ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!

Αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος σε όλους τους γονείς, τους μαθητές και τις μαθήτριες του 21ου, 22ου, 12ου,4ου, 2ου Εσπερινού Γυμνασίου, 1ου ΕΠΑΛ, 6ου ΕΠΑΛ, , 2ου Λυκείου Πατρών, του Γυμνασίου και Λυκείου Κλειτορίας , του Γυμνασίου Ψωφίδας, Λακκόπετρας και Σαγαιίκων,του 6ου , του 17ου,του 11ου ,του 18ου Γυμνασίου Πατρών,του Γυμνασίου Λάππα, του 16ου Γυμνασίου Πατρών κκαι από φέτος του 2ου Γυμνασίου Παραλίας και του ΕΠΑΛ Παραλίας!


Αγαπημένοι μου μαθητές και γονείς, εδώ θα ενημερώνεστε για τις δραστηριότητες που θα πραγματοποιούμε στο πλαίσιο του μαθήματος των Θρησκευτικών καθώς και για άλλα πολλά θέματα που μας αφορούν.

Η Θεολόγος σας
Σταυρούλα Ζευγαρά















Σελίδες

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Μοναστήρι της Όπτινα και 3 σύγχρονοι μάρτυρες

Στις 12 Νοεμβρίου 1987 η σοβιετική κυβέρνηση υπέγραψε την απόδοση του φημισμένου για τους αγίους στάρετς του, μοναστηριού της Όπτινα στην ρωσική εκκλησία


Σχεδόν πεντέμιση χρόνια μετά,το βράδυ του Πάσχα του 1993 ,ένας σατανιστής έσφαξε με δίκοπο μαχαίρι επάνω στο οποίο ήταν χαραγμένο το «666» και η λέξη «σατανάς» τον ιερομόναχο Βασίλειο Ροσλιακώφ και τούς μοναχούς Θεράποντα Πουσκάρεφ και Τρόφιμο Ταταρίνωφ.Η σφαγή έγινε με «επαγγελματικό» τρόπο ,ώστε τα θύματα να υποφέρουν,αιμορραγώντας επι πολύ πριν ξεψυχήσουν.


Νομίζω πως αξίζει να δείτε και ν ακούσετε την παρουσίαση καθώς μεταφέρει όλη την κατανυκτική ατμόσφαιρα του μοναστηριού.


Το βίντεο περιλαμβάνει αποσπάσματα από το ντοκυμαντέρ «Ο Γολγοθάς τής Όπτινα», τών Αλεξέι Ντενίσοφ και Μπόρις Κοστένκο, οι οποίοι ήσαν προσκυνητές στην Όπτινα την βραδυά της σφαγής. Έτσι το βίντεο εριέχει εικόνες που ελήφθησαν την ίδια μέρα των φόνων και μάλιστα φαίνεται και το μαχαίρι των που έχει χαραγμένο το 666 πάνω του.



Τραγούδι γραμμένο από τον ιερομόναχο Ραφαήλ (Αλεξέι Ρομανώφ) για τούς νέους οσιομάρτυρες τής αγιοτόκου μονής της Όπτινα,Βασίλειο,Τρόφιμο και Θεράποντα ,που εσφάγησαν από έναν ταλαίπωρο σατανιστή στις 18 Απριλίου 1993,παραμονές του Πάσχα.


Ευχαριστώ την φίλη Άννα από τη Μόσχα για την βοήθεια.
ο καλός Θεός ας δεχθεί ως θυσία ευπρόσδεκτη τα αίματα των νέων μοναχών,ας δίνει παρηγοριά στους οικείους των νεομαρτύρων ,μετάνοια στον ταλαίπωρο φονιά και σε όλους μας με τις ευχές των αγίων.

Η δύναμη της προσευχή στις δυσκολίες


Αυγούστου 9, 2010
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , trackback


Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει…. ήταν αρχές Δεκέμβρη 2007. Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό. Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω. Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει. -Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…
Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει. -Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του. Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα.


ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

ΚΥΡΙΕ, βοήθησε με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει ή σημερινή ήμερα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημα Σου. Στην κάθε ώρα αυτής της ημέρας φώτιζε με και δυνάμωνε με για το κάθε τι. Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω στο διάστημα της σημερινής ημέρας, δίδαξε με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθησι ότι προέρχονται από το άγιο θέλημα Σου. Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου. Σ’ όλες τις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα. Δίδαξε με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογενείας μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα. ΚΥΡΙΕ, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής καθ’ όλη την διάρκεια της. Καθοδήγησε την θέλησή μου κα δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ. ΑΜΗΝ.




Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου. Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή. Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. -Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ναι. Τι έγινε· Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας· τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι. Κυρία μου, μού λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό. -Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.-Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο.. Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.
Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική. Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα… «Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ… Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ». Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.-

«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής Ιούλιος – Αύγουστος 2008

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Ο γέρων Παΐσιος ολοζώντανος μετά την μαρτυρική κοίμηση του...

Στο μνήμα του "αδαμάντινου" γέροντα Παϊσίου,
κατά τους Β΄Χαιρετισμούς.
Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου,
Σουρωτή, Θεσσαλονίκη-Μακεδονία.

†ΒΒΒΒ†HOC VINCES†ΙCXC ΝΙΚΑ†
http://www.romanity.org/indexe.htm

†††††††††††††††††††††††††††††††††

At the memorial tomb of "adamantine" elder Paesios,
during the 2nd part of the Hymn to Theotokos, aka Akathist.
Holy Monastery of Saint John the Theologian,
Souroti, Thessaloniki-Macedonia.

†ΒΒΒΒ†HOC VINCES†ΙCXC ΝΙΚΑ†
http://www.romanity.org/indexe.htm




Παρατηρήστε το ΦΩΣ...αριστερά. Δεν είναι από αναμμένα κεριά...διακρίνεται η διαφορετικότητά του. Έγκειται στο πλησίασμα της καρδιάς του καθενός να δώσει την απάντηση. Απλά ανοίξτε τη προς το Γέροντα Παίσιο!
Άγιε Γέροντα , πρέσβευε υπέρ ημών.



Ακολουθεί αναδημοσίευση από http://misha.pblogs.gr/2010/07/o-gerwn-pa-sios-olozwntanos-meta-thn-martyrikh-koimhsh-toy.html

16 χρόνια πέρασαν κιόλας από τη μέρα που ο γέροντας της Παναγούδας, το αποκούμπι κι η παρηγοριά πολλών εξ ημών, πέρασε στην άλλη μεριά της πλάσης, την αόρατη από τα σαρκικά μάτια και ορατή στις καθαρές καρδιές των παιδιών και των τρελών.

Και τι δε θα δίναμε , για να τον ξανανταμωσουμε τώρα που μάς πνίξαν οι μέριμνες, οι λογισμοί, κι οι υπευθυνότητες της καθημερινότητας.

Στη μνήμη του παππούλη θα μεταφέρουμε στον παγκόσμιο ιστό μια μοναδική ιστορία εμφάνισης του που δεν έχει ακουστεί και καταγραφεί ξανά...

Σε αυτόν λοιπόν, τον απολύτως και σε όλα τα επίπεδα αποτυχημένο κατά κόσμον , αγιορείτη ασκητή, στον οποίο όμως προστρέχαμε για παραμυθία και συμβουλές, χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων, είναι αφιερωμένη όλη η σημερινή μέρα στο ιστολόγιο τούτο.

Σε ένδειξη ευχαριστίας , για την άνευ όρων, ανεξήγητη ανθρωπίνως αγάπη και στοργή του όλα αυτά τα χρόνια που τον συναναστραφήκαμε, και μεταμέλειας για όσα τον πίκραναν , τα ανόητα που έγιναν και τ΄άλλα τα σπουδαία που δεν έγιναν, και τον έβαλαν σε «αγωνίες» ακόμα και τώρα που θα έπρεπε να αναπαύεται από τους ανείπωτους ασκητικομαρτυρικούς κόπους του.

Μαρτυρία εμφάνισης Γέροντα Παισίου μετά την κοίμησή του


Ο φίλος Γ. συνάντησε τον γέροντα Παΐσιο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε, το 2001 (επτά χρόνια μετά την κοίμηση του) όταν βρισκόταν σε πολυήμερο προσκύνημα στον Ιερό Άθωνα.Στην επιστολή που ακολουθεί περιγράφει την όμορφη περιπέτεια της συνάντησης , συνομιλίας και γνωριμίας του με τον γέροντα.





