ρωτάω όλα αυτά. Κι όμως, εγώ δοξάζω τον Θεό που φύτεψε μέσα μου αυτές τις ερωτήσεις. Αυτές, και όχι οι απαντήσεις ήταν η ευλογία Του. Πολλά πράγματα γύρω μου ήταν ακατανόητα Για ένα όμως πράγμα ήμουν βέβαιος: Πως ο Θεός σκέφτεται και δρα με τρόπους ασύλληπτους από τον ανθρώπινο νου. Πάντα ένιωθα φίλο τον Ιώβ και πάντα θυμόμουν τότε, που σώνει και καλά οι φίλοι του προσπαθούν να τον πείσουν, πως τα βάσανά του είναι η δίκαιη τιμωρία του για κάτι που έκανε. "Όχι", τους απαντούσε εκείνος, "σε τίποτα δεν έφταιξα. Δείτε το κατάντημά μου και ελευθερωθείτε από τη βεβαιότητα της γνώσης σας, ότι δήθεν ο Θεός κολυμπάει στη νομοτέλεια του μυαλού σας". Έφτασα λοιπόν κι εγώ σε μια απάντηση.
-Βλέπεις λοιπόν!
-Ναι, αλλά σε ποια απάντηση;
-Σε ποια;
-Πείστηκα, πως ο Θεός είναι ένα ανοικτό ερώτημα. Κάθε απάντηση είναι ένας περιορισμός, μια φυλακή, Και ο Θεός σε φυλακή δε μπαίνει. Έμαθα λοιπόν να ζω, έτοιμος να συναντηθώ με τις ανεξήγητες βουλές του Θεού. Αυτή λοιπόν η… απάντηση με στήριξε, όταν όλα τα δεδομένα και οι βεβαιότητες μου κατέρρευσαν. Χωρίς αυτήν, ή θα τρελαινόμουν, ή θα στεκόμουν εμπόδιο στα σχέδια Του.
-Το ενδεχόμενο να τρελαθείς το καταλαβαίνω. Πώς όμως να σταθεί εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού ένας ασήμαντος νεαρός Ισραηλίτης;
-Δίκιο έχεις. Ασήμαντος ήμουν. Ασήμαντοι ήμαστε όλοι μας μπροστά στη δύναμή Του. Η αγάπη Του όμως μας κάνει σημαντικούς. Η αγάπη αυτή, που μεταμορφώνει το πλάσμα Του σε συνεργάτη Του. Γιατί, κι όταν το ανεξήγητο με παρέσυρε σε μονοπάτια, που ο νους του ανθρώπου δεν τα βάζει, ο τρόπος Του μου έδειξε, πως αρνείται να κάνει χρήση της παντοδυναμίας Του. Δεν υποχρεώνει, δεν εξαναγκάζει. Καλεί τον άνθρωπο να μπει στο παιχνίδι της ίδιας του της σωτηρίας και περιμένει την ανταπόκρισή του.
-Μα εξηγούνται όλ' αυτά;
-Έχεις δίκιο. Τι να εξηγηθεί με το φτωχό ανθρώπινο μυαλό. Κι όμως, το ξεπέρασμα αυτής της φτώχειας, αυτής της μιζέριας ζήτησε ο Θεός από τον άνθρωπο. Ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό που ζήτησε.
-Μιλάς για την πίστη.
-Ναι, αλλά πίστη σε τι;
-Στην πίστη, πως υπάρχει Θεός
-Μα αυτό είναι ένα πρώτο βήμα, ίσως και το πιο εύκολο βήμα.
-Τότε;
-Εγώ μιλάω για την πίστη εκείνη που σαν θύελλα έρχεται να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας του μυαλού μας. Η πίστη, πως ο Θεός δεν είναι ο ζηλόφθονος άρχοντας που θέλησε να μας παρουσιάσει ο μέγας συκοφάντης, αλλά η πίστη, πως ο Θεός θα έκανε τα πάντα… ΤΑ ΠΑΝΤΑ… για να ξαναδεί τον άνθρωπο μαζί Του. Όχι λοιπόν μόνο πίστη στην ύπαρξη του Θεού, αλλά πίστη στην αγάπη του Θεού, πίστη όμως και στην… πίστη του Θεού, πως ο άνθρωπος αξίζει κάθε θυσία, προκειμένου να ξαναβρεθεί κοντά Του. Αχ, πολύ φοβάμαι, πως πιο πολύ μας εκτιμάει ο Θεός, απ' ότι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.