Φίλε Misha σε χαιρετώ,





Τελικά ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια, η ιστορία της συναντήσεως μου με τον
Γέροντα Παισιο καταλήγει σε αίσιο τέλος έτσι τελικά μπορώ να ρίξω την
αυλαία και να βρω λίγη ψυχική γαλήνη.

Είναι αναγκαίο να μοιρασθώ αυτην την εμπειρία με κάποιον.

Ιδιαιτέρως όταν αυτός ο κάποιος είναι ένας που έχει συναντήσει τον
Γέροντα.


Όπως εσύ.


Και εδώ μπορώ να δω την μεσολάβηση του Γέροντα.


Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να ακούσης την όλη ιστορια σαν είδος Εξομολογήσεως.



Είμαι βέβαιος ότι θα δείξεις κατανόηση όσο κανείς άλλος και αυτό είναι αρκετό για εμένα.



Στην ιστορια μου θα βάλω και μερικές φωτογραφίες μια και που μια φωτογραφία αξίζει για 1000 λέξεις.

25 Νοεμβρίου 2001

Στο μονοπάτι προς την Ιερά Μονή Καρακαλλου, λίγες ώρες πριν συναντήσω τον Γέροντα








(Η παρατιθέμενη φωτογραφία είναι του συντάκτη της επιστολής ελαφρώς «πειραγμένη» για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων)

Τον Γέροντα τον συνάντησα σε ένα ακριβώς όμοιο σημείο δρόμου, και ήταν ακριβώς το ίδιο ακριβώς ντυμένος.

Η μόνη διαφορά στην φωτογραφία είναι ο καιρός που εκείνη την ημέρα ήταν κρύος ,μουντός και στις πλευρές του δρόμου εδώ και εκεί υπήρχε χιόνι και ήταν πολύ λασπερός λόγω που ήταν φρέσκο κομμένος.


Σε αυτό το σημείο ο δρόμος έκανε μια διχάλα σχήματος Υ


Εγώ ήμουν έτοιμος να ακολουθήσω τον αριστερό δρόμο με κατεύθυνση προς την παραλία Γιατί είχα σχηματίσει την λανθασμένη εντύπωση ότι η Μονή ήταν κλειστά στην παραλία.




Παρουσιάσθηκε ο Γέροντας και ύστερα από το «Δεν πας καλά, ακολούθησε με»άρχισε να περπατάει προς τον δεξιό δρόμο.




Ακολουθώντας τον Γέροντα αρκετά βήματα πιο πίσω διερωτόμουν «Γιατί δεν κρύωνε τόσο ελαφρά ντυμένος?»



Και «Γιατί τα παπούτσια του ήταν τόσο καθαρά και όχι λασπωμένα όπως τα δικά μου?»



Μου έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα περπατούσε, είχα αρχίσει να λαχανιάζω και αισθάνθηκα ανακούφιση όταν ύστερα από τις λίγες λέξεις που ανταλλάξαμε κατά την διαδρομή «Βάζουν τις μπουλντόζες και καταστρέφουν τα μονοπάτια του Αγίου Όρους» και «Χιονίζει στην Ι...ία;»τελικά είπε


«ακολούθησε το μονοπάτι, Ο Χριστός και Η Παναγία θα σε προστατέψουν εγώ γυρίζω στην σκήτη μου.»



Η όλη ιστορία βάστηξε περίπου 10 λεπτά πάνω κάτω.


Όταν χωριστήκαμε με τον παράξενο τρόπο που ήδη σου έχω γράψει, κατάλαβα ότι κάτι πολύ παράξενο είχε συμβεί αλλά δεν μπορούσα ακριβώς να καταλάβω τι.



Στις 15 Δεκεμβρίου έφυγα από το Άγιο Όρος.


Όπως το Ferryboat απομακρυνόταν από την προβλήτα της Δάφνης ένοιωσα ένα πολύ βαθύ πόνο που έφευγα από το Άγιο Όρος, τώρα ξέρω ότι ύστερα από 5 χρόνια ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από τον εαυτόν μου είναι ακόμη εκεί.




Έκανα Χριστούγεννα , Πρωτοχρονιά 2001 , 2002 με την οικογένεια μου



Πάλι έβαλα τον σάκο και την σκηνή μου στην πλάτη και άρχισα τις περιηγήσεις μου.



(Ακολουθούν κάποιες προσωπικές αναφορές του φίλου επιστολογράφου για όμορφες πεζοπορικές περιπέτειες και τους λόγους που τον ανάγκασαν . να φύγει από την Ελλάδα)




Ο πόνος του χωρισμού από την Ελλάδα ήταν πολύ δυνατός αυτήν την φορά, τα χρόνια περνάνε και η πιθανότητα ότι ίσως να μην ξαναδώ ποτέ την Ελλάδα γίνονται όλο και περισσότερες.


(Ακολουθούν κάποιες ακόμα προσωπικές αναφορές του φίλου αποστολέα για τα έτη 2002- 2003)


Ο πόνος του χωρισμού δεν ήταν πια τόσο δυνατός αλλά η ανάμνηση της συναντήσεως με τον Γέροντα γινότανε δυνατότερη σε σημείο που ο αδελφός μου στην Ελλάδα έφθασε να μου πει όταν τον είχα πάρει τηλέφωνο .... σε παρακαλώ ας μην αρχίσουμε πάλι με το Καλόγερο.





(Ακολουθούν κι άλλα προσωπικά στοιχεία για τα χρόνια 2003-2004 )





Κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών μου ήρθε η ανεξήγητη επιθυμία να φτιάξω μια μικρή εκκλησούλα για τον κήπο.


Η επιθυμία ήταν πολύ δυνατή παρόλο που στην ζωή μου το Θρησκευτικό μέρος δεν ήταν πολύ έκδηλο.



Οι σχέσεις μου με την εκκλησία ήταν πολύ τυπικές,


Απλώς σεβόμουν Θρησκεία και Εκκλησία και αυτό ήταν ΟΛΟ.







Το Φθινόπωρο του 2004 άρχισα να κάνω τα σχέδια και να μαζεύω τα υλικά και τον χειμώνα του 2004 -; 2005 έφτιαξα την Εκκλησούλα στο δωμάτιο που χρησιμοποιώ ως Hobby roomComputer room.

Όλα πήγαιναν σαν ρολόι και πραγματικά το γλεντούσα, το παράξενο ήταν ότι πολύ συχνά το δωμάτιο γέμιζε από μια θαυμάσια ευωδιά που δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν.


Η γυναίκα μου που ερχόταν στον δωμάτιο δεν της μύριζε τίποτα.



Την έφτιαξα κομμάτι κομμάτι από καλής ποιότητας τσιμέντο έτσι θα υπάρχει για πολλά χρόνια.


Τελείωσα στις αρχές Μάιου του 2005 και κατέβασα τα κομμάτια στον κήπο για συναρμολόγηση.




Στις αρχές του Αυγούστου 2005 όλα ήταν έτοιμα, από την Ελλάδα μου έστειλαν το Καμπανάκι επίσης Αγιασμό από την Εκκλησία των Σπάτων και λάδι από το καντήλι του Αγίου Εφραιμ.


Στις 15 Αυγούστου 2005 κάναμε την αφιέρωση της Εκκλησούλας μου Στην Παναγία και την ονομάσαμε Η Πανταχού Παρούσα.









Οι εικόνες είναι δώρα από την οικογένεια μου στην Ελλάδα.


Αμέσως άρχισαν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα.





Την επόμενη ημέρα δούλευα στο Κομπιούτερ μου. Συνήθως έχω πολλές σελίδες
ανοιχτές ταυτόχρονα.


Όταν τελείωσα και έκλεινα τις σελίδες στο τέλος εμφανίστηκε η φωτογραφία του Γέροντα που μου έδειξε τον δρόμο στο Άγιο Όρος και έψαχνα τόσο καιρό να βρω κάτι σχετικό με αυτόν. Ακόμη δεν ήξερα το όνομα του.