–Τα σκεφτόσουν όλ' αυτά πριν αρχίσει να ξετυλίγεται η γνωστή σειρά των γεγονότων;
-Όχι βέβαια. Το τι είχα στο μυαλό μου στο είπα. Για το μόνο που είχα πειστεί, ήταν πως όλα είναι πιθανά. Κι όσο μπορούσα, κρατούσα την καρδιά μου σε επιφυλακή να νιώσει και να δεχτεί. Φαίνεται, ο Θεός έκρινε, πως η καρδιά μου ήταν έτοιμη.
-Το μυαλό σου;
-Αστειεύεσαι; Τι να προλάβει να κατανοήσει το μυαλό μου; Πόσο νομίζεις πως απέχει η λογική από τη διάλυση του μυαλού; Θα σου το πω εγώ: όσο απέχει το να ομολογείς συνάνθρωπο ένα γήινο πλάσμα σαν εσένα και σαν εμένα από το να αποδέχεσαι αυτό το ίδιο πλάσμα πλατύτερο από ολόκληρο το σύμπαν.
-Το αποδέχτηκες;
-Στην αρχή όχι. Μπροστά μου είχα τη Μαρία μου έγκυο. Το αρνιόταν η καρδιά μου, το βεβαίωναν όμως τα μάτια μου. Νιώσε με λίγο: καρδιά και μυαλό στον ζυγό. Τι θα βαρύνει; Εκεί λέω, πως ο Θεός δεν μπορούσε ή δεν θέλησε να με βοηθήσει. Ένιωθα όμως να περιμένει από μένα απόφαση πριν ενεργήσει Εκείνος. Και την κρίσιμη στιγμή, βάρυνε η καρδιά. Δόξα τω Θεώ, η καρδιά βάρυνε. Μην πιστέψεις, πως τα όνειρα με πείσανε. Χίλιους τρόπους έχει το μυαλό, όχι όνειρα, αλλά και θάματα να περιφρονήσει. Η καρδιά όμως τα βλέπει αλλιώς. Ήρθε λοιπόν πρώτη η απόφασή μου ν' ακούσω την καρδιά μου, κι ύστερα ο Θεός έστειλε τον Άγγελό Του. Και το μυαλό ρωτάει και η καρδιά ρωτάει. Οι άγγελοι όμως απαντούν μόνο τα ερωτήματα της καρδιάς.
-Κι η δική σου καρδιά τι ρώταγε;
-"Κύριε", ρώταγε, "τι ζητάς από μένα; Πατέρας, πέρα από τη δύναμη του φτωχού μου μυαλού και από κάθε ανάγκη, στέλνεις τον Υιό σου τον μονογενή να σώσει τον άνθρωπο. Αξιώνεις ένα πλάσμα Σου να χωρέσει στα σπλάχνα της τον Άπειρο και Αχώρητο. Πού χωράω εγώ στα σχέδιά σου. Τι με χρειάζεσαι; Με θέλεις μόνο για μια κοινωνική κάλυψη των σχεδίων σου; Έχει η πανσοφία σου ανάγκη τέτοιους ταπεινούς συμβιβασμούς; Τι ζητάς από μένα; Τι ζητάς από μένα;"
-Πήρες απάντηση;
-Όχι. Από τη στιγμή όμως που άρχισα να ρωτάω, άρχισε να παρουσιάζεται μπροστά μου αυτός ο σκοτεινός ο τύπος με την κάπα. Η παρουσία του μου πάγωνε την καρδιά. Τον ένιωθα ξένο, σαν τους ξένους εκείνους, που με το που θα τους δεις, νιώθεις, πως ήρθαν να σου μαυρίσουν τη ζωή. Ξένος… μα και γνωστή η φωνή του. Γνωστή από τότε, κάτω απ΄ το δέντρο της Εδέμ. "Τι νομίζεις πως είσαι;", μου ψιθύριζε. "Ένα θλιβερό παιχνίδι στα παράλογα σχέδια του Θεού είσαι. Διεκδίκησε τουλάχιστον την ησυχία και την αξιοπρέπειά σου. Και τότε σας τά 'λεγα: Σας φοβάται και χαίρεται να σας ταλαιπωρεί. Κάθε του "δώρο" κι ένας μπελάς, κάθε εντολή του και μια ευθύνη. Ένα βάρος αυτή για σένα, ένα βάρος εσύ γι' αυτήν. Ένα κακόγουστο αστείο η ζωή που σας χάρισε. Άστηνε να περάσει όπως-όπως να τελειώνει κι αυτή κι εσύ".