Έπαθα σοκ και αμέσως πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου στην Ελλάδα λέγοντας της ότι Βρήκα τον Καλόγερο .... βρήκα τον καλόγερο και ότι μου μοστράριζε το παπούτσια του σαν να μου έλεγε «Με Θυμάσαι;»




Τις είπα ότι θα της έστελνα μια φωτογραφία και να πήγαινε στον Παπά της ενορίας και αυτός ίσως να ήξερε ποιος είναι. Η αδελφή μου ήταν πιο προσγειωμένη και μου είπε κατά τα φαινόμενα θα ξαναπαρουσιαστεί η θα σου δώσει σημάδια ποιος είναι.




Μερικές μέρες αργότερα εντελώς τυχαία έπιασα την εκπομπή του Μάνου Τσιλιμίδη agrypnos στην ΝΕΤ και άκουσα όταν κάποιος από τους ακροατές του τον ρώτησε εάν ήξερε που μπορούσε να βρει για τους εορτάζοντας τηςμέρας. Ο Τσιλιμιδης του είπε να κοιτάξει στην σελίδα www.eortologio.gr





Από περιέργεια πήγα στην σελίδα, πραγματικά ωραία σελίδα και πολύ χρήσιμη για ανθρώπους όπως εγώ.


Πήγα στο Guestbook και αφίσα ένα Comment κάτι πολύ τυπικό,


Ύστερα από 10 ημέρες είχα ένα e-mail από ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ kivotos Help-- www.kivotos.1821.gr στο οποίον μου έλεγαν σχετικώς με την σελίδα τους.



Τους απάντησα ρωτώντας τους πως βρήκαν την διεύθυνση μου. Μου είπαν από το eortologio


Η kivotos Help μου αρέσει παρά πολύ, θαυμάσιοι άνθρωποι, ιδιαιτέρως μου αρέσουν οι απαντήσεις που δίνουν σε απορίες μελών.



Αλλάξαμε αρκετά πολύ ενδιαφέροντα e-mail σε ένα από αυτά είχα αναφερθεί στον άσχημο δρόμο που ακολουθεί η σημερινή μοντέρνα Ελληνική οικογένεια.


Συμφώνησαν μαζί μου προσθέτοντας «τώρα που δεν υπάρχει πια μαζί μας ο Πάτερ Παισιος για να μας οδηγήσει .... »

Τους ρώτησα ποιος ακριβώς ήταν ο π. Παισιος μου απάντησαν ότι ήταν ένας από τους καλύτερους και ποιο αγαπητούς Αγιορείτες των τελευταίων ετών και μου έστειλαν και 2 φωτογραφίες




Νόμισα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να τους ρωτήσω σχετικώς με τον Γέροντα μου και τους έστειλα την φωτογραφία του.


Είμαι σίγουρος ότι θα νόμισαν προσπαθούσα να κάνω πλάκα μαζί τους.


Απλώς μου έστειλαν την διεύθυνση του http://www.athos.edo.gr/


Πήγα στην σελίδα αλλά ακόμη δεν ήξερα το όνομα του Γέροντα για να ρωτήσω.

Έκανα surfing για αρκετές ώρες.


Δεν ήξερα το όνομα του Γέροντα έτσι χρειάσθηκε αρκετό surfing πριν τελικά διαπιστώσω ότι ο Γέροντας μου ήταν ο Παισιος.



Μια και οι φίλοι από το kivotos Help μου είχαν αναφέρει ότι «Τώρα που δεν είναι μαζί μας ο Γέροντας Παισιος» πίστεψα ότι είχε φύγει από την ζωή ύστερα από την συνάντηση μας Άγιο Όρος στις 25 Νοέμβριου 2001.




Στο Forum του athos edo, ζήτησα πληροφορίες εάν υπήρχε ένα σύντομο βιογραφικό του Γέροντα Παισιου.



Απήντησε ο g_aggelos με μια σύντομη βιογραφία του Γέροντα και συνιστώντας το βιβλίο που έγραψε ο Ιερομόναχος Ισαάκ.



Όταν είδα την ημερομηνία της κοιμήσεως του Γέροντα ήταν σαν να έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε.


Ακόμη και η γυναίκα μου το κατάλαβε και με ρώτησε τι μου συμβαίνει.

Έγραψα στην Ελλάδα και μου έστειλαν το βιβλίο του Ιερομόναχου Ισαάκ.

Ένα από τα ποιο δύσκολα βιβλία που έχω διαβάσει.

Με επηρεάζει πάρα πολύ.


Οι κακουχίες που θεληματικώς ο Γέροντας επέβαλε στον εαυτόν του για μένα είναι δύσκολο να κατανοήσω.


Η δύναμης της θελήσεως είναι απίστευτη.


Αυτά με λίγα λόγια είναι η ιστορία της συναντήσεως μου με το Γέροντα Παισιο.


Τότε στο Άγιο Όρος χωρίς αμφιβολία για μένα μου έσωσε την ζωή.


Τώρα σχεδόν κάνει το ίδιο με το να με καθοδηγεί σιγά σιγά στην απολύτρωση από τις επιπτώσεις εκείνης της συναντήσεως.




Γράφοντας αυτό το γράμμα σε έναν άγνωστο ήταν δύσκολο και κάτι που έχω κάνει για πρώτη φορά στην ζωή μου.



Θέλω να σου δείξω ότι δεν είμαι Φανατικός η μάλλον καλύτερα δεν έχω καβαλήσει το καλάμι.



Είμαι ένας Νορμάλ άνθρωπος με τις αδυναμίες του.....(εδώ ο φίλος αποστολέας γράφει κάποια προσωπικά του δεδομένα)



ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΚΥΡΙΕ.

Το παράξενο είναι ότι μέσα μου κάτι μου λέει να σε εμπιστευτώ.

Είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά τα τελευταία χρόνια τόσα έχουν συμβεί σε μένα που δεν μπορώ να τα εξηγήσω.

Αφήνω πάνω σε σένα αν θα ήταν καλό αυτή η ιστορια να «Μαθευτεί».

Νομίζω ότι το χρωστάω στον Άγιο Γέροντα οι άνθρωποι να την γνωρίσουν.

Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το γράμμα μου και φωτογραφίες όπως είναι η τροποποιημένα σύμφωνα με ότι εσύ νομίζεις καλύτερο.

Ελπίζω να μην σε κούρασα με την πολυλογία μου.



Σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Φιλικότατα,


Γ.



Σημειώσεις Misha: Η επιστολή ελήφθη το 2006. Έμεινε φυλαγμένη για κάποιους προσωπικούς λόγους του παραλήπτη της. Σήμερα ήλθε η ώρα να δημοσιοποιηθεί για πρώτη φορά με την άδεια του συντάκτη της.
Eυχαριστώ θερμά πρώτα τον καλό Θεό, τον γέροντα Παΐσιο που έφερε τα πράγματα έτσι, αλλά και ιδιαιτέρως τον αγαπητό Γ. που εμπιστεύτηκε με τόση ανοιχτωσύνη αυτή του τη συνάντηση με τον παππούλη. Εύχομαι η Παναγιά και ο γέροντας να προστατεύουν κι εκείνον και την οικογένεια του, εκεί στα ξένα που βρίσκεται.
Τα στοιχεία του φίλου Γ. είναι στη διάθεση μας.Ολόκληρη η επιστολή (και τα τμήματα της που σήμερα παραλείψαμε) θα δοθούν εκεί που πρέπει ώστε να αξιοποιηθούν καταλλήλως προς ωφέλεια όσων ευλαβούνται το γέροντα. . Παρακαλώ θερμά όσους φίλους θελήσουν να την αναπαράξουν, να το κάνουν χωρίς να αλλάξουν το περιεχόμενο της και με αναφορά στην πηγή προέλευσης της για να αποφευχθεί το φαινόμενο του «χαλασμένου τηλεφώνου» που παρεισφρύει συχνά σε διηγήσεις συναξαριακού τύπου.

3 Δημοσιεύτηκε: 12 Ιου 2010 sto http://misha.pblogs.gr/2010/07/o-ger-pa-sios-peridiabainei-to-agionoros-meta-thn-koimhsh-toy-ka.html

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Μια διαφορετική πανήγυρη (Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου για τον Γέροντα Παϊσιο)
