-Γιατί δεν τού 'κλεινες το στόμα;
-Γιατί… Γιατί τα λόγια του, λες και τά 'χε κλέψει από το πιο βαθύ υπόγειο της ύπαρξής μου κι είχε βαλθεί να τα φέρει στ' αυτιά μου. Λογικά μιλούσε. Τετράγωνα. Πώς να του αντιμιλήσεις; Με τι επιχειρήματα; Πώς να νεκρώσεις αυτά, που οι αισθήσεις σου σε πληροφορούν; Πως ν΄ ανοίξεις την πόρτα στο παράλογο;
-Και τι έκανες;
-Κάτι… κάτι με ενοχλούσε. Σιγά-σιγά το διέκρινα. Όσο τον έβλεπα κι όσο τον άκουγα, τόσο άρχισα να κατανοώ το λάθος του Αδάμ. Και δεν μιλάω τόσο για τον απαγορευμένο καρπό. Μιλάω για ένα άλλο λάθος: Για κάποιο λόγο οι προπάτορές μας σταμάτησαν να σκέφτονται με την καρδιά. Και τότε βρήκε στη ψυχή τους θέση η διαβολή και η ανταρσία. Μόλις συνειδητοποίησα αυτό που σου λέω, ένιωσα μια βαθιά, πολύ βαθιά ανάγκη: Να αφήσω τις λέξεις αυτές να περιφέρονται χωρίς να βρίσκουνε στο νου μου ούτε μια γωνιά για καταφύγιο. Να μη βρούνε μέσα μου συνομιλητή, να μη στεριώσουν, να μη βγάλουν ρίζες. Αυτό αποφάσισα να κάνω, μήπως και πάρω αντίστροφα τον πικρό δρόμο του Αδάμ, που του σακάτεψε ο Πειρασμός τη σχέση του με τον Θεό, τον συνάνθρωπό του και το σύμπαν ολόκληρο. Μισημένος ένιωσε απ' τον Θεό που νόμισε πως τον διώχνει. Μισημένος ένιωσε απ' τη γη, που μ' ένα της καρπό τού στέρησε τον Παράδεισο. Πάνω απ' όλα όμως ένιωσε προδομένος απ' τη γυναίκα, που της φόρτωσε τον παρασυρμό του, αλλά και μισημένος απ' αυτήν, που της φόρτωσε την ενοχή του. Σαν δεύτερος Αδάμ λοιπόν, είπα να μην επαναλάβω τα ίδια λάθη.
-Δεύτερος Αδάμ εσύ;
-Δε θέλω να σε σοκάρω. Το ξέρω, πως για δεύτερο Αδάμ έχεις τον μικρό μου Ιησού. Αυτός έσπασε τις πύλες του Άδη. Αυτός ξανάνοιξε τις πύλες της Εδέμ. Αλλά, όσο το καλοσκέφτομαι, έβλεπα να ταιριάζει λίγο, λιγάκι, τόσο δα, και σε μένα αυτός ο τίτλος. Μη βιαστείς να με κατακρίνεις. Αλίμονο! Τι είμαι εγώ μπροστά στο μεγαλείο Του; Τι προσέφερα εγώ στη σωτήρια των ανθρώπων και τι Εκείνος! Κι όμως! Ένιωθα πως ένα μικρό κομματάκι του σχεδίου Του το εμπιστεύτηκε στα χέρια μου.
-Ποιο, δηλαδή;
-Θα στο πω: Νιώθω, πως, όπως σ' εκείνην, τη Μαρία μου, εμπιστεύτηκε το ξανασμίξιμο του πεσμένου ανθρώπου με τον Πλάστη του, έτσι και σε μένα εμπιστεύτηκε το ξαναφίλιωμα του άνδρα και της γυναίκας.
-Μα πώς;
-Δε θυμάσαι; Κρύφτηκε ο Αδάμ στον Παράδεισο. Πίστεψε τον Συκοφάντη και χάραξε στον νου και στην καρδιά του τη μορφή ενός Θεού φθονερού και εκδικητικού. Αιώνες κρυβότανε ο άνθρωπος. Αιώνες αρνιότανε να δει το θέλημα του Θεού σαν δρόμο της χαράς και της λύτρωσής του. Ο Αδάμ κρύφτηκε, αλλά η Μαρία μου βγήκε στο φως και με το "γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου" παράδωσε το επαναστατημένο ανθρώπινο θέλημα στα χέρια του Θεού.