Πήγα στον Γέροντα τον Σεπτέμβριο του 1977, ήμερα Δευτέρα, παραμονή του Τιμίου Σταυρού. Χτύπησα την πόρτα πολύ πρωΐ, ο Γέροντας μου άνοιξε. Ήταν πολύ χαρούμενος και ευδιάθετος. «Α, ευτυχώς πού ήρθες διάκο», μου λέγει, «και έχω πανήγυρη αύριο. Θάρθουν ψάλτες, παρήγγειλα ροφό και έλειπε ένας διάκος. Ήρθες εσύ, εντάξει η πανήγυρη». «Έλεγε και άλλα τέτοια αστεία. Ύστερα μου είπε: «Θα μείνης εδώ απόψε».
»Ήξερα ότι ο Γέροντας δεν κρατούσε κανέναν τη νύχτα μαζί του. Μόλις μου το είπε πέταξα από την χαρά μου.
»Πήγαμε στο Εκκλησάκι, με έβαλε και τακτοποίησα την Αγία Τράπεζα, ξεσκόνισα, σκούπισα τον διάδρομο, έκανα διάφορες δουλειές. Μέσα μου αισθανόμουν πολύ μεγάλη χαρά. Το μεσημέρι πήγαμε να φάμε. Έκανε τσάϊ, έφερε παξιμάδι και έβγαλε άγρια λάχανα από τον κήπο του.