-Σωστά όλ' αυτά, αλλά ο ρόλος ο δικός σου;
-Ξέρεις, ο Αδάμ δεν κρύφτηκε μόνο από τον Θεό. Όταν κατάλαβε πως όλα ήταν φανερά στα μάτια του Θεού, απέστρεψε τα μάτια κι από τη γυναίκα. Κρύφτηκε κι απ' την άλλη μισή του ύπαρξη. Της έριξε την ευθύνη και την κατάρα του, καταδίκασε μπροστά στον Θεό τη σάρκα από την σάρκα του. Για αιώνες, το γένος των ανθρώπων έμαθε να πολεμάει με την ίδια του τη σάρκα. Η γυναίκα ντύθηκε την ενοχή και ο άντρας την τυραννία. Κι εγώ, στα χαρακώματα αυτής της μάχης γεννήθηκα. Όταν το σχέδιο του Θεού ξεδιπλώθηκε -όσο ξεδιπλώθηκε- μπροστά στα μάτια μου, σκέφτηκα στην αρχή να διαμαρτυρηθώ. "Γιατί Θεέ μου μια γυναίκα", άκουσα μέσα μου μια φωνή, "κλειδί και πύλη εξόδου του ανθρώπου από το πικρό του αδιέξοδο;". Πριν προλάβω ν' ανοίξω διάλογο μ' αυτήν την αγανάκτηση, άκουσα τη φωνή μέσα μου, γεμάτη περιφρόνηση, να μου ψιθυρίζει: "Τι να περιμένει κανείς από μια γυναίκα!". Πριν προλάβω και στην περιφρόνηση να απαντήσω, η ίδια φωνή σχεδόν με διέταξε: "Εσύ ν' αναλάβεις!"
-Κι εσύ;
-Λογικά φαινόντουσαν όλα. Συμφωνούσαν απόλυτα με όσα διδάχτηκα και με όσα ήμουν προετοιμασμένος να αναλάβω. Κι όμως, κάτι μέσα μου μού 'λεγε, πως αν άφηνα αυτές τις σκέψεις να πάρουν χώρο και να θεριέψουν, θα οδηγιόμουν σε αδιέξοδο. Πού θα με έβγαζε η αγανάκτηση; Πού θα με έβγαζε η περιφρόνηση; Που θα με έβγαζε η διεκδίκηση; Και τα τρία με τράβαγαν προς τη μεριά τους. Κι εγώ, σε μια στιγμή, αποφάσισα να κρατήσω κόντρα στην ορμή τους. Δεν μπήκα σε διάλογο. Δεν άφησα την καρδιά μου να ταραχτεί. Την κράτησα ακίνητη. Και σώπασα. Τίποτα δεν εύρισκα να στηρίξει την σιωπή μου. Κι όμως, τη στιγμή που αποφάσισα να σωπάσω, μια ανείπωτη γλύκα έφτασε μέχρι το μεδούλι των οστών μου.
-Ήταν η σιωπή η λύτρωσή σου;
-Νόμιζα κι εγώ, πως είχα φτάσει στο τέλος του δρόμου. Όμως, γρήγορα κατάλαβα, πως ήμουν μόνο στην αρχή. Γιατί, σχεδόν αμέσως μετά, η σιωπή γέννησε τον θαυμασμό. Τον θαυμασμό για την τρελή, για την παράλογη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Κι όχι μόνο για την αγάπη Του, αλλά και για τις άπειρες κοίτες που χαράζει κάθε στιγμή, προκειμένου να φτάσει αυτή Του η αγάπη μέχρι και τον τελευταίο.
-Ήταν λοιπόν ο θαυμασμός, που γαλήνεψε την ψυχή σου;
- Ούτε κι αυτός. Πριν προλάβω καλά-καλά να θαυμάσω, γέμισα ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για πολλά, πάρα πολλά. Κυρίως όμως ευγνωμοσύνη για την δημιουργία της γυναίκας. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν τον Αδάμ. Όχι όμως σαν τον Αδάμ, που κατακεραυνώνει τη γυναίκα του για την αποτυχία του, όχι σαν τον Αδάμ, που με απόγνωση ακούει τις πύλες της Εδέμ να κλείνουν, αλλά σαν έναν δεύτερον Αδάμ, που, στρέφοντας την πιο γλυκιά ματιά προς τη γυναίκα του, ακούει την πιο γλυκεία φωνή του Θεού-Πατέρα να του λέει τρυφερά: "Παιδί μου, γύρνα πίσω. Σας έφτιαξα ένα κορμί από δύο μισά κορμιά, μια ψυχή από δύο μισές ψυχές. Σας έβαλα στον κήπο της αγάπης. Η διχόνοια σας σάς έδιωξε μακριά μου, η ομόνοια σας σάς γυρίζει πίσω. Ο παράδεισος είναι και πάλι ανοιχτός".