»Μου έκανε εντύπωση όταν κάναμε την προσευχή. Ο Γέροντας είπε το «Πάτερ ημών…» σήκωσε τα χέρια του και το είπε με τόσο πόθο και τόσην ευλάβεια πού ήταν σαν να μιλούσε πραγματικά με τον Θεό.
»Μετά με πήγε στο Κελλί και ξεκουράστηκα καμμιά ώρα. Ύστερα κάναμε τον μικρό Εσπερινό με κομποσχοίνι.
»Όταν τελειώσαμε μου είπε ο Γέροντας: «Κοίταξε, διάκο, τώρα θα κάνουμε αγρυπνία με κομποσχοίνι και το πρωΐ θα΄ρθεί ο παπάς να μας λειτουργήση. Ξέρεις να κάνης κομποσχοίνι; Θα σου πώ τί θα κάνεις», και μου έδωσε ένα πρόγραμμα. Ήταν ένα σοφό πρόγραμμα για να μην νυστάξω την νύχτα. Μου είπε να κάνω ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έπειτα να κάνω ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στήν Παναγία. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Χριστό για τους ζώντες. Ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στην Παναγία για τους ζώντες. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Χριστό για τους κεκοιμημένους. Ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στην Παναγία για τους κεκοιμημένους. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Τίμιο Σταυρό και μετά ένα τριακοσάρι «δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι». Πρώτη φορά άκουγα ότι γινόταν αυτό το πράγμα. Μου εξήγησε: «Αυτό το κομποσχοίνι είναι δοξολογία. Θα τα τελειώνεις και θ’ αρχίζεις από την αρχή».
»Μου είπε, «αν ακούσης κανένα θόρυβο, μην τρομάξης. Κυκλοφορούν εδώ αγριογούρουνα, τσακάλια κ.ά.». Με έβαλε στο μικρό Αρχονταρίκι του και είπε ότι κοντά στα μεσάνυχτα θα με φωνάξει να πάμε στην Εκκλησία να διαβάσουμε την θεία Μετάληψη.
»Άκουγα τον Γέροντα κατά διαστήματα ν’ αναστενάζη βαθειά. Κάπου-κάπου χτυπούσε τον τοίχο και ρωτούσε: «Ε, διάκο, κοιμάσαι; Είσαι καλά;»
»Στις μία παρά, περασμένα μεσάνυχτα πήγαμε στο Εκκλησάκι. Με έβαλε στο μοναδικό στασίδι πού υπήρχε, και μου έδωσε ένα κερί να διαβάσω την Θεία Μετάληψη. Αυτός στεκόταν δίπλα μου, στ’ αριστερά και άρχισε να λέη τους στίχους: «Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι». Κάθε φορά πού έλεγε τον στίχο έκανε τον σταυρό του και έσκυβε μέχρι κάτω.
»Όταν φθάσαμε στο τροπάριο «Μαρία Μήτηρ Θεού…», θυμάμαι ότι τόσο μόνο διάβασα, μετά το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», πού είπε ο Γέροντας, αισθάνθηκα ένα πράγμα… δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εκφράσω και σταμάτησα. Άρχισε τότε να κουνιέται το καντήλι της Παναγίας, όχι απότομα, αλλά σταθερά διέγραφε μια κίνηση όσο είναι το πλάτος της εικόνος και όλο το Εκκλησάκι πλημμύρισε από φως. “Εβλεπα χωρίς την λαμπάδα και σκέφθηκα προς στιγμήν να την σβήσω.
»Γύρισα προς τον Γέροντα. Τον είδα να εχη τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος και σκυμμένον μέχρι κάτω. Κατάλαβε ότι ήθελα να τον ρωτήσω και μου έκανε νόημα να μην μιλήσω. Έμεινα στο στασίδι και ο Γέροντας σκυφτός δίπλα μου. Αισθανόμουν τόση αγάπη και ευλάβεια προς τον Γέροντα και ένιωθα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο.
»Μείναμε σ΄αυτήν την κατάσταση μισή, μια ώρα, δεν μπόρεσα ακριβώς να καταλάβω. Δεν ήξερα τί να κάνω. Ασυναίσθητα συνέχισα να διαβάζω από μόνος μου την Μετάληψη και όταν έφθασα στην ευχή «Από ρυπαρών χειλέων…», σιγά-σιγά έσβησε το φως πρώτα και μετά σταμάτησε να κουνιέται το καντήλι. Τελειώσαμε την Μετάληψη και βγήκαμε έξω στον διάδρομο. Με έβαλε να καθήσω σ’ ένα σκαμνάκι και αυτός κάθησε σ’ ένα μπαουλάκι σιωπηλός. Μετά από ώρα, τον ρώτησα:
-Γέροντα, τί ήταν αυτό το πράγμα;
-Ποιό πράγμα;
-Το καντήλι. Πώς κουνιόταν το καντήλι τόση ώρα;
-Τί είδες;
-Κουνιόταν το καντήλι της Παναγίας δεξιά-άριστερά.
-Μόνο αυτό είδες;
-Και φως. -Άλλο;
-Δεν είδα άλλο τίποτε. (Ο Γέροντας για να ρωτάη τί άλλο είδα, φαίνεται ότι είδε κάτι παραπάνω).
-Καλά, δεν ήταν τίποτε.
-Πώς δεν ήταν τίποτε, Γέροντα; Κουνιόταν το καντήλι και είχε φως!
-Ε, δεν άκουσες πού γράφουν τα βιβλία, ότι η Παναγία γυρνάει όλα τα Κελλιά των μοναχών και βλέπει τί κάνουν; Ε, πέρασε και από δώ και είδε δυο παλαβούς και είπε να μας χαιρετίση και κούνησε το καντήλι της.
»Ύστερα από μόνος του άρχισε να μου διηγήται διάφορες εμπειρίες του. Μου ανέφερε πώς είδε την αγία Ευφημία, και πολλά άλλα. Είχε αλλάξει όλη η διάθεση του. Μέχρι το πρωί μου μιλούσε πνευματικά. Μου τόνισε: «Σου τα λέω αυτά, διάκο, από αγάπη για να σε βοηθήσω, όχι να νομίσης ότι είμαι κάτι».
»Στις 5.30′ ήρθε ο παπάς και ο Γέροντας ήθελε να λειτουργήσω, αλλά εγώ δεν είχα διακονικά άμφια. Μου έφερε ένα στιχάρι παλαιό, έφερε ένα πετραχήλι, το έκανε οράριο και το έπιασε με παραμάνα, βρήκε κάτι επιμάνικα, μου τα τύλιξε στα χέρια. Ήμουν σαν παλιάτσος, αλλά ήταν η ωραιότερη Λειτουργία της ζωής μου. Ήμασταν μόνο οί τρεις μας.
»Με κράτησε μαζί του μέχρι το Σάββατο. Με έστειλε μια φορά στο Μπουραζέρι, να δώ τους πατριώτες μου και να μείνω το μεσημέρι για να φάω. Και άλλη μια φορά με έστειλε στην Σταυρονικήτα πάλι για να φάω, γιατί στο Κελλί του είχε μόνο τσάι και παξιμάδι».
Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 256-261. Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος,
http://geron-paisios.blogspot.com/2010/04/blog-post_6836.html
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Η λίστα ιστολογίων μου

Snap Shots

Get Free Shots from Snap.com