-Μα ήταν αρκετή η ομόνοια αυτή για να σας ξαναβάλει… για να μας ξαναβάλει όλους μας ξανά στον Παράδεισο;
-Όχι! Δε νίκησα εγώ τον θάνατο. Το ξέρω. Αυτός, ο μικρός μου Ιησούς έσπασε τις πύλες του Άδη. Αυτός κατέβηκε "εν τοις κατωτάτοις της γης", "εν τοις κατωτάτοις" της ανθρώπινης ψυχής, εκεί, που η ματιά του ανθρώπου δεν θά 'χε ποτέ την δύναμη να φτάσει. Αυτός και μόνον αυτός μπόρεσε να ξανασκορπίσει στο βάθος της ανθρώπινης καρδιάς το φως Του. Όμως, ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου έκανα, εμπόδιο να μην σταθεί η άβυσσος, που ο Αδάμ άνοιξε ένα δειλινό ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό, ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο. Ό,τι μπορούσα έκανα, για να βαδίσουν ενωμένοι, ένα σώμα, μια ψυχή, ο άνδρας κι η γυναίκα, τον δρόμο της επιστροφής.
-Ήταν αυτό το τέλος του δρόμου;
-Όχι. Είχα κάνει το πρώτο βήμα. Ήξερα όμως πως είχα να κάνω βήματα πολλά, μέχρι να διαβώ το κατώφλι της Βασιλείας. Και σε κάθε βήμα μου, μόνιμη και σταθερή, η παρέα αυτουνού, του σκοτεινού του τύπου με την κάπα.
-Δεν σ' άφηνε κάποιες στιγμές σε ησυχία;
-Ποτέ! Στιγμή δεν έπαψε να μ' ακολουθεί. Ακόμη και τις ώρες της Γεννήσεως, τι λες πως μου ψιθύριζε;
-"Πώς ανέχεσαι να περιθάλπεις ένα παιδί, που δεν είναι δικό σου;"
-Όχι, αυτό το είχα αποδεχτεί. Η καρδιά και το μυαλό μου είχαν συντονιστεί με τα σχέδιά Του. Άλλα ήταν τα λόγια του.
-Ποια;
-"Που είναι η αντρική σου πρωτοκαθεδρία; Που είναι η πατρική σου αυθεντία; Πήγαινε να τα ρυθμίσεις, πήγαινε να τα τακτοποιήσεις. Διεκδίκησε τον ρόλο σου. Γίνε ο πρωταγωνιστής. Γίνε ο ήρωας. Γίνε άντρας!" Αυτά μου έλεγε.
-Δεν πήγες όμως.
-Όχι, δεν πήγα. Γιατί μόνο τυφλός δεν θά 'βλεπε, πως η σωτηρία του κόσμου την ώρα αυτή περνούσε μέσα από μια γυναίκα. Ο ηρωισμός για μένα δεν ήταν να διεκδικήσω κομμάτι του θαύματος. Ο ηρωισμός ήταν να σιωπήσω. Έμεινα λοιπόν και πάλι σιωπηλός. Κράτησα ακόμη και την ανάσα μου, μήπως ταράξω το Θείο σχέδιο, που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου, όπως μια πεταλούδα ξεδιπλώνει τα φτερά της. Η σιωπή μου ήταν η συμβολή μου στην σωτηρία του γένους των ανθρώπων. Σιώπησα και κατάλαβα: είχα το ρόλο του σιωπηλού εργάτη. Εκείνου, που στρώνει ταπεινά το δρόμο, για να περάσει το θαύμα. Εκείνου, που ανοίγει στέρεη κοίτη για να κυλήσει ανενόχλητο το θέλημα του Θεού. Ο νους μου έψαχνε απαντήσεις εδώ κι εκεί. Επιστράτευε προφητείες, έψαχνε σημάδια, τά 'φερνε έτσι, τά 'φερνε αλλιώς, μήπως και κατανοήσει το ακατανόητο. Η καρδιά μου όμως, ήρεμη και βέβαιη, κράταγε προσηλωμένο το βλέμμα μου στη φάτνη, παρακαλώντας με, όχι να εξηγήσω την αλήθεια, μα να την δεχτώ. Αυτή ήταν η αλήθεια. Και η αλήθεια με ελευθέρωσε από τα συμπλέγματα τής ανατροφής μου, απ' τα συμπλέγματα όλης της ιστορίας. Κι αν ο Αδάμ, κρυμμένος στη σκιά, τά 'βαλε με τον Θεό, που του 'δωσε τη γυναίκα, εγώ βγήκα στο φως, για να τον ευγνωμονήσω για το πολύτιμο αυτό δώρο Του και μαζί να μετατρέψω την αγνωμοσύνη όλων των ανθρώπων προς τον Θεό για την δημιουργία και την αποστολή της γυναίκας σε δοξολογία. Αιώνες μάθαμε, άνδρες και γυναίκες, ο καθένας ν΄ ανήκει στον εαυτό του. Μάθαμε να ποθούμε και ν' αποστρεφόμαστε. Μάθαμε να ζούμε με τη μοναξιά και τη στέρηση του μισού μας προσώπου, του μισού μας κορμιού, της μισής μας ύπαρξης Σε μια στιγμή το κατάλαβα: Δεν ζητούσε μόνον ο Θεός τον Αδάμ το δειλινό εκείνο. Με μυστική φωνή, γεμάτη αγωνία και παράπονο τον καλούσε κι η γυναίκα:
"Αδάμ, που είσαι;"
Και μονομιάς, την ώρα της αγίας μου σιωπής, την ώρα του άγιου θαυμασμού μου, την ώρα της άγιας ευγνωμοσύνης μου, ξαναβρεθήκαμε άντρας και γυναίκα στον παράδεισο, πριν την αμάχη πριν την ενοχή. Γιατί ενοχή ήταν η …αμοιβή, που ένα κομμάτι του ανθρώπου έριξε το φταίξιμο στο άλλο του κομμάτι. Φιλιώσαμε ξανά!. Μέρωσα. Μέρωσε κι η γυναίκα μαζί μου. Φιλιώσαμε. Πρόσφερα τον εαυτό μου στη γυναίκα και άφησα ελεύθερο τον δρόμο της εισβολής του Θεού στην ιστορία.
-Πρέπει ν' αγάπησες πολύ για να μιλάς έτσι.
-Το πόσο αγάπησα, μάλλον το πόσο ο Θεός μ' αξίωσε να αγαπήσω, το κατάλαβα όταν κράτησα στα χέρια μου τον νεογέννητο Ιησού. Ό,τι κι αν είχα αισθανθεί πριν, ξεπεράστηκε κατά πολύ την ώρα εκείνη. Για τους πολλούς, είχε μόλις γεννηθεί ένα ακόμη ταπεινό και καταφρονεμένο πλασματάκι, ένα ασήμαντο παιδάκι ανάμεσα στα εκατομμύρια των ασήμαντων πλασμάτων, που γεννιούνται κάθε μέρα. Για τις στρατιές των αγγέλων και για ελάχιστους περιθωριακούς (πέντ' έξι βοσκούς και τρεις παράξενους και ταπεινούς πολυμαθείς -υπάρχουν και τέτοιοι-) γεννήθηκε ο σωτήρας του γένους των ανθρώπων. Για τη Μαρία όμως και μένα ήταν και κάτι ακόμα: μόλις είχε πάρει φως και νόημα ο δρόμος της θυσίας μας. Δυο άνθρωποι, δυο ανηφοριές θυσίας συναντήθηκαν σ' ένα κοινό σημείο. Και το σημείο αυτό ήταν ο Χριστός. Ήμασταν μαζί, παλεύαμε μαζί, μέσα σε μια σχέση αλλόκοτη για τα μάτια των ανθρώπων. Μια σχέση διπλά σταυρική. Πρώτα, μέσα στην παρθενία της. Κι ύστερα, βαριά, απ' το σταυρό ενός έργου, που ξεπέρναγε τις μικρές ζωές μας. Εκείνη, με όλο το βάρος της ανθρώπινης ανταρσίας στην πλάτη. Κι εγώ, να κουβαλάω στη δική μου πλάτη έναν πόλεμο. Τον πόλεμο ανάμεσα στον Αδάμ και την Εύα της ιστορίας. Ξεκινήσαμε εκστατικοί, με εμπιστοσύνη σ' Αυτόν, που μας διάλεξε, αλλά… πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε… Οι κύκλοι της ζωής μας εφάπτονται; Τέμνονται; Ή κινούνται σε τροχιές παράλληλες; Πώς να καρπίσει μια τέτοια σχέση; Ποια δύναμη μπορεί να την ολοκληρώσει;
-Πήρες απόκριση; Γαλήνεψες;
-Την ολόφωτη εκείνη νύχτα, ο ουρανός έβρεχε απαντήσεις. Η σταυρική μας σχέση, η παρθενική μας σχέση, κάρπισε και οι δυο δρόμοι μας συναντήθηκαν. Ο Λόγος του Θεού, μέσ' απ' τα χείλη του Αρχαγγέλου, μας έφερε κοντά, αλλά ο σαρκωμένος Λόγος μας ένωσε. Δυο δρόμοι, δυο θυσίες, ένα σημείο συνάντησης: Η ταπεινή φάτνη. Τη νύχτα εκείνη των θαυμάτων, ο μικρός Ιησούς ταύτισε τους κύκλους της ζωής μας για πάντα. Από άντρας και γυναίκα, από γυναίκα και άντρας, η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, μας έκανε άντρα για την γυναίκα, γυναίκα για τον άντρα, ανθρώπους, μάλλον άνθρωπο ακέραιο και σώο για τον Θεό, για τους άλλους ανθρώπους, για το σύμπαν ολόκληρο. Από όντα μιας ελαττωματικής αποσπασματικότητας, από όντα ακρωτηριασμένα και μίζερα, που ζητάνε με την αρπαγή και τη χρήση πραγμάτων και σωμάτων να περιφρουρήσουν την κατά φαντασίαν αυτάρκειά τους και να αναπληρώσουν τα κομμένα τους μέλη, βαπτιστήκαμε σ' έναν άλλον κόσμο, σε μια άλλη κατάσταση ύπαρξης, όπου ο ένας ζει για τον άλλον και αντί να απορροφάται, τόσο λάμπουν τα στολίδια του, τόσο φεγγοβολά της μορφής του το κάλλος. Πάναγνοι και καινούργιοι, σαν την πρώτη μέρα της δημιουργίας, δωρίσαμε τους εαυτούς μας, μέχρι να φτάσει πια να ζει ο ένας για τον άλλον, μέχρι να μην μπορεί να ξεχωρίσει το "εγώ" από το "εσύ". Ο ένας διάκονος του άλλου, ο ένας φίλος του άλλου, και οι δυο διάκονοι και φίλοι του Χριστού. Κι Εκείνος… καρπός της ένωσης της ταπεινοφροσύνης με τη σιωπή και συνάμα ρίζα της. Εκείνος… ο μέγας διάκονος κι ο μέγας φίλος του ενός Ανθρώπου… αποδέκτης της προσφοράς τού ανθρωπίνου θελήματός… προσφορά και ο ίδιος. Προσφορά ανιδιοτελής, προσφορά δωρεάν, δωρεάν, δωρεάν, απαλλαγμένη από ανταλλάγματα, εξισορροπητικές αντιμισθίες και ανθρώπινες δικαιοσύνες.
Γι' αυτό, πολύ ταπεινά, αλλά χωρίς να φοβάμαι αυτό που θ' ακουστεί, λέω πως είναι και δικός μου καρπός ο Ιησούς. Καρπός, όχι του ανδρικού μου θελήματος. Ούτε που τον μεγάλωσα και τον προστάτεψα. Είναι και δικός μου καρπός, γιατί με τα χείλη της Μαρίας, και εγώ και όλη η ανθρωπότητα, σαν νύμφη Θεού, ψελλίσαμε το "γένοιτο". Όλοι οι άνθρωποι του παρελθόντος και του μέλλοντος, όλη η Εκκλησία του παρελθόντος και του μέλλοντος μιλούν με το στόμα της Μαρίας και σιωπούν με τη σιωπή τη δική μου Κι αν μετά από τριάντα τρία χρόνια συντρίφτηκαν οι πύλες του Άδη, τη νύχτα εκείνη ανοίχτηκαν διάπλατα οι πύλες της σφραγισμένης Εδέμ. Τη νύχτα εκείνη χαράχτηκε ο δρόμος της επιστροφής. Δρόμος υπακοής, σιωπής και απέραντης… απέραντης αγάπης.
-Πώς να αντέξει ο κόσμος τέτοιο δρόμο; Πώς να στραφεί ανάποδα στον δρόμο που βαδίζει; Θα τον συντρίψει η αγάπη. Πώς να μην διαλυθεί η ταλαιπωρημένη του ύπαρξη, όταν μετρηθεί με το μέτρο της αγιότητας; Από πού να κρατηθεί;
-Να κρατηθεί απ' την καρδιά του. Καταλαβαίνω τι με ρωτάς. Και δεν είσαι ο πρώτος. Σε πρόλαβε αυτός ο σκοτεινός ο τύπος με την κάπα. Σου αποκρίνομαι, ότι αποκρίθηκα τότε και σ' εκείνον: να κρατηθεί απ' την καρδιά του. Η Μαρία κι εγώ ήμαστε ένα ανοιχτό παράθυρο στα έσχατα. Τότε που οι άνθρωποι, ελεύθεροι απ' την ανάγκη της φύσης, ελεύθεροι απ' την ανάγκη της κατοχής, ελεύθεροι απ' την ανάγκη της εξουσίας, θα μεταμορφωθούν από καταχραστές σωμάτων και πραγμάτων σε ταπεινούς και ευγνώμονες χρήστες των δώρων του Θεού, έτοιμοι κι αυτοί να βαδίζουν εις τους αιώνες των αιώνων τον δρόμο της προσφοράς και της θυσίας του άλαλου Αμνού. Η Μαρία κι εγώ ήμαστε ένα παράθυρο στα έσχατα βάθη της καρδιάς σου, στα έσχατα βάθη της καρδιάς του κόσμου, που λαχταράει την ελευθερία της παρθενίας και την συμπόνια της μητρότητας.

Κρατάω στα χέρια μου την μορφή σου, Άγιε μου Ιωσήφ. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ένα μικρό και λιγάκι χοντροκομμένο πλαστικό κουκλάκι κρατάω. Θα πάρει όπου νά 'ναι τη θέση της για δυο τρεις βδομάδες στην μικρή φάτνη κάτω από το ψεύτικο δέντρο. Κάποτε με εξόργιζαν τα ψεύτικα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Τώρα πια τ' αγαπάω, γιατί πάνω τους καθρεφτίζομαι. Όλοι μας ψεύτικοι και πλαστικοί ήμαστε, μπορεί και λίγο χοντροκομμένοι, μέχρι να αγκαλιάσουμε το μυστήριο και τη γλύκα Αυτού, που οι συμπατριώτες σου ονόμαζαν γιο σου. Διψάω την ευφυΐα σου να ενεργείς με σιωπή, την ευφυΐα σου να ακούς και να υπακούς. Τη δύναμή σου να πηγαίνεις κόντρα στη λογική του κόσμου. Ψάχνω την οδό της ταπεινοφροσύνης που οδηγεί στη γεύση των θαυμάτων του Θεού και στη συνάντηση με το άλλο μου μισό, το καλύτερο και παρθενικότερο άλλο μου μισό. Ακούω τον σκοτεινό τον τύπο με την κάπα να ανάβει τις φυτιλιές της εξουσίας και τη απληστίας μέσα στους αιώνες. Τον ακούω να σε σπρώχνει να πας στο κέντρο της εικόνας. Κι εσύ δεν πας. Αιώνες τώρα κάθεσαι εκεί στην άκρη, δυο πόντους από το περιθώριο. Εκεί, στην μόνη θέση, που διεκδικούν οι ταπεινοί, οι μόνοι αληθινά έξυπνοι του κόσμου τούτου.
Κι αν ναοί μεγάλοι δεν κτίστηκαν στο όνομά σου, κι αν οι πονεμένοι της ζωής έχουν για πρώτη και μεγαλύτερη παραμυθία και απαντοχή την πάναγνη και πάγγλυκη συντρόφισσά σου, εγώ, στο κέντρο της χάρτινης σπηλιάς ήθελα φέτος να σε βάλω. Ούτε ο Χριστούλης ούτε η Παναγίτσα θα με παρεξηγούσαν, είμαι βέβαιος. Όμως, το ξέρω, δεν το θέλεις. Δεν θα αντισταθώ στο θέλημά σου. Θα σε αφήσω εκεί, που προτιμάς να συνεχίσεις να αντιστέκεσαι για μας. Στη σκιά. Δίπλα στον τύπο με την κάπα. Ανάχωμα στη λογική των καιρών μας. Κι εσύ, γι' αντάλλαγμα, ράντισέ με αν θέλεις, με τη δροσιά και το μεγαλείο της ταπεινής σου χάρης, όπως ξέρεις να ραντίζεις με κουράγιο όλους αυτούς, που απαρνήθηκαν τους προβολείς αυτού του θλιβερού θεάτρου της ζωής και τάχθηκαν να υπηρετούν τις φάτνες των καταφρονεμένων._
Αναδημοσίευση από: http://www.catichisis.gr/subjects/lessons/saints/item/855-the-dark-guy-with-the-cape
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Η λίστα ιστολογίων μου

Snap Shots

Get Free Shots from Snap.com